Elke dag is er eentje te veel

Ik ben over tijd. Gister was ik precies 40 weken zwanger. En ik was de hele dag zenuwachtig. Bij elk krampje en elk steekje vluchtte ik naar de beslotenheid van de wc om te beleven of het ging gebeuren. Maar er gebeurde niets, helemaal niets. Ik werd er gek van. Onrustig en opgefokt. Ik heb zelfs inwendig mijn kindje uitgescholden, ik schaam me er diep voor. Maar het frustreert me dat het zo lang blijft zitten, ik ben het wachten zat.

Bovendien ben ik een zwangere vrouw, dus de hormonen rechtvaardigen een heleboel. Ik denk dat iedere vrouw die ooit wel een zwanger is geweest, begrijpt wat een kwelling die laatste weken zijn. De weken voor de uitgerekende datum ben je toch je afspraken wat aan het afbouwen. De weken ná de uitgerekende datum al helemaal. Ik probeer me ook wel te vermaken. Heel huiselijk. Met haken, of puzzelen, extra uitgebreid koken, dat soort dingen.

Maar het begint te vervelen, het wordt een beetje eentonig. Daarnaast ben ik constant de hele dag in gedachten bezig met mijn kindje. Wanneer komt ze? Als ik nu boodschappeng ga doen, zullen de vliezen midden in de supermarkt breken? Wat voor kleur haar heeft ze? Op welke datum zullen we voortaan een verjaardag moeten vieren? De hele dag door. Ik word er zelf gewoon een beetje moe van, maar ik kan het niet stop zetten.

Ik ben zo ontzettend nieuwsgierig naar het kleine mensje in mijn buik. Ik wil dat het eruit komt. Ik wil het aanraken, aaien, liefkozen, liefhebben. Ik word gek van het wachten. Elke dag is er eentje te veel.