3 jaar geleden
Eén van de 30.000
Vanavond liet ik mij vaccineren tegen het Coronavirus. Een bewuste keuze. Met een beetje spierpijn, maar vol goede moed ga ik het nieuwe jaar in.
Ik durf best te zeggen dat heel Nederland zit te wachten op een genormaliseerd nieuw jaar. Een jaar zonder die ellendige Covid en die nog treurigere maatregelen. Helaas durf ik ook te zeggen dat een deel van deze zelfde Nederlanders verlangt naar een oplossing zonder daar zelf onderdeel van te willen uitmaken. Ik niet. Vanavond stond ik op en liet ik mij vaccineren tegen het Coronavirus. En dat heb ik geweten.
De bijwerkingen van de injectie zijn direct voelbaar. Nee, ik heb geen hoofdpijn. En vermoeid? Ach dat ben ik al sinds mijn eerste zwangerschap vijf jaar geleden. Ik heb tot op heden ook geen koorts en dat beetje spierpijn in mijn bovenarm is niet noemenswaardig.
Het neveneffect dat ik ervaar staat niet in de bijsluiter vernoemd. In heel mijn lijf voel ik plots een enorme kracht. Een drijfveer om door te gaan. Het lichtpuntje aan het einde van die donkere tunnel is oogverblindend. Ik kan de geur van het chloor in de sauna haast ruiken. De smaak van een vers gebakken biefstuk van Loetje ligt op het puntje van mijn tong. De armen van mijn ouders om mijn lichaam voelen plotseling weer zo dichtbij. En zelfs het geluid van tientallen gillende kinderen in de opvang klinkt als muziek in mijn oren.
Het voelt fantastisch om als één van die eerste 30.000 personen in Nederland een voelbare stap te zetten naar een meer leefbare samenleving. En dat effect kan niks of niemand mij meer afnemen.