Waar blijft de tijd?

Wat gaat het hard ! Het klinkt zo cliché, maar het is zo waar! Mijn kleine schat is nu alweer ruim 5 maanden en ik sta elke dag weer te kijken van wat ze allemaal doet. Af en toe wou ik dat ik de tijd kon stilzetten. Dat ze wat langer blijft zoals ze nu is. Als ik dan denk aan toen ze nog jonger was. Dat ze nog lekker tegen me aan kwam liggen, zo afhankelijk en helemaal op mij gericht. Nu is ze veel te nieuwsgierig om dat hoofdje neer te leggen. Altijd moet het omhoog. Het wipstoeltje is alweer naar zolder verhuisd, ze zat zo ongeveer dubbelgeklapt. Dus wipstoel naar zolder en kinderstoel naar beneden. Ongelooflijk. Dan is er nog een ander ding wat naar zolder is verhuisd: de kinderwagenbak. Mevrouw is te lang geworden, we hebben 'm moeten vervangen door de wandelwagen. Emma vindt dat heerlijk. Ze kijkt lekker om zich heen en kraait en babbelt tegen elk bewegend object. Ik denk alweer dat ik voor heel eventjes de tijd zou willen stopzetten. Mijn kleine meisje wordt groter en groter. En ik ben blij dat ze gezond en vrolijk opgroeit, maar waarom zo snél?? Laatste voorbeeld. Eerst kon ik m'n pink in d'r mond stoppen om d'r rustig te krijgen. Ze sopte er lekker op en keek me dan tevreden aan. Nu heeft ze welgeteld twee tanden. In het midden, onderaan. Het ziet er ontzettend schattig uit, maar ze zijn schérp. Niet normaal. Ik stop geen enkele vinger meer in haar mond, dat dat gewoon pijn.

Kon ik de tijd maar stilzetten, eventjes. Het is heerlijk om Emma te zien op groeien, maar waar blijft de tijd?