Een vraag die  tijdens een vragenronde op ig  en ook in mijn dagelijks leven standaard voorbij komt. En ik weet zeker dat die vraag niet raar bedoeld is. Ik kies er dan ook voor om hem te delen en te beantwoorden. Er heerst namelijk nogal een taboe op voorkeur hebben voor een geslacht. Dus ja ik ben daar altijd eerlijk over, ja ik had graag een dochter gehad, waarom? Ik kom zelf uit een meiden gezin en weet hoe de band met mijn eigen moeder is. Samen shoppen, leuke kleding kopen en helemaal los gaan op hun haren dat is het eigenlijk zo’n beetje…. Eigenlijk dus allemaal dingen die ik zo gewend was vanuit mijn eigen jeugd. Het bekende dus zeg maar… Ik had dus ook überhaupt niet bedacht dat ik jongens zou krijgen.

Iedere dag weer was er onderling veel strijd in huis. De kinderen onderling maar ook ik had iedere ochtend strijd met ze om ze op tijd klaar te hebben voor school. Er was altijd wel iets waar discussie over ontstond, kleding die ze niet aan wilden, het moment waarop de kleding aan moest, brood wat ze niet op wilden eten, het moment waarop ze iPad mochten kijken en zo kan ik nog wel even doorgaan. Eerder was het zo dat iedereen uit bed kwam wanneer hij wakker werd. Enige voorwaarde voor mij was, als ze maar voor half 8 uit bed zijn. Kleding mochten ze van mij beneden aantrekken en ik bepaalde op het moment zelf of ze wel of niet op de iPad mochten. Je doet immers waarvan jij denkt dat het goed is. Maar op een gegeven moment was ik er klaar mee, ik stond als een viswijf te schreeuwen tegen mijn kinderen omdat ze op geen enkele andere manier naar me luisterden. In the end stonden we met zijn allen te huilen, de kids omdat ik boos op ze was en ik uit frustratie omdat ik er zo van baalde dat dit nodig was om ze te laten luisteren. Waarom luisterden ze bij hun vader wel en verliepen zijn ochtenden met de kids vlekkeloos? Een deel van het antwoord is nou eenmaal dat de kinderen zich bij moeders over algemeen anders gedragen dan bij vaders. Iemand die ik persoonlijk ken begon een eigen praktijk als opvoedcoach, dat maakte de drempel voor mij lager. Na wat luchtige gesprekken over mijn struggles verzekerde ze mij dat ik echt geen slechte moeder was maar dat er misschien gewoon wat andere structuren nodig waren om het weer gezellig te krijgen in huis. 

Mijn grootste angst als moeder van vier zeer beweeglijke jongens is dat ik een keer met ze op de spoedeisende hulp beland omdat ze iets gebroken hebben. Tot nu toe zijn de breuken ons bespaard gebleven maar met zowel Jesse Ties en Stef zijn we al eens op de spoedeisende hulp beland na een val met hun gezicht op de salontafel en een val uit een klimrek. Gelukkig kwamen we er met wat lijm een paar hechtingen en een kneuzing nog goed vanaf.

En weet je?  Bovenstaande is allemaal gelukt. Jarenlang werkten we  ergens naartoe en dan “ineens” zijn we nu op een punt beland dat al die doelen die we hadden behaald zijn. Geweldig natuurlijk en ik voel me ontzettend rijk! Maar toch begint er nu iets te knagen. Want jarenlang stond in het teken van kinderen krijgen en tropenjaren en nu we dat zo’n beetje achter ons kunnen laten komt er weer ruimte voor onszelf. Maar wat wil ik nu eigenlijk? 

Geen schermtijd

Het begon ruim vier weken geleden weer de kop op te steken.

Voor de komst van Ties en Stef was ik zo'n moeder die graag alles onder controle had. Speelgoed door de woonkamer ruimde ik al op voordat de kinderen het zelf konden doen. Als ik het deed ging het sneller en had ik weer rust in mijn hoofd. Een vol aanrecht? Echt een no go! Waar manlief kon zeggen "joh dat komt wel" dacht ik ja precies dat komt wel maar wel NU. 

Jesse is inmiddels ruim 8 dus ik denk dat ik kan zeggen dat we toch al wel wat ervaring hebben in het risicovol laten spelen van onze kinderen. Ik neem jullie even mee in de keuzes die wij daarin maken. Buiten spelen begon altijd keurig onder toeziend oog van ons in de tuin. Dan kun je je tuin nog zo vol zetten met speelgoed en eigenlijk je eigen speeltuin hebben toch willen ze buiten dat hek spelen. Waarom? Buiten dat hek is een complete wereld die voor de kids fantastisch is om te ontdekken! En ik als moeder? Ik vond dat best spannend van nature willen we onze kinderen immers het liefst beschermen. In de leeftijd van 2-4 mag dat spelen van ons buiten het hek maar wel als er een volwassene bij aanwezig is. Tijdens dat buitenspelen gaan onze jongens van 2,5 altijd samen op ontdekkingsreis. Hoe leuk is dat bankje waar je op kan klimmen en er dan zelf een stukje overheen kunt lopen. En niet te vergeten de glijbaan die veel leuker is om achterste voren te beklimmen dan er keurig af te glijden. Al deze dingen bevorderen de motorische vaardigheden het ruimtelijk inzicht, zorgen voor doorzettingsvermogen en geven je kind zelfvertrouwen. En ja soms gaat het mis en vallen ze, maar ontdekken en opgroeien gaat met vallen en opstaan maar bovenal is het ontdekken van nieuwe dingen ontzettend leuk, want wat zijn ze trotst als ze bovenop die glijbaan staan. Onze oudste jongens klimmen niet meer op de glijbaan maar zoeken een boom of lantaarnpaal om in te klimmen. En die laatste is nog niet zo makkelijk, die vergt een behoorlijke dosis fysieke kracht en doorzettingsvermogen. 

Door het vele ziek zijn sliepen Ties & Stef ontzettend slecht ‘s nachts. Nachten lang brachten we met ze op de bank door en we liepen heel wat kilometers door de woonkamer. Alles maar dan ook alles voor slapende kids. In die onrustige tijd zijn er ook extra drinkmomenten ingeslopen ‘s nachts. Ook werden er regelmatig nachten in ons bed doorgebracht. En dat alles was oké, ze waren ziek, ze hadden pijn, ze hadden ons nodig!