Rouwen, geluk en verdriet.

En daar zat ik weer, genietend van Isa die bezig is met haar broertje en tegelijkertijd een brok in mijn keel. We zijn bijna 2 jaar verder dat ik je voor het laatst zag en vast kon houden, wat vliegt de tijd.En tegelijkertijd staat de tijd stil, want het leven is toch wel anders geworden sinds dat jij er niet meer bent Daan. Ik kan het niet omschrijven, het leven gaat door maar het gemis is zo sterk dat het voor mij af en toe stil staat.In het dagelijks leven zul je dat niet altijd aan mij zien, ik ga naar mijn werk waar ik mij voor 100% probeer te geven en het leven thuis gaat ook door. Alles in het huishouden, de tuin en natuurlijk het leven met onze 2 dames thuis, de oudste gaat al bijna naar de basisschool en de jongste is ook al bijna 6 maanden! 

Dan komt daar nog bij dat ik veel moeite heb met de zelfdoding van mijn vader. Op het begin heb ik continu gezegd dat hij er niks aan kon doen en het beter is voor hem zo, hij had rust nodig want de depressie had hem helemaal in zijn greep. Maar toch, toch ben ik boos en verdrietig en is het nogal wat om mee te dealen.. boos omdat hij mij achterliet terwijl ik rouwende was om het overlijden van mijn zoontje, en terwijl ik zwanger was. Dat zou vreugde moeten brengen in ons leven, en dat klinkt nogal egoïstisch van mij en dan voel ik mij weer schuldig voor die gevoelens. maar ze zijn sterker en ik kan ze niet meer weg filteren. Mijn vader was zoveel voor mij, ik was een echt papa's kindje. Ik had zijn steun en advies wel nodig, al kon hij mij dat de laatste maanden van zijn leven niet meer geven. Dat merkte ik zelf ook wel en ook dat was moeilijk, om hem zo te zien.

Gelukkig zijn er ook mooie momenten, zelfs in deze bizarre tijden van corona, ik kan af en toe echt genieten van mijn gezinnetje, van mijn dochters en mijn vriend. Als we samen zijn is dat echt heel fijn. Maar helaas kan ik de laatste tijd niet aan Daan of mijn vader denken zonder tranen over mijn gezicht, het is zo pijnlijk,Ik had gehoopt die tijd wel gehad te hebben, dat het zo veel pijn doet, maar dat blijft. Het rouwen in corona tijd maakt het met deze maatregelen ook niet gemakkelijk, mijn netwerk is beperkt en mensen hebben dus geen idee hoe het daadwerkelijk gaat. Het is dan ook wel makkelijker om te zeggen dat het goed gaat.Maar gelukkig is dat dus ook wel af en toe het geval. En daar probeer ik me dan aan vast te houden.