Prachtige roze wolk

Het is half twee wanneer ik wakker word van een pijnlijke kramp in mijn buik. Ik durf haast niet te dromen dat de bevalling zich dan toch zal aandienen. Na twee strippogingen, honderden traptreden, een liter ananasijs, diverse wandelingen door de wijk en zelfs je-weet-wel was ik na ruim 40 weken nog steeds in verwachting.

Ik draai me dan ook, met zeer veel moeite, nog een keer om en sluit mijn ogen. Auw. Nog een kramp. Zo zacht mogelijk verplaats ik mezelf dan toch van ons bed naar de bank in de woonkamer. Voor de zoveelste keer deze week installeer ik mezelf, onder het genot van een bak cornflakes met ijskoude melk, voor mijn favoriete Netflix serie.

Na een poosje keert de pijn in mijn buik terug. Ik kan me niet heugen dat ik bij mijn eerdere bevallingen de voorweeën moest weg zuchten en installeer voor alle zekerheid een speciale timer op mijn telefoon.

Start. Ogen dicht. Adem in. Adem uit. Stop. Ruim één minuut. Ik graaf in mijn geheugen naar de woorden van de verloskundige. Officieel moest ik bellen wanneer ik gedurende 1 uur iedere 5 minuten een wee zou ervaren van minstens één minuut. Echter mocht ik niet te lang wachten, want het is tenslotte nummer vier. Plots slaat de twijfel toe. Hoe lang is te lang? En wie bepaalt deze informatie? Ik besluit het heft in eigen hand te nemen en geef mezelf een half uur. Geen regelmaat binnen dit tijdsbestek is geen baby.

Ik herstart juist mijn serie als ik de startbutton weer kan intoetsen. Adem in. Adem uit. Stop. De weeëntimer toont dat er 5 minuten en 25 seconden tussen de twee weeën heeft gezeten en ook deze iets meer dan één minuut heeft geduurd.

Ik kan me niet meer concentreren op mijn Spaanse telenovella en stort me op de vaatwasser. Terwijl ik er een paar schone borden uit vis druk ik nog eens op start. Adem in. Adem uit. Stop. Vier minuten en zes seconden van elkaar verwijderd. Langzaam komt het besef dat dit HET dan toch wel eens kan zijn en vanuit de vaatwasser ga ik over tot het volgende karwei. De vluchttas. Kortstondig sluit ik de timer van mijn telefoon en open de notities alwaar de laatste instructies voor mezelf staan genoteerd. Make-up, haarborstel, oplader, portemonnee. Tussen de weeën door verzamel ik her en der de laatste spullen.

Ik werp een blik op de timer. 2 minuut en 45 seconden, 1 minuut 53, 2:20, 1:54. De krampen komen rap achter elkaar en zijn niet te ontkennen. Ik gooi mijn plan over boord en duw Daan, die nog prinsheerlijk ligt te slapen, mijn telefoon in zijn handen. Puffend geef ik hem opdracht de verloskundige te bellen. Een paar minuten en verwarde blikken later komt hij in actie.

Het is inmiddels half drie 's nachts en vanaf daar verloopt alles in sneltreinvaart. Tien minuten na ons telefoontje staat de verloskundige voor de deur. Bij controle blijk ik zes centimeter ontsluiting te hebben. Ik krijg de vraag of ik nog wel naar het ziekenhuis wil. Daan knikt. Dat is duidelijk. De deurbel gaat opnieuw. Mijn ouders bewaken het fort en onze overige drie kinderen die geen weet hebben van de activiteit in huis.

Klokslag drie uur parkeren we de auto bij het geboortecentrum. Ik kan me geen houding meer geven en mag gelukkig direct in het bevalbad.

Iets na vier uur slaat de paniek toe. De rugweeën zijn intens en geven me geen ruimte om bij te komen. Ik knijp in Daan zijn hand en verplaats me op mijn hurken. De druk in mijn onderbuik neemt toe. Ik maan Daan de verloskundige op te roepen en binnen enkele seconden staat ze samen met de kraamverzorgster in mijn kamer. Terwijl ze beiden handschoenen aantrekken geef ik aan te willen persen. Ze knikt.

Om iets voor half 5 komt onze dochter ter wereld. Prachtig roze, krijsend en met open ogen. Precies zoals het zou moeten zijn.

Ik kijk naar het meisje op mijn borst. Prachtig roze, maar met gesloten ogen en een tevreden glimlach op haar gezicht. Precies zoals het zou moeten zijn.