Eindelijk kunnen we het van de daken schreeuwen. Liv wordt grote zus! Ik ben gewoon weer zwanger wat bijzonder. 

Alweer iets meer dan een jaar geleden dat ik mijn keizersnede had. Tot de dag van vandaag vind is het nog steeds lastig om mijn litteken te accepteren. Natuurlijk ben ik super dankbaar voor mijn dochter. Als ik klaag over mijn litteken is vaak wat ik te horen krijg, maar je hebt er iets moois voor terug gekregen. Dat is ook zo, maar vrouwen die geen keizersnede hebben gehad hebben ook een prachtig kind gekregen. Als ik iets zeg over mijn litteken wil ik dat gewoon even kwijt dat heeft niks met mijn dochter te maken. Elke avond gaat mijn hand over mijn buik daar waar mijn litteken zit. Elke avond wordt ik er aan herinnerd. Ik let toch op of mijn onderbroek wel hoog genoeg zit zodat je mijn litteken niet ziet, of misschien toch dat ene strakke jurkje maar niet aan doen want misschien zie je het wel. Het kost tijd om het te accepteren. Door de keizersnede die ik heb gehad weet ik dat ik bij een volgende nooit meer thuis mag bevallen. Dat vind ik best moeilijk om te accepteren. Ik wilde zou graag thuis bevallen dat is iets wat dus nooit meer gaat gebeuren. Iemand heeft een keer tegen mij gezegd het is oké om te rouwen om de ervaringen die je niet hebt gehad. Vond dat een hele mooie en heb daar veel aan gehad. Ik zou dat aan iedereen willen mee geven dat je mag rouwen om de ervaringen die je niet hebt gehad. Of dat nu is door een keizersnede of omdat je bevalling gewoon anders liep dan dat je hoopte. 

Na de tweede nacht alleen te hebben geslapen was het tijd om proberen te gaan staan. Ook kreeg ik mijn laatste controles als die goed waren mocht ik naar Liv toe. Rond 10.00 uur kreeg ik groen licht en werd ik naar beneden gebracht, naar Liv en mijn man. 

7 december. Ik was ruim 35 weken zwanger en lag ondertussen al een week in het ziekenhuis. Mijn bloeddruk werd gecontroleerd en die was echt super hoog. Dus kreeg ik medicijnen via mijn infuus toegediend. Om te controleren hoeveel ik hiervan uit plaste, kreeg ik een katheter. Het plaatsen hiervan ging totaal niet soepel. Uiteindelijk zat de katheter ergens, maar ik kreeg te horen dat deze niet goed zat waardoor ze een nieuwe moest gaan halen. Gelukkig zat die daarna wel goed. Van het plaatsen merkte ik niet zo veel, maar daarna was het een rot gevoel. Heel de tijd het gevoel als of  je naar de wc moet. 

Rond 34 weken testte ik positief op corona. Er werd gezegd dat het voor zwangere gevaarlijk kon zijn, maar die angst had ik niet. Eerst was ik alleen verkouden en rook ik niet veel. Wel kreeg ik ineens vaker last van buikpijn op de plek waar mijn BH band zat. Om te kunnen slapen nam ik 2 paracetamols. Ik vond het soms toch een beetje eng worden maar dacht het gaat vast wel over. Na een week testte ik negatief, maar de pijn bleef. Op 1 december bleven mijn schoonouders eten en ik had wederom weer last van buikpijn. Mijn schoonmoeder bleef aandringen dat ik het ziekenhuis moest bellen, dus uiteindelijk deed ik dit maar. Ik kon om 19.00 uur terecht. Daar zat ik dan samen met mijn man in de wachtkamer. Toen we eindelijk naar binnen mochten moest ik urine afgeven en werd ik aan de ctg gezet. Ook werd er bloed geprikt, dit ging alleen niet zo soepel. Pas na 3x lukte het. Urine en bloed was om te kijken of ik zwangerschapsvergiftiging had. Ik zou een half uur aan de ctg moeten dit werd helaas een uur. Door mijn ervaringen hiervoor had ik al klein beetje het vermoeden dat het niet goed zat. Na een tijdje werd dit helaas bevestigd. Mijn bloeddruk was te hoog en bloed en urine waarde waren ook niet heel best, waardoor ik weer werd opgenomen in het ziekenhuis. Alleen dit keer werd er gezegd dat ik het ziekenhuis niet meer uit kom zonder baby. Ik was toen 34+6 weken zwanger. Ook zeiden ze dat ze de baby niet langer dan 37 weken wilde laten zitten, omdat ze zo klein was en ik de buik natuurlijk niks voor haar kunnen doen. Ik vond het vreselijk om dit allemaal te horen. Wel was ik vast beraden om haar zo lang mogelijk in mijn buik te houden. 

5 november 2021 om 8.10 uur had ik de 2e afspraak in het ziekenhuis. Gelukkig was mijn man in de ochtend vrij en kon hij met mij mee. Als eerst werd er gekeken naar de doorbloeding in de navelstreng en in de hersenen. Toen dat klaar was moesten we naar een andere afdeling waar de ctg zou worden gemaakt. Helaas waren we niet gelijk aan de beurt. Na een uur mochten we eindelijk naar binnen. Eenmaal binnen werd de ctg niet gelijk aangesloten en moesten we weer wachten. Na een tijdje kwamen er 2 doktoren binnen lopen. Als dat gebeurt weet je gewoon dit is niet goed. Ze vertelde mij dat de placenta niet goed werkte en onze kleine meid er te hard voor moest werken om alle voedingstoffen eruit te krijgen. Ik moest direct worden opgenomen. Ik zou longrijpers krijgen, omdat ze bang waren dat ons meisje misschien al voor 34 weken geboren zou worden. Ik was op dat moment 31 weken zwanger. 

Weer terug van weg geweest. Het heeft even geduurd voor ik dit kon schrijven. Ik voelde mij over het algemeen wel goed en om dan weer terug te gaan naar een moeilijk moment vond ik lastig. Maar nu mijn verhaal. 

Ik was ondertussen al 22 weken zwanger en over het algemeen voelde ik mij goed. De ochtend misselijk was gelukkig gestopt. Wel begon ik weer sneller moe te worden. Toch bleef ik lekker doorgaan met handballen. Dit heb ik tot 27 weken gedaan. Wel alleen trainen, wedstrijd vond ik toch wel iets te gevaarlijk. Op 26 augustus voelde ik onze kleine meid voor het eerst. Het was zo bijzonder en tegelijkertijd ook zo raar. Ik voelde iets raars in mijn buik eerst kon ik niet goed plaatsen wat het was. Tot ik het kort erna weer voelde, toen wist ik zeker dat het onze kleine meid was. Het was wel nog leuker toen mijn man haar ook kon voelen. 

Het is 21 augustus 2021 de dag van onze gender reveal. De dag begint vroeg want we moeten alles klaar zetten. Ik wilde heel graag een ballonnenboog, leuk voor de Instagram foto's. Was iets meer werk dan gedacht. Gelukkig kwamen mijn schoonouders helpen. Om 13.00 uur kwamen de eerste mensen. Na een half uur was iedereen eer die we hadden uitgenodigd en was het tijd om rook canon aan te steken. Ik vond het zo spannend. Mijn man dacht tijdens de echo gezien te hebben dat het een meisje was. Ik had niks gezien. Zelf dacht ik ook dat het een meisje zou worden. Durfde het alleen niet te zeggen, want misschien had ik het wel fout. Zouden mensen dan denken dat ik er niet blij mee ben, wat natuurlijk helemaal niet waar is.