Schuldig voelen is nergens voor nodig. Het is prachtig dat je ondanks je pijn toch door bent gegaan, zelfs met een lactatiekundige. 2 maanden heb je haar gevoed, dat is geweldig. Voel je niet schuldig. Je dochter wilt niet dat haar moeder pijn heeft. Ben jij gelukkig, dan is zij het ook!

Je hebt je uiterste best gedaan, de meeste moeder proberen het niet eens en waren in jouw geval al veel eerder gestopt. Voel je zeker niet schuldig, maar wees trots dat je het 2 maanden hebt vol gehouden. Borstvoeding moet leuk zijn voor moeder en kind. Je kind heeft meer aan een moeder die haar goed voelt. Heb je overigens ook last bij het kolven??? Misschien is dat een tijdelijke oplossing voor je kloven.

Deel veel van jullie meningen en vooral het NIET schuldig voelen, maar makkelijk is anders. Na 3 1/2 maand borstvoeding ben ik aan het afbouwen omdat ik vanaf mei weer aan het werk ga. Om het voor mijzelf en de kleine man leuk te houden ga ik niet kolven, daar heb ik niet de juiste werkplek voor, maar dan moet je dus over op kunstvoeding. Wat heb ik mij schuldig gevoeld toen ik op zoek ging naar de juiste voeding en het moment van de eerste fles daar was. Aan de andere kant weet ik dat ik, mijn borsten en mijn kleine man nu samen rustig kunnen wennen aan de kunstvoeding en een nieuwe situatie. Het heeft ook voordelen; ' s middags als manlief de fles geeft kan ik heerlijk doorgaan waarmee ik bezig ben. Sterkte voor je de komende tijd, je kleintje heeft niets aan een gestresste mama.

Voel je alsjeblieft niet schuldig. Als het niet meer gaat gaat het niet meer. En genoeg is genoeg. Ik heb met onze oudste zo erg doorgezet dat ik snachts klappertandend en trillende (van de zeer hoge koorts ik dacht dat het mijn hormonen waren) heb doorgevoerd. Na een week tobben met kloven een baby die niet sliep en iedere 30 min wilde drinken en enorme vermoeid. Kon amper op mijn benen staan en nog niet eens de kleine badderen of verschonen en pijn in mijn buik (ik dacht dat zijn mijn organen die weer op zijn plek moeten komen dus niet zeuren en doorzetten) heb ik 7 dagen na de geboorte in de ochtend een insult gekregen. Gelukkig had mijn man net de baby vast. Hij zag mij over het bed stuiteren. Ikzelf weet er niks meer van. Er stonden 2 ambulances in de straat. Het enige wat ik me kon herinneren was de sirene de september van de dokter en mijn moeder die huilend beneden in de gang stond toen ik per brancard de trap af werd gedragen. Wat was er aan de hand. Ik bleek al een week met een baarmoeder infectie te lopen. Daardoor kwam de voeding ook niet goed op gang omdat je lichaam op een gegeven moment in de overlevings stand gaat en dus geen energie of kracht meer heeft om voeding aan te maken. De dokter in het ziekenhuis vertelde me dat ik hieraan dood had kunnen gaan. Heb toen nog gekoltft maar het beetje voeding dat er kwam na lang kolven moest weg vanwege de medicijnen die ik kreeg. Het herstel ging lanzaam en ik voelde me zo slap en de baby deed het zo goed op de flesvoeding en gong van een huilbaby naar een tevreden baby dat ik toen heb besloten te stoppen. Kon wel pas stoppen met kolven toen ik het ziekenhuis verliet omdat een zuster zo eerlijk was mij te vertellen dat als ze er achter kwamen dat ik stopte de baby van de verzekering niet meer bij me in het ziekenhuis mocht blijven!! Man wat was ik woest toen ik dat hoorde. Belachelijk gewoon. Maargoed ik heb er sloten met tranen om gelaten en me vreselijk schuldig gevoeld maar het was gewoon het beste besluit. En na een zware 2e zwangerschap, een spoedkeizersnede met veel napijn en een inmiddels veeleisende peuter thuis heb ik toen ook besloten bij de 2e ook voor de fles te gaan. Mijn eerste kraamweek was een hel waarbij ik mijzelf volledig heb gegeven zo erg zelfs dat ik bijna aan onderdoor ben gegaan. Deze keer wilde ik er ondanks de pijn wel van kunnen genieten en al mijn energie in mijn herstel en het genieten van onze kindjes steken. En dat is gelukt. Ze zeggen blije mama blije baby en dat is ook zo. Onze jongste was een rustige tevreden baby die heel veel sliep. En nu zijn het 2 gezonde knulletjes van 2 en bijna 5 jaar oud. Het enige goede wat er uit mijn insult is gekomen is dat er toen in het ziekenhuis een scan van mijn hoofd is gemaakt. En daaruit bleek wel dat ik een soort spatader in mijn hoofd had. Dit is aangeboren en had niks met het insult te maken maar daaraan overlijden als het niet ontdekt word de meeste mensen aan tussen hun 30e en 40e levensjaar (ik was toen 30 jaar) Dus nogmaals voel je net schuldig en geniet van je kind en elkaar ongeacht de voeding die je geeft en wat andere erover te zeggen hebben. Het is jou lijf jullie kind en dus jullie keus!