De 1e week in het ziekenhuis

Na de tweede nacht alleen te hebben geslapen was het tijd om proberen te gaan staan. Ook kreeg ik mijn laatste controles als die goed waren mocht ik naar Liv toe. Rond 10.00 uur kreeg ik groen licht en werd ik naar beneden gebracht, naar Liv en mijn man. 

Liv lag gelukkig ook niet meer in de couveuse. Ze had nog wel haar infuus dus helaas mocht ze nog niet van de kinderafdeling af. Dat betekende dat alleen ik bij Liv kon blijven slapen en mijn man maar naar huis moest. 

Het was een zware nacht. Om de 3 uur moest Liv gevoed worden, dus daarvoor moest ik gekolfd hebben zodat ik mijn melk aan haar kon geven. Rond Liv haar voeding kwam er een kinderverpleegkundige Liv uit haar bedje halen om haar aan mij te geven en te verschonen. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ze 1 keer aan mij vroeg of ze iets kon doen. Ik vroeg of ze mijn kolfspullen kon aangeven, door mijn keizersnede was ik niet snel uit en in bed en ook deed het veel zeer. Maar toen ik dat vroeg keek ze eigenlijk naar mij alsof ze geen antwoord had verwacht. Met pijn en moeite kreeg ik mijn kolfspullen. Ik heb daarna niks meer aan haar durven vragen. 

Op 10 december mocht Liv eindelijk van het infuus af! Nu konden we eindelijke met zijn drieën naar de kraamafdeling.  

Helaas kwam het volgende probleem al snel om de hoek kijken. Liv begon langzaam een beetje geel te zien en ze waren bang voor geelzucht. Elke ochtend moest er bij Liv bloed geprikt worden echt zo zielig bij zo'n klein meisje. Als de waardes te hoog waren moest ze onder een blauwe lamp. Helaas was dit op 13 december ook het geval. Ze werd helemaal uitgekleed en op een soort matje gelegd met blauwlicht. Ook kreeg ze een brilletje op om haar ogen te beschermen. Ze vond het verschrikkelijk. Ze werd er heel onrustig van dat er iets voor haar ogen zat. Ze begon heel druk te bewegen waardoor het brilletje voor haar neus en mond kwam te zitten. Ik vond dit dood eng straks stik ze nog! Als ik mijn hand op haar neer legde werd ze gelukkig rustig maar zou moesten wij dit in de nacht gaan doen. Ik durfde niet te gaan slapen. Gelukkig was er 1 hele lieve kinderverpleegkundige die ons gerust kon stellen. Ze pakte Liv goed in en legde een soort pittenzakje op haar neer. Zo leek het net of ze werd vast gehouden. Ze zou na elke voeding Liv voor ons komen instoppen. Na 24 uur waren Liv haar waardes weer goed en mocht ze onder de blauwe lamp vandaan!  

15 december de dag waarop we eindelijk naar huis mochten met onze kleine meid. Wat was het een opluchting dat we eindelijk naar huis mochten. Eindelijk rust geen mensen heel de tijd om je heen en wat meer ruimte. Ik was al 2 weken niet meer thuis geweest. Mijn man en ik deden in het ziekenhuis al alles alleen dus het personeel van het ziekenhuis had er alle vertrouwen in. We kregen nog wat vervolg afspraken mee voor Liv en toen was het tijd om naar huis te gaan. 

Vanaf nu zal ik meer dingen gaan delen over hoe het leven er nu uit ziet. 

liefs, Janine

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️