Oei! Ik groei!

Ik heb pas het 'Oei, ik groei-boek' cadeau gekregen van mijn zus. En ik moet zeggen: het is heel verhelderend! Emma is nu zo'n twee weken al vrij irritant. Ik hou zielsveel van mijn dochter, maar ik heb de laatste weken moeite met genieten van mijn kleine schat. Er zijn gewoon dagen dat ze helemaal NIET lacht, de hele dag niet! Ik was dat zo niet gewend. Emma is het makkelijkste kind dat ik me maar kon wensen, tot een paar weken geleden dus. En ik was heel bang dat het iets blijvends zou zijn. Het slechte slapen, het almaar willen drinken, de hele dag gejammer. Ik word er doodmoe van. Elke avond, als ze eindelijk in slaap is gevallen, slaak ik een zucht. Blij dat we samen weer een dag hebben overleefd. Dat zijn de momenten dat ik het betreur dat ik een alleenstaande ouder ben. Eerder vond ik het niet erg. Ik vond het fantastisch dat Emma gewoon helemaal van mij was, ik hoefde haar met niemand te delen. En daar genoot ik met volle teugen van. Maar nu ze vrijwel elke ochtend om half vier wakker word, mis ik die man naast me. De man die ik kan aanstoten en waar ik tegen kan zeggen: jouw beurt. Ga jij nu maar eens naar je dochter toe. Elke keer dat Emma begint te huilen, alles wat Emma wil - maar dan ook echt alles - moet bij mij vandaan komen. En de laatste weken is Emma ontzettend veeleisend, dus er ligt op het moment nogal een zware last op mijn kleine schoudertjes. Maar nu dus weer eventjes over dat boek. Emma is nu 4.5 maand, zo'n 20 weken. En dan maken baby's een sprongetje, las ik dus. Volgens het boek worden ze dan aanhankelijk, zeurderig, slapen ze slecht, eten ze slecht (wat bij Emma dus absoluut niet het geval is, de vreetzak). En dat komt dus doordat ze gestresst zijn. Emma is 4.5 maand en ze is gestresst. Tsjonge. Dat is nogal niet wat. Ze heeft waarschijnlijk geen flauw idee wat d'r overkomt, helemaal in de war. Nu ik dat weet bekijk ik dingen wel vanuit een ander perspectief. Ik vind d'r niet meer irritant, ik vind d'r zielig. Ik heb met Emma te doen. Mijn kleine schat is gestresst, dat gun je toch niemand. Dus nou worstelen Emma en ik ons zij aan zij elke dag weer door. Dankbaar voor elke minuut die ze slaapt. Dankbaar voor elke minuut dat ze stil is. En dan komen we er wel. Het schijnt een fase te zijn, zegt het boek. En het boek is heilig.