2 jaar geleden
Hulp vragen is niet falen!
De titel zegt het al, hulp vragen is niet falen, ook al voelt dat vaak wel zo. Ik zocht hulp bij een opvoedcoach. Nooit gedacht dat ik dat nodig zou hebben. Ik merk dat er een groot taboe op rust om uit te spreken dat je er als ouders soms gewoon even niet meer uit komt. Ik voelde zelf die drempel om daadwerkelijk hulp te zoeken, het heeft ons zoveel gebracht dat ik dit graag met jullie deel.
Iedere dag weer was er onderling veel strijd in huis. De kinderen onderling maar ook ik had iedere ochtend strijd met ze om ze op tijd klaar te hebben voor school. Er was altijd wel iets waar discussie over ontstond, kleding die ze niet aan wilden, het moment waarop de kleding aan moest, brood wat ze niet op wilden eten, het moment waarop ze iPad mochten kijken en zo kan ik nog wel even doorgaan. Eerder was het zo dat iedereen uit bed kwam wanneer hij wakker werd. Enige voorwaarde voor mij was, als ze maar voor half 8 uit bed zijn. Kleding mochten ze van mij beneden aantrekken en ik bepaalde op het moment zelf of ze wel of niet op de iPad mochten. Je doet immers waarvan jij denkt dat het goed is. Maar op een gegeven moment was ik er klaar mee, ik stond als een viswijf te schreeuwen tegen mijn kinderen omdat ze op geen enkele andere manier naar me luisterden. In the end stonden we met zijn allen te huilen, de kids omdat ik boos op ze was en ik uit frustratie omdat ik er zo van baalde dat dit nodig was om ze te laten luisteren. Waarom luisterden ze bij hun vader wel en verliepen zijn ochtenden met de kids vlekkeloos? Een deel van het antwoord is nou eenmaal dat de kinderen zich bij moeders over algemeen anders gedragen dan bij vaders. Iemand die ik persoonlijk ken begon een eigen praktijk als opvoedcoach, dat maakte de drempel voor mij lager. Na wat luchtige gesprekken over mijn struggles verzekerde ze mij dat ik echt geen slechte moeder was maar dat er misschien gewoon wat andere structuren nodig waren om het weer gezellig te krijgen in huis.
En zo durfde ik de stap te zetten en meldde ik ons gezin aan. We hebben veel handvaten gekregen om het makkelijker te maken. Een voorbeeld is dat kinderen gewoon goed gaan op herhaling, het moet allemaal voorspelbaar zijn, ze moeten weten waar ze aan toe zijn. Door de ochtenden te laten lopen zoals het komt was die structuur er niet voor ze en probeerden ze mij dus iedere ochtend uit. Dus zo kwam daar een ochtend routine. Iedereen zit voor 07.00 uur aangekleed aan tafel en aankleden doen we boven. We leggen de kleding de avond van te voren klaar zodat ze precies weten wat ze aan kunnen trekken en er hoeft dan op dat moment geen discussie gevoerd te worden. Als ze klaar zijn met eten maak ik iedereen helemaal klaar dus direct haren doen en tanden poetsen. Als ze klaar zijn mogen ze op hun iPad of gaan spelen tot 08.00 uur. Op het moment dat er rust is ga ik zelf eten en maak ik mezelf klaar. Op werkdagen is dat natuurlijk even anders en zorg ik dat ik eerder klaar ben. Dit alles zorgt voor zoveel meer rust op de ochtend en zorgt ervoor dat ik niet compleet afgedraaid ben als ik iedereen op school heb gebracht. In huis werd er ook veel geschreeuwd, de kids onderling maar ook wij als ouders hadden daar ons aandeel in. Een werkend leven en vier jongens in huis zijn nou eenmaal druk dus de emmer liep regelmatig over. Mijn doel was "geen geschreeuw meer in huis" en waar begin je dan? Juist bij jezelf, best confronterend kan ik je zeggen. Maar door zelf niet meer te schreeuwen en de kids 100 x per dag te vertellen "we schreeuwen niet" kwam er toch rust in huis. Het vergt wat energie maar door vol te houden en te blijven herhalen is het wel gelukt! En nee het lukt echt niet altijd maar het is zoveel rustiger nu.
Gaat het dan nu allemaal op rolletjes? Nee zeker niet, maar het gaat zoveel soepeler dan voorheen. De onderlinge strijd tussen de oudste twee is enorm en daar baal ik nog steeds van. Als ik dan bij anderen zie dat de kids zo leuk samen gaan dan vraag ik me wel af "waarom kan dat hier niet". Maar hoe graag ik het ook zou willen verander ik daar nu niks aan, we kunnen het niet afdwingen. Het zijn twee totaal verschillende jongens en er zijn ook genoeg gezinnen waar de kinderen elkaar de tempel uitvegen, maar dat zien we niet! Want hoe goed ik ook altijd de realiteit probeer te laten zien, ook ik ga geen ruziënde kids online zetten. In de teksten onder mijn posts en in mijn blogs zul je altijd een eerlijk verhaal lezen.
Tijdens de coaching zijn er ook gesprekken gevoerd met de jongens over hoe ze ons als ouders zien, op wie ze sneller boos worden en waarom. In een verslag konden wij hier alles over teruglezen. Veel herkenning en ook confronterende dingen. Maar vooral leermomenten, handvaten om mee vooruit te kunnen. Zo mocht ieder kind ook aangeven hoe hij graag benaderd wil worden als hij boos is, zo weten wij nu te handelen als het eindigt in ruzie. We begrijpen ze beter en snappen meer wat er in die koppie's om gaat. Heb jij je kind wel eens gevraagd hoe hij/zij graag benaderd wil worden als hij/zij boos is? In ons geval was het totaal anders dan ik zou verwachtten.
Het doel van deze blog? Het taboe wat heerst op hulp bij je opvoeding doorbreken. Niemand is perfect en soms is het gewoon nodig om achtergrond informatie te krijgen van mensen die ervoor geleerd hebben hoe het brein van een kind werkt. En ik wil niet zeggen dat die ander altijd alles beter weet maar het heeft ons hele mooie dingen gebracht.
Liefs Linda