1 maand geleden
'Ik had steeds meer het gevoel dat ik stikte'
Het leven met een huilbaby
In de kraamweek begon onze dochter al heel snel veel te huilen.. Nou ja huilen kon ik het niet eens noemen het was echt krijsen.. en overtrekken. Uren lang hield ze dit vol.. Waar je zou denken dat baby's een behoorlijke tijd horen te slapen huilde Novy alleen maar dag en nacht..Novy is niet ons eerste kindje dus ik dacht eigenlijk wel dat we wisten hoe we het nu moesten aanpakken..
Dagen lang liep ik met haar op mijn arm. Nachten lang knuffelde ik haar en kwamen we al snel tot de conclusie dat er spraken was van koemelkallergie. En ben ik koemelkvrij gaan eten zodat we de borstvoeding konden doorzetten.
Toen Novy 3 maanden oud was had ik steeds meer het gevoel dat ik stikte..
Alsof ik een marathon aan het zwemmen was en mezelf gewoon niet meer boven water kon houden...
Door haar gehuil had ik amper meer besef van tijd.. Geen besef van de dagen.. geen besef wanneer ik überhaupt voor het laatst had gedoucht.. De hele dagen liep ik met haar op mijn arm.. Van smorgensvroeg tot laat in de nacht.. Ik merkte dat ik mezelf enorm aan het verwaarlozen was...
Ondertussen werd er van alle kanten aan me getrokken.. En werd ik overladen door een donkere wolk... En donkere gedachtes..
Naar meerdere controles bij de kinderarts op het consultatiebureau en gesprekken bij de huisarts werden we niet gehoord..
Uiteindelijk naar de osteopaat geweest. Maar ook de osteopaat kon ons niet helpen.
Eigenlijk stonden we er letterlijk alleen voor.. Niemand die haar even overnam om op adem te komen...En dat gevoel van eenzaamheid in zo'n intense periode moet gewoon niet kunnen..
Nu is Novy 6 maanden oud.. en heb ik eindelijk het gevoel dat we langzaam weer een beetje lucht krijgen.. Ze huilt geen uren achter meer.. We krijgen regelmatig wat lachjes van haar. En ze zit duidelijk lekkerder in haar vel..
Maar ergens vind ik dat de zorg rondom een huilbaby enorm tekort schiet...
Want het is letterlijk overleven..
Want waar alles voor iedereen om ons heen doorging.. stond mijn wereld stil..
Maar nu.. nu komt dat stukje verwerking..
Anoniem
Heel herkenbaar! 9 maanden lang alleen maar huilen, hele dagen niet geslapen maar in de nacht gelukkig wel omdat hij gewoon helemaal uitgeput was. Dan krijg je te horen ooh maar fijn dat hij dan wel slaapt. Ja klopt maar je wordt gek van al dat huilen overdag. Nu is hij ondertussen 1 jaar en een heel blij vrolijk mannetje gelukkig maar ik ben nog steeds in therapie omdat ik er een postnatale depressie aan over heb gehouden. Langzaamaan wordt het beter en komt het goed maar wat was het een ongelofelijk zwaar jaar!!
Anoniem
Heeeeel herkenbaar, 11 maanden geduurd hier. Geen hulp, deden het met zijn tweeen. Gekmakend, ik kreeg er een PND van en zelfs lichte psychoses. 20 uur per dag. En toen.. was het over. 4 jaar lang niet over een tweede nagedacht, nog een keer zouden we niet overleven als stel. Maar toch nog een meisje mogen krijgen. En dat ik daar een fijne babytijd mee heb gehad was enorm helend.
Lovetimes5
Heel herkenbaar, onze 2e huilde ook 23 uur per dag, sliep max 10 minuten aan een stuk. Niemand kon iets vinden niemand wist wat er was. Gehuild tot 1,5 jaar, daarna werd het langzaam iets beter. Het is idd heel erg enzeem en super zwaar als je kindje zoveel huilt en jij.... Ja jij moet voor jezelf en je andere kind zorgen en je man/partner moet ook gewoon weer werken.