Van inleiden naar spoedkeizersnede

7 december. Ik was ruim 35 weken zwanger en lag ondertussen al een week in het ziekenhuis. Mijn bloeddruk werd gecontroleerd en die was echt super hoog. Dus kreeg ik medicijnen via mijn infuus toegediend. Om te controleren hoeveel ik hiervan uit plaste, kreeg ik een katheter. Het plaatsen hiervan ging totaal niet soepel. Uiteindelijk zat de katheter ergens, maar ik kreeg te horen dat deze niet goed zat waardoor ze een nieuwe moest gaan halen. Gelukkig zat die daarna wel goed. Van het plaatsen merkte ik niet zo veel, maar daarna was het een rot gevoel. Heel de tijd het gevoel als of  je naar de wc moet. 

Daarna kwam de gynaecoloog vertellen dat onze kleine meid het niet meer zo naar haar zin had, dus zou ik worden ingeleid. Ik werd naar een andere afdeling gereden, want daar zouden ze het ballonentje gaan plaatsen. Eenmaal daar aangekomen waren ze nog bezig met iemand anders, dus werd ik weer terug gereden naar mijn kamer. 

Ondertussen voelde ik mij alleen maar slechter. Mijn buik deed super veel zeer, ik voelde de katheter zitten en het infuus voelde ik een beetje branden. Ik werd ook nog eens misselijk en moest overgeven. Gelukkig luchtte dat iets op waardoor ik weer een beetje honger kreeg. Ik vroeg de verpleegster om wat te eten, maar die zei dat het beter was als ik even zou wachten. Toen had ik wel door hoe laat het was. Niet veel later kwam er een andere gynaecoloog de kamer binnen. Het was net wisseling van de wacht. Daar ben ik achteraf wel blij mee, want deze vrouw had ik al een paar keer eerder gezien in het ziekenhuis. Helaas kwam ze niet met heel leuk nieuws. Het ging niet goed met onze kleine meid en ik zou een spoedkeizersnede krijgen. Vanaf dat moment zijn mijn emoties uitgeschakeld en voelde ik niet zo veel meer. 

Ik moest mij gaan klaar maken voor de keizersnede. Ik kreeg een operatieschort aan en ik moest al mijn sieraden af doen. Daarna werd ik in mijn bed naar beneden gereden, mijn man naast mij. Voordat we de deuren van de operatiekamer door mochten, moest mijn man een heel pak aan en een must op. 

In de operatiekamer kreeg ik een ruggenprik. Mijn man moest voor mij gaan zitten en ik moest een bolle rug maken. Van de prik merkte ik niet zo veel. Daarna kon ik gaan liggen. Ik had ondertussen zowel links als rechts een infuus in mijn arm zitten. Ook kreeg ik hartstickers op mijn borst. Een man naast mij begon te vertellen wat ik zou merken van de ruggenprik. Hij zei dat ik mijn tenen niet meer kon bewegen. Maar dit kon ik wél, dus ik kreeg een klein beetje paniek. Misschien had de ruggenprik zijn werk niet goed gedaan. Ik gaf dit aan, maar blijkbaar hadden ze mij al geprikt met een scherp voorwerp. Nu gingen ze echt beginnen. 

Binnen 10 min was daar onze dochter Liv. Geboren om 23.09 op 7 december 2021 met een termijn van 35+6 weken. Nadat ze uit mijn buik was gehaald, mochten we 1 minuut naar haar kijken. Daarna werd de navelstreng doorgeknipt en werd ze onderzocht door de kinderarts. Mijn man mocht daarbij zijn en hij mocht daar alsnog symbolisch de navelstreng doorknippen. Toen alles goed was, kwam mijn man met Liv in zijn armen naar mij gelopen en legde haar bij mij neer. Ik kan mij niet herinneren wat ik toen voelde. Doordat mijn emoties waren uitgeschakeld voelde ik volgens mij ook niet zoveel. Ook had ik het besef nog niet dat dit mijn dochter was. Liv had aan het begin wat moeite met ademen. Er zat wat vocht achter haar longen, waardoor ze een beetje aan het knorren was. 

Toen ze klaar waren met mij werden we naar de kraamafdeling gereden. Hier werd Liv gewogen en aangekleed. Ze woog 1965 gram. Daarna weer lekker bij mij gelegd en nog even aan de borst geprobeerd, maar helaas lukte dit niet. Ze was ook zo klein. Liv bleef maar knorren en de artsen vonden het beter als ze naar de kinderafdeling zou gaan. Ik moest Liv aan mijn man geven en ze gingen samen weg. Daar lag ik dan. Helemaal alleen. Net bevallen, zonder man en zonder kind. 

Niet lang daarna kwamen verpleegkundige mij helpen met een broekje aan doen waar een heel groot maandverband in lag. Ook werd er gevraagd of ik een morfineprik wilde. Ik vond die vraag maar raar. Uuh, weet ik veel, ik heb nog nooit een keizersnede gehad. Jullie hebben hier ervaring mee dacht ik. Ik kreeg uiteindelijk wel morfine en een prik tegen trombose. Mijn man is later nog teruggekomen om een update te geven over Liv. Zelf kan ik mij dit niet herinneren. Liv werd op de kinderafdeling in een couveuse gelegd. Ze kreeg extra zuurstof en ook een infuusje in haar hand. Ze kreeg wat extra glucose en uit voorzorg antibiotica.

Uiteindelijk ben ik rond 01.30 uur gaan slapen. Werd om 06.00 uur weer wakker gemaakt voor controles. Ik kan me nog heel goed herinneren dat er een verpleegkundige aan mij vroeg: "ben de altijd zo?" Ze bedoelde waarschijnlijk of ik altijd zo stil was. Maar ik dacht echt: hé ik ben net bevallen en ik lig niet bij mijn kind, wat verwacht je? Dat ik hier super blij en enthousiast tegen je ga doen? 

Rond 10.30 kreeg ik foto's van mijn man doorgestuurd dat hij met LIv had gebuideld. Ik durf het bijna niet neer te zetten, maar ik was zo jaloers. Ik had Liv sinds 01.00 uur niet meer gezien. Om 15.15 uur mocht ik eindelijk naar Liv! Het was zo fijn om even met haar te buidelen. De tijd ging veel te snel voorbij en ik moest weer terug naar mijn eigen afdeling. 

Rond 22.00 uur was ik aan het videobellen met mijn man. Hij lag weer samen met Liv. En toen kwamen ineens mijn emoties. Ik begon keihard te huilen en kon niet meer stoppen. Ik kon nog steeds mijn bed niet uit, dus ik moest op het belletje drukken om te vragen voor een zakdoek. Het was gelukkig een aardige verpleegkundige die vroeg wat er aan de hand was. Dus ik legde uit dat ik niet bij mijn dochter kon zijn. Wat ik wel raar vond, is dat ze aan mij ging vragen of ik daar niet heen mocht. Ik dacht weet ik veel. Ik ging er vanuit dat als ik daar heen mocht dat ze dat wel zouden laten weten. Gelukkig kon ze wat voor mij regelen en werd ik naar Liv gebracht. Helaas kon ik Liv niet zelf vasthouden, maar kon wel even naast mijn man en Liv liggen. 

Hier laat ik het even bij. 

liefs, 

Janine 

Wil je meer blogs lezen van Janine? Klik hier!