Het leven met een newborn.

Daar was je dan.. Het moment dat ik in mijn hele leven nooit meer zal vergeten. De kracht die ik voelde toen ik jou op de wereld zetten. De adrenaline die dagen lang door mijn lijf stroomde..de blijdschap die ik voelde.. en oohh wat was ik trots. De dagen werden langer met jou in ons leventje en de nachten korter. Nachten heb ik je getroost omdat je krampjes had. Nachten heb ik je aan mijn borst gehad omdat je niks anders wilde dan die geborgenheid. Avonden heb ik met je gelopen omdat je niet stopte met huilen. Ik heb je dagen bij me gedragen omdat je niet alleen wilde zijn.. Dagen liep ik rond in mijn pyjama. Vergat regelmatig te ontbijten en ik vroeg me wel eens af of ik mijn haar had gekamd.. Er zijn dagen geweest dat ik me afvroeg of ik dit nog wel trok. Ik hoopte soms zelfs dat je even een nachtje weg kon zodat wij even op adem konden komen. En er zijn dagen geweest dat ik je tevreden zag liggen in je wiegje. Je nog een extra kus gaf en een aai over je bol en me de rijkste mama op aarde voelde. Het was vallen en opstaan. Toen en nu nog wel eens.. Maar nu mijn lieve baby word je bijna 1.. en denk ik terug aan deze tijd. Voel ik me verdrietig dat ik niet meer van deze tijd heb genoten... Want lieve mama's.. de newborn fase is mooi, zwaar, vermoeiend en intens. Maar deze tijden krijg je niet meer terug. Nu wil mijn lieve baby niet meer gedragen worden. Nu wil mijn lieve baby niet meer zoveel bij me zijn.. Nu heeft mijn kleine baby niet zoveel mama honger meer.. Nu komen er weer andere momenten. Hoe zwaar een newborn ook kan zijn.. Dit is maar even.. GENIET!