Weer opgenomen

Rond 34 weken testte ik positief op corona. Er werd gezegd dat het voor zwangere gevaarlijk kon zijn, maar die angst had ik niet. Eerst was ik alleen verkouden en rook ik niet veel. Wel kreeg ik ineens vaker last van buikpijn op de plek waar mijn BH band zat. Om te kunnen slapen nam ik 2 paracetamols. Ik vond het soms toch een beetje eng worden maar dacht het gaat vast wel over. Na een week testte ik negatief, maar de pijn bleef. Op 1 december bleven mijn schoonouders eten en ik had wederom weer last van buikpijn. Mijn schoonmoeder bleef aandringen dat ik het ziekenhuis moest bellen, dus uiteindelijk deed ik dit maar. Ik kon om 19.00 uur terecht. Daar zat ik dan samen met mijn man in de wachtkamer. Toen we eindelijk naar binnen mochten moest ik urine afgeven en werd ik aan de ctg gezet. Ook werd er bloed geprikt, dit ging alleen niet zo soepel. Pas na 3x lukte het. Urine en bloed was om te kijken of ik zwangerschapsvergiftiging had. Ik zou een half uur aan de ctg moeten dit werd helaas een uur. Door mijn ervaringen hiervoor had ik al klein beetje het vermoeden dat het niet goed zat. Na een tijdje werd dit helaas bevestigd. Mijn bloeddruk was te hoog en bloed en urine waarde waren ook niet heel best, waardoor ik weer werd opgenomen in het ziekenhuis. Alleen dit keer werd er gezegd dat ik het ziekenhuis niet meer uit kom zonder baby. Ik was toen 34+6 weken zwanger. Ook zeiden ze dat ze de baby niet langer dan 37 weken wilde laten zitten, omdat ze zo klein was en ik de buik natuurlijk niks voor haar kunnen doen. Ik vond het vreselijk om dit allemaal te horen. Wel was ik vast beraden om haar zo lang mogelijk in mijn buik te houden. 

Na het slechte nieuws, werd ik naar een andere afdeling gebracht waar ik de komende tijd zou verblijven. Hier kreeg ik een infuus, deze was meer uit voorzorg voor als ze een keer medicijnen zouden moeten toedienen dan zat deze er alvast. 

De komende dagen waren saai en lang. Elke ochtend moest ik aan de ctg en om de zoveel uur werden mijn temperatuur en bloeddruk gemeten. Ik vond het verschrikkelijk om alleen te slapen. Mijn man mocht ook alleen maar komen tijdens de bezoekuren dus groot deel van de tijd was ik alleen. Ik wilde zo graag even naar buiten om een frisse neus te halen, maar elke keer als ik dit vroeg mocht dit niet. Ik bleef het proberen. Na een week mocht ik eindelijk van mijn kamer af helaas niet naar buiten maar het was iets. Volgende zal mijn bevallingsverhaal zijn. 

liefs,

Janine