4 jaar geleden
22wekenprik
Na al die jaren begrijp ik eindelijk waarom de kinderen zo uit hun doen zijn na het krijgen van hun vaccinaties. Mijn arm is beurs en ik voel me niet helemaal fit. Alles voor het goede doel.
‘U komt voor de 22 weken prik?’. De dame in de hal van het gemeenschapshuis kijkt me vriendelijk aan. Ietwat verbluft door de openhartige ontvangst knik ik. ‘Normaal gesproken mag je direct doorlopen naar het consultatiebureau’, gaat ze verder ‘maar vanwege de Corona situatie verspreiden we de contacten zoveel mogelijk’. Ik knik nogmaals. Dit verklaard de overvolle hal waar acht andere zwangere dames op ruim twee meter van elkaar vandaan geparkeerd zitten. De verpleegkundige wijst ook mij een plek toe in de ruimte en schuift me een papier onder mijn neus. Of ik dit in zijn geheel wil invullen dan wordt ik vanzelf geroepen. Ik knik voor de laatste keer.
Zeer gestructureerd wordt het werk door de verpleegkundigen verricht. Twee vrouwen naar buiten. Twee vrouwen naar binnen. Na een half uur is het mijn beurt.
De receptioniste lacht me plezierig toe. ‘Jij bent hier niet onbekend’ grapt ze terwijl ze mijn papieren aanneemt. Ik gniffel en vertel haar dat dit ons vierde kindje betreft. ‘Kind aan huis’ zeg ik en overhandig mijn identiteitsbewijs.
Als ervaren zwangere is er weinig ‘nieuw’ meer voor me. Uiteraard blijven de eerste bewegingen speciaal. Licht ik op als ik het hartje hoor kloppen bij de verloskundige. Verbaas ik me dagelijks over de fysieke veranderingen van mijn lijf. En is mijn nesteldrang net zo aanwezig als iedere andere keer. Toch ken ik het zwanger zijn inmiddels.
Vandaag is echter anders. Het is de eerste keer dat ik de kinkhoestvaccinatie voor zwangeren ga krijgen. Deze mogelijkheid was er simpelweg nooit en nu deze er is maak ik er dankbaar gebruik van. Bewezen is nu eenmaal dat er helaas toch pasgeborenen zijn die in de eerste drie maanden van hun leven met deze ziekte te maken krijgen. Door de antistoffen via de moeder in de zwangerschap al door te geven aan de baby wordt deze kans vrijwel nihil. Win-win.
Ik schuif door naar het laatste hokje. De verpleegkundige aan de andere kant van het bureau neemt de vragenlijst met me door. Geen bijzonderheden. Tijd voor de prik.
Ik bereid me op het ergste voor terwijl ze mijn schouder ontbloot. ‘Komt ie’ zegt ze en voor ik het weet schuift ze de naald mijn arm in. Ik verplaats mijn blik van de muur naar de spuit. Hij is zo klein dat ik er nauwelijks iets van voel. Ik grinnik. Heb ik me daar nou zo druk om gemaakt? De verpleegkundige ziet mijn uitdrukking en grapt ‘Als jouw kinderen dit kunnen, kun jij het natuurlijk ook!’. En zo is het.
