In de kraamweek begon onze dochter al heel snel veel te huilen.. Nou ja huilen kon ik het niet eens noemen het was echt krijsen.. en overtrekken. Uren lang hield ze dit vol..  Waar je zou denken dat baby's een behoorlijke tijd horen te slapen huilde Novy alleen maar dag en nacht..Novy is niet ons eerste kindje dus ik dacht eigenlijk wel dat we wisten hoe we het nu moesten aanpakken..

Dagen lang liep ik met haar op mijn arm. Nachten lang knuffelde ik haar en kwamen we al snel tot de conclusie dat er spraken was van koemelkallergie. En ben ik koemelkvrij gaan eten zodat we de borstvoeding konden doorzetten. 

Toen Novy 3 maanden oud was had ik steeds meer het gevoel dat ik stikte..
Alsof ik een marathon aan het zwemmen was en mezelf gewoon niet meer boven water kon houden...

Door haar gehuil had ik amper meer besef van tijd.. Geen besef van de dagen.. geen besef wanneer ik überhaupt voor het laatst had gedoucht.. De hele dagen liep ik met haar op mijn arm..  Van smorgensvroeg tot laat in de nacht.. Ik merkte dat ik mezelf enorm aan het verwaarlozen was...
Ondertussen werd er van alle kanten aan me getrokken.. En werd ik overladen door een donkere wolk... En donkere gedachtes..

Naar meerdere controles bij de kinderarts op het consultatiebureau en gesprekken bij de huisarts werden we niet gehoord..

Uiteindelijk naar de osteopaat geweest. Maar ook de osteopaat kon ons niet helpen.
Eigenlijk stonden we er letterlijk alleen voor.. Niemand die haar even overnam om op adem te komen...En dat gevoel van eenzaamheid in zo'n intense periode moet gewoon niet kunnen..

Nu is Novy 6 maanden oud.. en heb ik eindelijk het gevoel dat we langzaam weer een beetje lucht krijgen.. Ze huilt geen uren achter meer.. We krijgen regelmatig wat lachjes van haar. En ze zit duidelijk lekkerder in haar vel..

Maar ergens vind ik dat de zorg rondom een huilbaby enorm tekort schiet...
Want het is letterlijk overleven..
Want waar alles voor iedereen om ons heen doorging.. stond mijn wereld stil..
Maar nu.. nu komt dat stukje verwerking..

Tot 3 keer toe heb ik mezelf na de bevallingen van mijn 3 zoontjes aan de kant gezet.. Nog geen uur nadat mensen het nieuws hadden gehoord over de geboorte van mijn zoontjes stonden ze al op de stoep. Tot 3 keer toe...

De bevalling van onze derde zoon was pittig
Ik was nog niet eens gedoucht en lag enorm te bloeden. Visite stond al op de stoep. Terwijl de kraamverzorgende en verloskundige nog druk bezig waren.

Ik ben inmiddels bijna 20 weken zwanger van ons vierde kindje. Vorige week kwamen we erachter dat mijn oudste zoon de vijfde kinderziekte heeft...Nooit geweten dat dit zo gevaarlijk kon zijn voor een ongeboren baby.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen ik houd van al mijn kinderen evenveel.. Ik ga voor ze door het vuur en ik zou ALLES doen voor mijn zoontjes..

Het is gelukkig alweer jaren geleden!

Onze zoon Sev heeft vanaf zijn geboorte al moeite met zijn voeding. Hij dronk weinig melk. Had de ene naar de andere blaasontsteking en weigerde al het andere vocht. Sev was een vrij stevige baby, dus artsen maakte zich weinig zorgen. Ik mocht starten met vaste voeding vanaf 4 maanden en dit was een ramp. Hij moest letterlijk overgeven van zijn voeding, dus we besloten te wachten tot hij wat ouder was.Na 6 maanden bleef dit hetzelfde. Elk voedingsmoment werd een strijd en Sev bleef overgeven. Elke avond stond ik zijn eten op te warmen en werd ik al benauwd van het feit dat hij het weer zou gaan weigeren en spugen. Er zijn avonden geweest dat ik huilend zijn eten stond op te warmen, omdat ik niet meer wist wat we ermee aan moesten. Ik heb van alles geprobeerd: het eten vers maken, een potje.. hem zelf laten eten.. Niks was goed.

Koemelkallergie

Daar was je dan.. Het moment dat ik in mijn hele leven nooit meer zal vergeten. De kracht die ik voelde toen ik jou op de wereld zetten. De adrenaline die dagen lang door mijn lijf stroomde..de blijdschap die ik voelde.. en oohh wat was ik trots. De dagen werden langer met jou in ons leventje en de nachten korter. Nachten heb ik je getroost omdat je krampjes had. Nachten heb ik je aan mijn borst gehad omdat je niks anders wilde dan die geborgenheid. Avonden heb ik met je gelopen omdat je niet stopte met huilen. Ik heb je dagen bij me gedragen omdat je niet alleen wilde zijn.. Dagen liep ik rond in mijn pyjama. Vergat regelmatig te ontbijten en ik vroeg me wel eens af of ik mijn haar had gekamd.. Er zijn dagen geweest dat ik me afvroeg of ik dit nog wel trok. Ik hoopte soms zelfs dat je even een nachtje weg kon zodat wij even op adem konden komen. En er zijn dagen geweest dat ik je tevreden zag liggen in je wiegje. Je nog een extra kus gaf en een aai over je bol en me de rijkste mama op aarde voelde. Het was vallen en opstaan. Toen en nu nog wel eens.. Maar nu mijn lieve baby word je bijna 1.. en denk ik terug aan deze tijd. Voel ik me verdrietig dat ik niet meer van deze tijd heb genoten... Want lieve mama's.. de newborn fase is mooi, zwaar, vermoeiend en intens. Maar deze tijden krijg je niet meer terug. Nu wil mijn lieve baby niet meer gedragen worden. Nu wil mijn lieve baby niet meer zoveel bij me zijn.. Nu heeft mijn kleine baby niet zoveel mama honger meer.. Nu komen er weer andere momenten. Hoe zwaar een newborn ook kan zijn.. Dit is maar even.. GENIET! 

Ik was 40 weken zwanger toen mijn thuisbevalling begon. De verloskundige was aanwezig en ik had 4 cm ontsluiting. De vliezen werden gebroken en alles werd in gang gezet voor de bevalling. De kraamverzorgster werd gebeld die zou komen assisteren tijdens de bevalling.