Extra gemis

Daar zit ik dan, in het speeltuintje waar ik vooral aan het begin van de corona tijd dagelijks te vinden was met mijn dochter. Dit was in maart, ik maakte me hier druk om mijn vader die steeds dieper in zijn depressie raakte. tegelijkertijd was ik ook veel bezig met Daan in mijn gedachten.

Nu ongeveer 3 maanden later zit ik hier weer. Er is veel gebeurd in die 3 maanden, en ik moet weer opnieuw een weg gaan vinden om door te gaan.

Naast het rouwproces om Daan is er namelijk het rouwproces om mijn vader bijgekomen.

Ik heb er lang over nagedacht of ik hier iets over wil schrijven, maar dit is dus het antwoord.

Zoals ik al eerder schreef was mijn vader depressief, gelukkig ken ik hem voor 95% zonder een depressie maar als een fijne en sterke man. Deze keer werd de depressie hem fataal, het is lastig om te beseffen dat deze ziekte het heeft gewonnen.

Ook is het lastig om nu het intense gemis van deze 2 dierbare een plek te geven. Ik heb een jaar de tijd gehad om te leren leven met rouw, ik dacht dat ik er wel een weg in had gevonden maar nu is alles weer anders.

Gelukkig voel ik nog steeds veel geluk, vooral als ik mijn partner met onze dochter samen zie of de kleine momenten met vrienden en familie.

Net als bij Daan doet het ook nu me meer pijn als ik andere hun verdriet zie, naasten die nu ook intense rouw gaan meemaken, nogal is dat voor iedereen anders.

Wat mij goed doet is hopen dat Daan en mijn vader nu ergens samen zijn. Ik ben niet spiritueel en religieus maar deze gedachtte geeft wel rust.

De zwangerschap van onze dochter en een verhuis op korte termijn is dan ook iets waar ik nu mijn focus op probeer te leggen. 

Liefs.