NKO heeft besloten dat Mathiz buisjes moet... en de datum is al 27 januari. Dat is al erg vlug, maar voor het zo ver is vieren we nog Nieuwjaar, de verjaardag van mijn Opa, de verjaardag van mijn mama en DE kers op de taart... Op 26 januari worden we in de ochtend wakker gebeld, Glenn zijn broer is die ochtend om iets voor 5u trotse papa geworden van een prachtige zoon Lars. En zo is onze kleine kapoen plots niet meer de kleinste in de familie bij mijn vriend. In de ochtend bel ik mijn mama en zeg al lachende dat het tijd wordt dat mijn hoogzwangere zus (die hooguit 1w vroeger was uitgerekend dan mijn schoonzus) ook gaat bevallen. Mijn mama lacht er even mee maar reageert verder niet. Mijn zus zelf neemt niet op en dus stuur ik haar een berichtje om het goede nieuws te melden en te pollen hoe het met haar gaat, ze had 2d er voor namelijk een controle omwille van een wat hogere bloeddruk. Ze laat weten dat de gynaecoloog haar opvolgt maar het wel goed gaat. Maar ze had een geheimpje dat ik op dat moment nog niet wist. De rest van de ochtend en middag bereiden we ons voor op de operatie van de volgende dag we pakken wat spulletjes in voor mathiz, een tas voor onszelf met eten drinken en een boek. De operatie zou niet lang mogen duren maar we willen rekening houden met een langere tijd voor het ontwaken aangezien hij vorige keer ook meer tijd nodig had. Rond 18u belt mijn zus... met ook heel leuk nieuws, ik ben om iets voor 5 in de namiddag Fiere meter mogen worden van een prachtig nichtje, Marie-Lou. We kunnen onze oren nauwelijks geloven want wij zijn dus op 1 dag met bijna exact 12u er tussen 2x tante en nonkel geworden. Mathiz heeft er in 1 klap een nichtje en een neefje bij. En wij, wij zijn enorm fier en verwonderd over het 'toeval' van dezelfde datum met de slechts 12u er tussen. We gaan met een goed maar ook licht zenuwachtig gevoel slapen. Morgen is immers alweer een drukke dag. We zijn dan ook al vroeg op, want mathiz wordt al rond 7.30 in uza verwacht en moet eerst nog met speciale wegwerp washandjes volledig worden gewassen. Verder is hij ook boos want Mathiz heeft enorme honger maar mag dus niets krijgen. We krijgen al snel een kamer toegewezen waar we nog een tijdje moeten wachten tot het zijn beurt is. We wandelen veel rond en proberen hem zo goed mogelijk af te leiden. 10.30 eindelijk is het aan Mathiz, mama en papa mogen mee naar de preoperatieve ruimte. Hier wordt zijn naam en armbandje gecontroleerd krijgt hij een operatiemutsje op ( dat hij onmiddellijk aftrekt om vervolgens kapot te scheuren) en wordt mama ook in een schort een nieuw mondmasker en een operatiemutsje gekleed. Even later mag ik hem naar het OK begeleiden en bij hem blijven tot hij slaapt. Wat een dubbel gevoel om hem hier achter te laten dat lieve knappe slapende lijfje op die veel te grote operatietafel. Ik ga terug naar de wachtruimte en begin al snel de minuten af te tellen. Ik kan me niet concentreren op mijn boek dus besluiten we even drinken te halen en een broodje. Dat broodje leggen we snel op de kamer want dat krijgen we nu niet binnen hoewel geen van ons beide al iets gegeten heeft. We haasten ons terug naar de wachtruimte van het OK, Bang om te missen dat ze ons komen roepen als hij op de uitslaap is. Niet veel later horen we het onmiskenbare gehuil van onze zoon en nog voor iemand ons kan komen halen staat papa al aan de deur te wachten. De verpleger die hem kwam halen moest er mee lachen en nam hem snel mee terwijl hij mij toeroept binnen een halfuurtje tot een uurtje mag hij naar de kamer. Nog even geduld mama. Ik hoor onze jongen nog steeds brullen, van ongemak, van honger en van pijn. Al doet hij dat laatste zichzelf aan verteld de Prof van NKO als ze mij komt vertellen hoe alles verlopen is. Maar ja een baby van 7mnd leg je niet zomaar even uit dat hij dat doet. Een uur later zijn we op de kamer en krijgt hij zij welverdiende flesje, dat hij in een ruk leegdrinkt. Zijn pamper is vervolgens ook snel nat, dus mogen we nog geen 2u na de operatie al weer naar huis. Hier bekomen we even rustig van onze dag en rusten en knuffelen we onze held veel..