It's all about the money.

Ik heb ruzie met de vader van mijn kind. Het is verschrikkelijk. En het gaat nog over geld ook. We zijn uit elkaar, dat waren we al toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Het is een verschrikkelijke tijd geweest, maar we konden nog goed door één deur. Dus we zouden samen de dingen rond alimentatie wel uitvogelen. Dat zou wel goed komen. Maar dat komt het dus niet. Hij weigert ook maar om één cent te betalen. En daar ben ik boos om, het is zo verschrikkelijk oneerlijk. Hij kan er gewoon voor kiezen om te zeggen: ik betaal niets. Terwijl ik geen keus heb. Ik kan niet zeggen: weetje, ik heb geen zin om te betalen. Dan heeft Emma deze week maar geen luiers en geen eten. Dat kan niet. En terwijl hij met een biertje op een terrasje zit te genieten van de zon, moet ik elk dubbeltje omkeren om voor mijn dochter te zorgen. Maar hij doet het gewoon niet. En weet je wat eigenlijk nog het ergste is? Hij heeft geen auto. Nou is dat opzich niet zo erg. Maar nu is het dus zo dat als hij wil dat Emma bij hem thuis is, ik met MIJN auto haar moet brengen. Dat heb ik een paar keer gedaan, maar nu doe ik het niet meer. En dat heb ik hem verteld. Waarom zou ik nog moeite doen, terwijl hij dat ook niet doet? Waarom zou ik elke maand een fors bedrag aan benzine uitgeven om hem zijn zin te geven? Ik vertik het. En weet je wat er dan gebeurd? Dan zit hij huilend op de bank. Dat het voor hem ook niet makkelijk is. Dat hij meer tijd met Emma alleen wil doorbrengen. Nou, prima hoor. MAAR DOE DAN IETS!! Ik ben zo gefrustreerd dat ik er af en toe gewoon van moet huilen. Het is zo verschrikkelijk oneerlijk en onrechtvaardig. Maar nu heb ik hulp van buitenaf ingeschakeld. Ik heb contact met een advocaat die officieel gaat vaststellen hoeveel Marco moet betalen. En als dat is gebeurd, kan ik tenminste iets doen als hij nog steeds niets betaald. Dan kan ik stappen gaan ondernemen. Ik kan niet wachten.