Wat gaat het hard ! Het klinkt zo cliché, maar het is zo waar! Mijn kleine schat is nu alweer ruim 5 maanden en ik sta elke dag weer te kijken van wat ze allemaal doet. Af en toe wou ik dat ik de tijd kon stilzetten. Dat ze wat langer blijft zoals ze nu is. Als ik dan denk aan toen ze nog jonger was. Dat ze nog lekker tegen me aan kwam liggen, zo afhankelijk en helemaal op mij gericht. Nu is ze veel te nieuwsgierig om dat hoofdje neer te leggen. Altijd moet het omhoog. Het wipstoeltje is alweer naar zolder verhuisd, ze zat zo ongeveer dubbelgeklapt. Dus wipstoel naar zolder en kinderstoel naar beneden. Ongelooflijk. Dan is er nog een ander ding wat naar zolder is verhuisd: de kinderwagenbak. Mevrouw is te lang geworden, we hebben 'm moeten vervangen door de wandelwagen. Emma vindt dat heerlijk. Ze kijkt lekker om zich heen en kraait en babbelt tegen elk bewegend object. Ik denk alweer dat ik voor heel eventjes de tijd zou willen stopzetten. Mijn kleine meisje wordt groter en groter. En ik ben blij dat ze gezond en vrolijk opgroeit, maar waarom zo snél?? Laatste voorbeeld. Eerst kon ik m'n pink in d'r mond stoppen om d'r rustig te krijgen. Ze sopte er lekker op en keek me dan tevreden aan. Nu heeft ze welgeteld twee tanden. In het midden, onderaan. Het ziet er ontzettend schattig uit, maar ze zijn schérp. Niet normaal. Ik stop geen enkele vinger meer in haar mond, dat dat gewoon pijn.

Ik heb pas het 'Oei, ik groei-boek' cadeau gekregen van mijn zus. En ik moet zeggen: het is heel verhelderend! Emma is nu zo'n twee weken al vrij irritant. Ik hou zielsveel van mijn dochter, maar ik heb de laatste weken moeite met genieten van mijn kleine schat. Er zijn gewoon dagen dat ze helemaal NIET lacht, de hele dag niet! Ik was dat zo niet gewend. Emma is het makkelijkste kind dat ik me maar kon wensen, tot een paar weken geleden dus. En ik was heel bang dat het iets blijvends zou zijn. Het slechte slapen, het almaar willen drinken, de hele dag gejammer. Ik word er doodmoe van. Elke avond, als ze eindelijk in slaap is gevallen, slaak ik een zucht. Blij dat we samen weer een dag hebben overleefd. Dat zijn de momenten dat ik het betreur dat ik een alleenstaande ouder ben. Eerder vond ik het niet erg. Ik vond het fantastisch dat Emma gewoon helemaal van mij was, ik hoefde haar met niemand te delen. En daar genoot ik met volle teugen van. Maar nu ze vrijwel elke ochtend om half vier wakker word, mis ik die man naast me. De man die ik kan aanstoten en waar ik tegen kan zeggen: jouw beurt. Ga jij nu maar eens naar je dochter toe. Elke keer dat Emma begint te huilen, alles wat Emma wil - maar dan ook echt alles - moet bij mij vandaan komen. En de laatste weken is Emma ontzettend veeleisend, dus er ligt op het moment nogal een zware last op mijn kleine schoudertjes. Maar nu dus weer eventjes over dat boek. Emma is nu 4.5 maand, zo'n 20 weken. En dan maken baby's een sprongetje, las ik dus. Volgens het boek worden ze dan aanhankelijk, zeurderig, slapen ze slecht, eten ze slecht (wat bij Emma dus absoluut niet het geval is, de vreetzak). En dat komt dus doordat ze gestresst zijn. Emma is 4.5 maand en ze is gestresst. Tsjonge. Dat is nogal niet wat. Ze heeft waarschijnlijk geen flauw idee wat d'r overkomt, helemaal in de war. Nu ik dat weet bekijk ik dingen wel vanuit een ander perspectief. Ik vind d'r niet meer irritant, ik vind d'r zielig. Ik heb met Emma te doen. Mijn kleine schat is gestresst, dat gun je toch niemand. Dus nou worstelen Emma en ik ons zij aan zij elke dag weer door. Dankbaar voor elke minuut die ze slaapt. Dankbaar voor elke minuut dat ze stil is. En dan komen we er wel. Het schijnt een fase te zijn, zegt het boek. En het boek is heilig.

Ik heb hulp nodig. Ik hoop dat dit de juiste plek is om erom te vragen. Ik word namelijk nogal vaak raar aangekeken als ik het vraag aan mensen. Misschien is het ook wel een beetje raar. Ik weet het niet, misschien moet ik stoppen met vragen. Misschien. Maar toch stop ik niet met vragen. Ik ben nu vier maanden de moeder van Emma. Toen ik zwanger werd, woonde ik nog steeds en dat doe ik nog steeds. Ik wil toch wel op korte termijn op mezelf gaan wonen. Dat lijkt me het beste voor iedereen. Maar ik studeer nog. En je weet wat ze zeggen over studenten: studenten zijn altijd arm. En weet je waarom ze dat altijd zeggen? Omdat het zo is. Ik zal er verder niet te veel over uitweiden, maar studenten hebben het niet breed. En als studenten zonder kind het al niet breed hebben, hoe zit het dan met studenten MET kind. het is niet makkelijk. Maar ik doe m'n best. En er is één ding wat ik absoluut moet hebben zometeen in mijn eigen huisje. Iets wat HEEL hoog op de prioriteitenlijst staat: een koffiezetapparaat. Ik heb zo'n vermoeden dat ik dat ook wel nodig ga hebben. En daarom spaar ik Douwe Egberts-punten. Helaas gaat het in m'n eentje niet zo snel. Dan heb ik over een paar jaar pas dat koffiezetapparaat. Als ik al een goeie baan heb en me gewoon eentje kan veroorloven.  Dus daarom heb ik jullie hulp nodig. Ik heb het gevoel dat ik een risico ga nemen, maar ik doe het toch. Mijn emailadres is: judithdenbesten@hotmail.com. Als je wilt helpen, stuur dan asjeblieft een mailtje. En als je ergens voor wil ruilen, als je zelf iets spaart, zet het dan even in het mailtje. Dan kijk ik gelijk even of ik jou ook kan helpen. Onwijs bedankt!

Ik heb ruzie met de vader van mijn kind. Het is verschrikkelijk. En het gaat nog over geld ook. We zijn uit elkaar, dat waren we al toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Het is een verschrikkelijke tijd geweest, maar we konden nog goed door één deur. Dus we zouden samen de dingen rond alimentatie wel uitvogelen. Dat zou wel goed komen. Maar dat komt het dus niet. Hij weigert ook maar om één cent te betalen. En daar ben ik boos om, het is zo verschrikkelijk oneerlijk. Hij kan er gewoon voor kiezen om te zeggen: ik betaal niets. Terwijl ik geen keus heb. Ik kan niet zeggen: weetje, ik heb geen zin om te betalen. Dan heeft Emma deze week maar geen luiers en geen eten. Dat kan niet. En terwijl hij met een biertje op een terrasje zit te genieten van de zon, moet ik elk dubbeltje omkeren om voor mijn dochter te zorgen. Maar hij doet het gewoon niet. En weet je wat eigenlijk nog het ergste is? Hij heeft geen auto. Nou is dat opzich niet zo erg. Maar nu is het dus zo dat als hij wil dat Emma bij hem thuis is, ik met MIJN auto haar moet brengen. Dat heb ik een paar keer gedaan, maar nu doe ik het niet meer. En dat heb ik hem verteld. Waarom zou ik nog moeite doen, terwijl hij dat ook niet doet? Waarom zou ik elke maand een fors bedrag aan benzine uitgeven om hem zijn zin te geven? Ik vertik het. En weet je wat er dan gebeurd? Dan zit hij huilend op de bank. Dat het voor hem ook niet makkelijk is. Dat hij meer tijd met Emma alleen wil doorbrengen. Nou, prima hoor. MAAR DOE DAN IETS!! Ik ben zo gefrustreerd dat ik er af en toe gewoon van moet huilen. Het is zo verschrikkelijk oneerlijk en onrechtvaardig. Maar nu heb ik hulp van buitenaf ingeschakeld. Ik heb contact met een advocaat die officieel gaat vaststellen hoeveel Marco moet betalen. En als dat is gebeurd, kan ik tenminste iets doen als hij nog steeds niets betaald. Dan kan ik stappen gaan ondernemen. Ik kan niet wachten.

Emma is  nu bijna drie maanden, wat gaat de tijd hard! Aan de ene kant ben ik daar ontzettend blij mee. Emma heeft  nu ritme, waardoor ik ook weer een aantal dingen op kan pakken. Zoals mijn sociale leven. Natuurlijk heb ik ontzettend genoten van de eerste maanden waarin ze nog zo heel klein was en gewoon lekker tegen me aan lag. Zo'n warm bundeltje, helemaal afhankelijk van jou. Toen had ze ook nog de grote behoefte aan lichamelijk contact met mij. Als ik d'r vast hield, was het goed. Wat heerlijk was dat. Dat mis ik wel. Nu is ze drie maanden en wat is dat dan al weer groot. Ze heeft mij al minder nodig. Ze ligt gewoon lekker te spartelen en te kraaien in de box, zij vermaakt zich wel. En als ze moe wordt of honger krijgt, geeft ze gewoon een gil en ik komvanzelf aanrennen. In vergelijking met eerst, redt ze zichzelf prima alleen. En het begint nu gewoon al: het loslaten. Ze wil niet meer constant door mij worden vastgehouden, ze speelt veel liever gewoon zelf. Natuurlijk heeft ze af en toe aandacht nodig en die geef ik haar met liefde. Maar ik moet af en toe gewoon nu al accepteren dat ik d'r even met rust moet laten, omdat ze d'r eigen gangetje wil gaan. Apart is dat. Aan de andere kant geeft mij dat ontzettend veel vrijheid. Ik kan langzaamaan weer mijn eigen dingetjes oppakken. Ik kan 's avonds weer de deur uit, omdat ik weet dat Emma toch wel slaapt. Het is niet meer nodig dat ik voor haar thuis blijf. Het leven wordt weer wat normaler en minder chaotisch. En daar ben ik dus ook wel heel blij mee. Emma zal voorlopig nog wel even de constante factor in mijn leven blijven, mijn hele dagplanning draait om haar. Maar ik ben ook wel weer  blij dat ik een stukje van mijn vrijheid terug heb!

Ik voel me schuldig. Ik heb na een week borstvoeding gegeven te hebben, last gekregen van tepelkloven. Na vier week kolven en zalfjes smeren zijn de kolven nog steeds niet helemaal genezen. Ik heb Emma gister met een lactatiekundige aangelegd en het ging op zich wel. Nog steeds niet fantastisch, maar ik zat in ieder geval niet met kromme tenen. En dat was al heel wat. Maar na een keer of drie/vier Emma weer aan de borst te hebben gehad, is het weer helemaal is. Ik zit huilend van de pijn mijn kind te voeden. Ik kan het gewoon niet meer, ik hou dat niet vol. En ik heb heel erg veel over voor mijn kind, maar ik ben graag ook zelf gelukkig. En daar voel ik me schuldig over. Ik heb het gevoel dat ik mijn kind te kort doe, om er zelf beter van te worden. Ik voel me een verschrikkelijke moeder. Terwijl ik heus wel weet dat kinderen met kunstvoeding ook groot worden. En Emma heeft immers wel twee maanden borstvoeding gehad, dat is al beter dan niets. Toch? Ik ga nu de borstvoeding langzaam afbouwen. Ik moet af en toe nog aan de kolf, anders stroom ik over. Dus ze krijgt ruim twee maanden borstvoeding. Dus met m'n verstand weet ik wel dat ik me er helemaal niet rot over hoef te voelen. Maar ik doe het toch. Gaat dat nog over?

Ik realiseerde me vandaag iets. Ik had er nog niet eens over nagedacht. Geen seconde. Maar toen zag ik het ergens voorbij komen. En dat heeft het kwartje doen vallen. Volgende maand is het mei, dat is op zich niets bijzonders. Alleen is het in mei altijd moederdag. En laat ik nou net vorige maand moeder zijn geworden.

Mijn dochter is geboren. 23 februari 2013, 21.49. Slechts zes dagen te laat. Hoewel die zes dagen wel een eeuwigheid leken. Nu begrijp ik waarom iedereen steeds zei dat ik moest genieten van die laatste weken, achteraf. Nu Emma er is, draait mijn hele dag om haar. En nou vind ik dat niet erg, maar daarom is het nog wel zo. Je leeft van voeding naar voeding. Van het slaapje naar baddertijd. In het begin werd ik er ontzettend zenuwachtig van. Sliep ze te lang, dan was ik bang dat ze niet genoeg voeding binnen zou krijgen. Sliep ze te kort dan was ik geirriteerd dat ze niet gewoon langer sliep. Het was eigenlijk nooit goed. Ik werd er onwijs onrustig van. Ze heeft nog geen enkel ritme en in mijn hoofd hoort ze dat wel te hebben. Maar ik heb me er tenslotte maar bij neergelegd, na twee weken. Slaapt ze vijf uur achter elkaar? Prima hoor, dan drinkt ze daarna gewoon wat meer. Komt ze na twee uur alweer? Best, dan is ze blijkbaar aan het hamsteren. Ik heb me erbij neergelegd en volg gewoon haar ritme. Als ze wil eten dan krijgt ze eten. Wil ze niet eten, dan maar niet. Dat is een stuk meer ontspannen, voor ons allebei.

Ik ben over tijd. Gister was ik precies 40 weken zwanger. En ik was de hele dag zenuwachtig. Bij elk krampje en elk steekje vluchtte ik naar de beslotenheid van de wc om te beleven of het ging gebeuren. Maar er gebeurde niets, helemaal niets. Ik werd er gek van. Onrustig en opgefokt. Ik heb zelfs inwendig mijn kindje uitgescholden, ik schaam me er diep voor. Maar het frustreert me dat het zo lang blijft zitten, ik ben het wachten zat.