Tijdens mijn bevalling had ik een kraamverzorgster die er geen zin in had.

Ik was 40 weken zwanger toen mijn thuisbevalling begon. De verloskundige was aanwezig en ik had 4 cm ontsluiting. De vliezen werden gebroken en alles werd in gang gezet voor de bevalling. De kraamverzorgster werd gebeld die zou komen assisteren tijdens de bevalling.

Twee uur later zat ik op de 6 cm ontsluiting en kwam de kraamverzorgster binnen. "Godverdomme, moet ik wéér werken. Het is nu de zoveelste keer dat ik opgeroepen wordt". Ik had op dat moment enorm last van rug weeën en ik voelde me behoorlijk vervelend dat ze zo liet merken dat ze er geen zin in had. Ze stelde zich voor en vertelde dat ze nog niks had gegeten dus dat ging ze even doen.

Een sterrenkijker?

Ondertussen werd ik begeleid door mijn verloskundige en man. Die veel druk uitoefende op mijn rug. De kraamverzorgster kwam terug naar ons en begon een filmpje te kijken op haar telefoon achter een kussen. De weeën begonnen flink toe te nemen en ik kreeg drang om te persen. Voor mijn gevoel duurde het uren. Af en toe riep de kraamverzorgster vanachter haar telefoontje: "Je doet het goed". Ik wist me geen houding aan te nemen, omdat de weeën in mijn rug zó extreem aanwezig waren. De verloskundige ging weer controleren en voelde dat onze zoon een sterrenkijker was. Ik raakte op dat moment helemaal in paniek en begon te huilen. "Een sterrenkijker? Dat kan ik niet!", riep ik in tranen.

De verloskundige moedigde me aan dat ik dit wel kon en ze deed er alles aan om me beter te laten voelen. De kraamverzorgster deed eigenlijk helemaal niets. Ze had een gesprek met de verloskundige over hoeveel ze had gewerkt en hoe moe ze wel niet was. En echt, ik heb er begrip voor als je moe bent/veel hebt gewerkt. Er was ook een flinke babyboom dus ja, ik snap het echt. Maar dit was gewoon niet fijn. Ik voelde mij er heel vervelend door.

Persen maar

Ik mocht eindelijk persen na een lange tijd. Bij elke pers voelde ik het hoofdje vooruit gaan en weer net zo hard terug schieten waardoor het voor mijn gevoel lang duurde. Ik werd onwijs gesteund door de verloskundige en op een gegeven moment kwam de kraamverzorgster er ook maar even bij staan.

"Kom op nog een keer persen en dan is hij er". Met alles wat ik had, perste ik zo hard ik kon en daar was hij. Maar ik hoorde niets, hij huilde niet en de navelstreng zat om zijn nek gewikkeld. De verloskundige haalde de navelstreng van het nekje en ik kreeg onze zoon op mijn borst. Hij was helemaal blauw, maar hij huilde nog steeds niet.

"Blaas in zijn gezicht", riep de verloskundige. Maar er gebeurde niets. Ik raakte helemaal in paniek en mijn man begon ook te blazen. De verloskundige nam hem uiteindelijk over, omdat er niets gebeurde en begon flink te blazen. Uiteindelijk begon hij te huilen. Tranen van geluk, van angst en van alles wat er was gebeurd tijdens de bevalling. 

Ben ik je kwijt? 

Even was ik bang dat ik hem kwijt was. Niet alleen ik, maar ook mijn man. Onze zoon werd gecontroleerd en ik mocht wat gaan eten. De verloskundige was al zolang bij ons dat ze na de controle van Lowén naar huis ging. Het was inmiddels een uur of 9. De kraamverzorgster zou me ondersteuning bieden met het douchen. Ik was flink duizelig, omdat ik toch wel wat bloed verloren was tijdens de bevalling.

Ik ging staan en verloor nog eens flink wat bloed. Het zat overal. Op de spiegel, op de wieg, mijn benen, de vloer. Echt alles zat onder en ik werd naar. Ik stond letterlijk in een flinke plas bloed. Ik ging snel weer zitten en ik schrok, want het bed was ook doorweekt met bloed. De kraamverzorgster maakte snel de boel schoon alsof het allemaal maar normaal was. Ook haalde ze de matten weg die op bed lagen. Ik liep naar de douche en ik ging op het krukje zitten om me te douchen. Ik kon niet meer blijven staan en spoelde mezelf snel af, want ik merkte dat ik helemaal zwart werd voor mijn ogen. Ik stond op en verloor wéér een grote plens met bloed. Ik ben snel het bed in gegaan en ik zag volgens mijn man lijkbleek.

Vervolgens zei ze: "Zo, de wasmachine staat aan. Ik ga naar huis!". Er waren nog geen controles gedaan, helemaal niets. De dag erna kwam de kraamverzorgster die ik met mijn twee andere zoontjes ook had. Zó fijn! Ze zag meteen dat ik lijkbleek was en er niet uitzag. Ik kon niet opstaan zonder om te vallen. Ook kon ik niet lopen zonder me aan iets of iemand vast te houden. Nergens stond opgeschreven dat ik zoveel bloed was verloren, dus ze besloot de verloskundige te bellen.

De verloskundige kwam langs op controle en schrok ook hoe ik eruit zag. Mijn bloeddruk was vreselijk laag en mijn ijzer was laag. Bedrust werd geadviseerd en ik kreeg ijzertabletten voorgeschreven. Ze schrok ook van wat er de dag ervoor was gebeurd. Dat er zo slordig gehandeld was. Ik had misschien ook de verloskundige moeten bellen, maar ik was echt letterlijk van de wereld.

Begeleiding

Begeleiding tijdens de bevalling is zó belangrijk. Nu bijna 9 maanden later durf ik het pas te delen. Het heeft me lang écht dwars gezeten hoe er is gehandeld. Maar gelukkig heb ik er het allermooiste voor terug gekregen wat je je maar kan bedenken. En echt, ik heb respect voor alle lieve kraamverzorgsters die hun benen uit hun lijf lopen! 

Kun je ook lezen: "Ons gezin is compleet".