Het is al enige tijd geleden dat ik hier iets heb geschreven. We zijn nu 3,5 jaar na Daan zijn overlijden, en ruim 2 jaar na dat van mijn vader.

En dan was daar dat moment en die dag waar ik al enige tijd bang voor was dat die ging komen.Ik kon niet meer, ik kon er niet meer van weglopen, ik was op.Op het werk begon ik te huilen en het stopte niet meer, ik raakte in paniek en was heel erg in de war.

En daar zat ik weer, genietend van Isa die bezig is met haar broertje en tegelijkertijd een brok in mijn keel. We zijn bijna 2 jaar verder dat ik je voor het laatst zag en vast kon houden, wat vliegt de tijd.En tegelijkertijd staat de tijd stil, want het leven is toch wel anders geworden sinds dat jij er niet meer bent Daan. Ik kan het niet omschrijven, het leven gaat door maar het gemis is zo sterk dat het voor mij af en toe stil staat.In het dagelijks leven zul je dat niet altijd aan mij zien, ik ga naar mijn werk waar ik mij voor 100% probeer te geven en het leven thuis gaat ook door. Alles in het huishouden, de tuin en natuurlijk het leven met onze 2 dames thuis, de oudste gaat al bijna naar de basisschool en de jongste is ook al bijna 6 maanden! 

Liefste Daan en papa,

Daar zit ik dan, in het speeltuintje waar ik vooral aan het begin van de corona tijd dagelijks te vinden was met mijn dochter. Dit was in maart, ik maakte me hier druk om mijn vader die steeds dieper in zijn depressie raakte. tegelijkertijd was ik ook veel bezig met Daan in mijn gedachten.

Liefste Daan,

Liefste Daan,

wereldlichtjesdag! voor jou en alle andere overleden kinderen ❤🌟

Liefste Daan,ook voor jou had de Sint nog een gedicht,dat gaf mijn dag toch nog een beetje licht.