3 jaar geleden
Is dit wat ze de midlifecrisis noemen?
Al vanaf jongs af aan plande ik mijn toekomst. Ik wilde graag jong moeder worden en voor mijn dertigste mijn gezin compleet hebben en getrouwd zijn.
En weet je? Bovenstaande is allemaal gelukt. Jarenlang werkten we ergens naartoe en dan “ineens” zijn we nu op een punt beland dat al die doelen die we hadden behaald zijn. Geweldig natuurlijk en ik voel me ontzettend rijk! Maar toch begint er nu iets te knagen. Want jarenlang stond in het teken van kinderen krijgen en tropenjaren en nu we dat zo’n beetje achter ons kunnen laten komt er weer ruimte voor onszelf. Maar wat wil ik nu eigenlijk?
Vanaf het moment dat ik ging werken als doktersassistente heb ik altijd gezegd dit ga ik niet mijn leven lang doen. Als de kinderen straks naar school gaan komt mijn tijd weer. Over iets minder dan een jaar is dat moment er al. En ik wil mezelf ontzettend graag blijven ontwikkelen, blijven leren. Groeien als persoon maar ook financieel. Want eerlijk is eerlijk geld maakt niet gelukkig maar het is wel ontzettend makkelijk! En vier opgroeiende kids kosten nou eenmaal geld en tegen de tijd dat onze kids zover zijn om te studeren ben ik bang dat dat allemaal uit eigen zak betaald zal moeten worden.
Nu zul je denken “wat let je?” En dat is nou precies mijn probleem... ik weet gewoon niet wat ik wil. Ik vind zoveel dingen verschillende dingen leuk dat ik er gewoon niet uitkom met mezelf. Bepaalde dingen lijken me super leuk maar zijn gewoon niet deeltijd haalbaar en met een opgroeiend gezin zit stoppen met werken en gaan studeren er gewoon niet in. Daarbij komt ook nog dat ik vier jaar studeren echt wel veel vind. En ik weet wel dat op al die jaren die ik nog moet werken vier jaar echt niks is. Maar ik wil ook gewoon genieten van het leven en niet alleen maar bezig zijn met een studie. Je hoort het wel ik heb altijd wel een reden waarom iets niet kan maar eigenlijk durf ik gewoon niet. Waarom niet? Ons leven is nu overzichtelijk, 3 dagen werken, financieel stabiel, weekenden en feestdagen vrij. En ik weet het wel... als ik de sprong niet waag dan gebeurd er nooit iets. Maar wat ik wil daar kom ik dus gewoon maar niet uit.
Op het gebied van ons gezin gaat het echt goed. We zitten in een lekkere flow en zijn gelukkig! Gevoelsmatig zijn die diepste dalen achter de rug en is er ruimte om maximaal te genieten van onze jongens! En dat is wat ik ook probeer te doen. Maar toch is er dus steeds dat gevoel dat ik iets anders wil.
Is dit herkenbaar?
