het gemis

En dan was daar dat moment en die dag waar ik al enige tijd bang voor was dat die ging komen.Ik kon niet meer, ik kon er niet meer van weglopen, ik was op.Op het werk begon ik te huilen en het stopte niet meer, ik raakte in paniek en was heel erg in de war.

Mijn collega's waren zo lief om me te troosten en rust te geven, ik mocht (moest) naar huis.Ik maakte en afspraak bij mijn rouw-therapeut waar ik kort daarvoor een intake gesprek bij had gehad. Want natuurlijk merkte ik dat het niet zo goed ging met mij, maar ik had zo gehoopt door te kunnen gaan met mijn leven; zorgen voor mijn gezin en het goed hebben op het werk, gewoon het leuke en gelukkige dagelijks leventje. 

Maar ik kon er niet langer meer van weglopen, het gaat niet goed. Ik mis mijn zoontje en mijn vader zo erg, en ik begin nu steeds meer te beseffen wat er allemaal gebeurd is. Na het overlijden van Daan (nu bijna 2 jaar geleden) ben ik al snel gaan werken, het voelde goed en het ging ook goed. af en toe had ik even een mindere dag en kon ik niet werken. Maar na wat tranen ging ik door, ik wilde het niet voelen en liep ervan weg. Want ik wist wel hoeveel pijn het deed, als ik het toeliet. In januari 2020 kwamen we erachter dat ik zwanger was van ons derde kindje, zo gewenst en zo welkom.Met mijn vader ging het echter minder goed, en dat werd in de loop van de tijd steeds moeilijker. Het was lastig om mijn vader zo te zien in een steeds diepere put. Maar mijn omgeving wist dit niet, zij zagen een gezin dat gezegend was met een nieuwe zwangerschap en die een nieuw hoofdstuk gingen beginnen in een nieuw huis. In mei 2020 heeft mijn vader zelfmoord gepleegd. Maar gaf mezelf niet veel plek om te rouwen, ik was zwanger en had de zorg over een driejarige thuis, ook stonden we op het punt te gaan verhuizen dus het was druk genoeg.In augustus 2020 is ons dochtertje geboren, mooi en moeilijk tegelijk, alles van Daan kwam langzaamaan naar boven, ik schrok als ons dochtertje haar fles niet goed leeg dronk, en als ze nog maar even benauwd klonk riep ik mijn vriend erbij. Maar we zagen allebei dat ons dochtertje gezond was, toch had ik deze woorden nodig van een kinderarts die ons dochtertje gelukkig wilde onderzoeken. Toen ik deze bevestiging kreeg viel er toch wel een last van mijn schouders. Ik ging na mijn verlof weer aan het werk en wilde zo graag ons leventje weer oppakken, maar het bleef druk ik mijn hoofd. Ik was sneller uit balans, had een gejaagd gevoel, was veel moe en snel geïrriteerd. Maar ik wilde daar niet aan toegeven, ik wilde zo graag dat alles normaal werd. Ik huilde wel eventjes op mijn kamer als niemand het zag. Maar het ging niet meer, de zelfmoord van mijn vader drong toen pas echt door. En nu nog, nu nog ben ik in de war en zit ik nog steeds met al deze dingen die ik zojuist opnoemde, dit noemt men volgens mijn coach; gestolde rouw.

Wat moet ik daar nou mee? kan ik niet gewoon door? ik wil weer die gelukkige moeder zijn, die liefdevolle partner en die gezellige vriendin. Maar ik kan het niet, ik ben op. Ik huil elke dag en kan maar moeilijk accepteren dat het is wat het is. Ik probeer zo goed als mogelijk te zorgen voor mijn kinderen, maar af en toe als ik ons jongste dochtertje in mijn handen heb; mis ik hem. ik mis Daan zo, wat als? en waarom hij? 

Het lastige is dat ik rationeel ben ingesteld en nooit echt gevoelens als deze echt heb toegelaten. Dus dat is iets wat ik nu aan het leren ben. En dat is moeilijk, voor mij in ieder geval. Dus af en toe probeer ik er alsnog van weg te lopen, maar ik zit niet voor niks thuis en moet er nu iets mee. Liefs.