Alles komt goed

Jeetje wat is het inmiddels alweer lang geleden dat ik hier schreef.

En wat is er een hoop veranderd in deze jaren.

Jaren vol ups en downs waar ik later nog op terug zal komen.

Laten we deze blog beginnen met goed nieuws

In 1 van mijn oudere blogs schreef ik een brief naar mijn derde kind. Een kind wat er niet meer zou komen, mijn lichaam kon het niet meer aan. Mijn huwelijk kon het niet meer aan.

Toch kan ik jullie vertellen dat ik inmiddels al 21 weken zwanger ben van ons derde kindje. Mijn huwelijk is goed, het gaat goed met mijn man, en ik ben geopereerd aan mijn endometiose. Hierdoor voelde ik mijn lichamelijk zo goed dat ik nog een zwangerschap aandurfde.

Helaas was dat goede gevoel snel weg want met iets meer dan 6 weken zwangerschap kreeg ik HG. Ik volgde alle misselijkheid adviezen die ik op het internet kon vinden, at voordat ik opstond en slikte gember tabletten. Trok thee van gember maar niets hielp. Waar ik in de eerste week vooral alleen heel misselijk was, begon ik in de week erna met overgeven. Vaak was mijn maag leeg dus kwam er niets uit.Oh wat voelde ik mijn ellendig. Ik was moe, kon geen stap meer verzetten en hing de hele dag aan de emmer. Ik leefde op droge koekjes en cola. Helaas kon ik een week later ook de cola niet meer verdragen, waarop mijn nieuwe uitdaging begon; drinken. Op sommige dagen kreeg ik maximaal een liter vocht binnen andere dagen niet eens een liter. Zo waren er dagen dat ik maar 1 keer boven de emmer hing en dagen dat ik eindelijk 1.5 liter binnen kreeg en alles weer eruit gooide. 

Als ik boven de emmer hing kwam mijn man bij me zitten en wreef over mijn rug, daarna bracht hij een doekje en leegde de emmer. Als mijn man er niet was stond mijn zoontje van 5.5 naast me en rende naar de keuken om een stukje keukenrol te pakken. Mijn dochter van 7 pakte de telefoon om papa te bellen dat mama weer aan het spugen was. We deden dit echt samen. 

Elke dag voordat ik naar bed ging zei ik tegen mn man weer een dag minder. De dagen kropen voorbij, ik was bijna uitgedroogt en zou een infuus krijgen. Maar toen ik in het ziekenhuis aankwam werd ik naar huis gestuurd zonder een infuus te hebben gehad. Ik gaf aan dat iedere dag een strijd was, ik het psychisch niet trok en niet meer de lieve moeder was die ik altijd was. Hierop werd me wel een maatschappelijk werker vanuit het ziekenhuis aangeboden. Ik wist niet wat ik hoorde, en heb dit geweigerd. Ik gaf als argument dat ik veel meer steun heb aan mijn lotgenoten van de Facebook pagina voor HG lotgenoten dan aan iemand die niet eens weet waar ik doorheen ga. Terwijl ik het ziekenhuis uitliep belde ik mijn huisarts waar ik net een terecht kon. Deze was al op de hoogte en had inmiddels al contact gehad met het ziekenhuis en aangegeven niet gediend te zijn van deze manier van omgaan met patiënten. Helaas was het andere ziekenhuis in de stad vol en moest ik wachten tot na het weekend.

Ik was toen 10 weken zwanger en was die zelfde dag naar osteopaat geweest. Dit gaf me enige verlichting, en is waarschijnlijk mijn redding geweest. Ik kon beter drinken, ik kon weer beter eten en hierdoor kon ik ook weer wat gaan ondernemen, maar het bleef zwaar. 

Iedere week ging het weer wat beter inmiddels ben ik 21 weken zwanger en hebben we de HG onder controle. Ik blijf afhankelijk van medicatie en er zijn momenten dat ik nog steeds misselijk ben. Maar ik ben gewoon al op de helft. Waar de eerste weken voorbij kropen, vliegen ze nu voorbij. 

Een leuk weetje: Ik zocht naar een passende afbeelding voor mijn verhaal en kwam uit op een mooi mens kaartje. En dat nou juist de maker van dit kaartje een groot aandeel in de ontwikkeling van mijn leven is dan ook vast geen toeval.