Rouwen, samen en jaren later

Het is al enige tijd geleden dat ik hier iets heb geschreven. We zijn nu 3,5 jaar na Daan zijn overlijden, en ruim 2 jaar na dat van mijn vader.

Het liefst zou ik zeggen dat het nu 'een plekje' heeft, al dit verlies en dat ik weer zonder zorgen en pijnlijk verdriet door zou kunnen gaan met mijn leven. Ik heb dan ook het gevoel dat dit ergens na enige tijd verwacht wordt vanuit omgeving en/of de maatschappij. Want hoe ik er ook bij zit, ik krijg ze nooit terug. De heerlijke knuffels en huiltjes van Daan en de wijze raad van mijn vader. Maar helaas, de werkelijkheid is dat ik het moeilijk blijf hebben. Het blijft pijn doen en het verdriet voel ik elke dag. Het valt dan ook niet altijd mee om dit samen te doen met mijn partner. Hij staat hier anders in en dat botst ooit.

We proberen elkaars weg te respecteren en te begrijpen maar eerlijk is eerlijk, dat valt niet mee. 

Ik vind het dan ook wel lastig dat het bij mijzelf nog zo'n pijn doet, Daan was nog zo klein, ik zou niet weten hoe hij er nu uit zou zien of hoe zijn karakter zou zijn. Dus af en toe vraag ik me af wat ik dan precies mis. Maar het is de liefde die ik tijdens de zwangerschap al voor hem begon te voelen. Die is inderdaad (hoe cliché ook) onvoorwaardelijk is en niemand die dat ooit van mij af kan pakken.  Daan hoort ook bij het gezin. Mijn oudste dochter heeft het ooit zonder aanleiding over hem, dan zegt ze dat ze aan hem denkt of dat ze Daan ooit heeft gezien en de jongste niet o.i.d.. De jongste weet nu dat de halskettinkjes van mijn partner en mij van Daan is want we noemen het de Daan-ketting. Mooi als ze ernaar wijst en zijn naam noemt. Pijn en verdriet om het verlies van mijn vader is verwarrend. Want hoe ziek hij ook was (depressie), ik blijf het lastig vinden dat hij suïcide heeft gepleegd. Ik was destijds zwanger na het verlies van Daan. En ik weet dat hij daar niet bij stil kon staan, ik zag ook wel hoe somber hij was en hoe ver weg hij was in de depressie. Dus rationeel kan ik het allemaal wel verklaren en begrijpen, maar mijn gevoel vind dat toch nog wel lastig.Ik was wel een papa's kindje en had hem in veel beslissingen in mijn leven nodig. Maar we staan nu hier en proberen er met z'n 4 het beste van te maken. Dat gaat ons ook wel lukken, mede met hulp van therapie maar dat is oké. 

Liefs Iris.