Jeetje wat is het inmiddels alweer lang geleden dat ik hier schreef.

het is een tijdje rustig geweest, het leven als alleen staande mama met twee kleintjes is druk, heel druk maar ik ben er weer even.

Wat breekt m'n moederhart telkens weer,

We zijn nu een week verder en ik merk dat m'n dagen wisselend zijn. M'n emoties nemen de overhand zodra ik moe word. Het is zwaar, en m'n kinderen hebben het zwaar. Daardoor hangen ze enorm aan mij. En heeft Lucas plotseling last van verlatingsangst. Dat terwijl het altijd een makkelijk mannetje was. k krijg geen tijd om bij te komen, geen tijd om m'n emoties te verwerken. Voor intensieve therapie is geen ruimte want daarvoor heb ik rust nodig en dat krijg ik niet. We hebben bij de gemeente aangeklopt voor extra opvang voor Lucas maar die krijgen we niet. Gelukkig is hij me niet to last maar het vergt heel veel op dit moment. Anna gaat 5 dagdelen, en Lucas maar 2 en daardoor moet ik vaak op en neer. Lucas mee op sleeptouw waardoor ook zijn ritme verstoord word. Vaak moet ik hem wakker maken omdat hij naar de opvang moet. Maar ze zien de noodzaak niet om het uit te bereiden.

Vandaag gaan we het eens helemaal anders doen, als Anna de borst wilt dan krijgt ze die gewoon en veel positieve aandacht ga ik haar geven. Al snel merk ik dat het moeilijk word en ze vraagt ook meteen om de borst. Ik zeg haar duidelijk dat ze even mag drinken en ze kruipt tevreden op schoot. Daarna vraagt ze om een puzzel en bied ik haar aan deze samen te doen. Wauw die opleving in haar oogjes, ik smelt. Ja! Roept ze, ik heb een idee. Kom maar en ze pakt m'n hand en we lopen naar de kast. We spelen even met z'n allen en daarna ga ik weer lekker op de bank zitten. Even later gaat het weer mis, en vraagt ze opnieuw om de borst. Ik vertel Anna dat ik Lucas naar bed ga brengen en dat ze daarna de borst krijgt. Helaas sputterde Lucas enorm tegen en krijg ik hem niet in slaap. Dan maar weer naar beneden. Ik baal als een stekker tijdens het uitlaten van de hond was hij in slaap gevallen. Dat ga ik dus de volgende keer echt anders doen. Het werkt nu zo goed om hem op een vast tijdstip naar bed te brengen. Hij slaapt dan soms wel drie uur achter elkaar. Zodra ik beneden ben springt Anna op en weet ze dat de de borst gaat krijgen.

Jeetje wat duren de dagen lang zo. Gelukkig heeft Lucas lang geslapen en heeft Anna in die tijd heerlijk voor de tv gehangen. Even rust, even geen scheidsrechter spelen.

Inmiddels is mijn man opgenomen, en staan we er nu dus echt alleen voor. Ik ben Chronisch ziek, heb een huis wat op orde moet komen, papieren die nog gedaan moeten worden, m'n hobby die ik dol graag weer op wil gaan pakken, verwerken wat ik de laatste maanden heb meegemaakt. Ik kom er gewoon niet aan toe. En ik ben moe zo moe, maar ook ontspannen. De zware last op mijn schouders is lichter geworden maar ik heb nog een lange weg te gaan. Of er tijd is om alles te verwerken weet ik niet, ik heb weinig aanspraak en hoop met het schrijven op mamaplaats steun te vinden. Extra kracht te vinden om door deze periode heen te komen.

Vlak voor kerst vorig jaar schreef ik openhartig mijn verhaal op. Helaas was ik al snel genoodzaakt deze te verwijderen. Hoe anoniem mijn verhaal voor een ander ook is, een bekende zal het verhaal misschien wel kunnen herkennen. Ik ben behoorlijk in details getreden en het leek er even op dat het problemen op zou gaan leveren.

Arendsogen, zodra ik water zie verlies ik mijn kind geen moment meer uit het oog. Mijn dochter is gek op water en ziet er dan ook het gevaar niet van in. De zee, het kanaal, de Waal, een rivier en een plas het is allemaal water en water betekend plezier. Dood eng vind ik het dan ook als we een feestje hebben waar water in de buurt is. Aangezien het een feestje is heb ik weinig zin om constant achter de kinderen aan te moeten lopen. Maar de veiligheid van mijn kindjes gaan boven alles dus zit er niets anders op dan goed op te letten