Vrijheid.

Emma is  nu bijna drie maanden, wat gaat de tijd hard! Aan de ene kant ben ik daar ontzettend blij mee. Emma heeft  nu ritme, waardoor ik ook weer een aantal dingen op kan pakken. Zoals mijn sociale leven. Natuurlijk heb ik ontzettend genoten van de eerste maanden waarin ze nog zo heel klein was en gewoon lekker tegen me aan lag. Zo'n warm bundeltje, helemaal afhankelijk van jou. Toen had ze ook nog de grote behoefte aan lichamelijk contact met mij. Als ik d'r vast hield, was het goed. Wat heerlijk was dat. Dat mis ik wel. Nu is ze drie maanden en wat is dat dan al weer groot. Ze heeft mij al minder nodig. Ze ligt gewoon lekker te spartelen en te kraaien in de box, zij vermaakt zich wel. En als ze moe wordt of honger krijgt, geeft ze gewoon een gil en ik komvanzelf aanrennen. In vergelijking met eerst, redt ze zichzelf prima alleen. En het begint nu gewoon al: het loslaten. Ze wil niet meer constant door mij worden vastgehouden, ze speelt veel liever gewoon zelf. Natuurlijk heeft ze af en toe aandacht nodig en die geef ik haar met liefde. Maar ik moet af en toe gewoon nu al accepteren dat ik d'r even met rust moet laten, omdat ze d'r eigen gangetje wil gaan. Apart is dat. Aan de andere kant geeft mij dat ontzettend veel vrijheid. Ik kan langzaamaan weer mijn eigen dingetjes oppakken. Ik kan 's avonds weer de deur uit, omdat ik weet dat Emma toch wel slaapt. Het is niet meer nodig dat ik voor haar thuis blijf. Het leven wordt weer wat normaler en minder chaotisch. En daar ben ik dus ook wel heel blij mee. Emma zal voorlopig nog wel even de constante factor in mijn leven blijven, mijn hele dagplanning draait om haar. Maar ik ben ook wel weer  blij dat ik een stukje van mijn vrijheid terug heb!