Eindelijk een paar passen vooruit.

het is een tijdje rustig geweest, het leven als alleen staande mama met twee kleintjes is druk, heel druk maar ik ben er weer even.

Eindelijk mama tijd, echt veel mama tijd heb ik niet gehad. 

Ik heb de laatste weken op overleving modus geleefd. En heb vooral slechte dagen gekend. Na weken aandringen hadden we dan eindelijk het ronde tafel gesprek met alle betrokken partijen. Er worden eindelijk spijkers met koppen geslagen en alle informatie en regelingen rondom het herstel van ons gezin worden nu door 1 persoon geleid. Dit betekend dat ik zelf niet meer overal achteraan hoef te bellen. Dat voelt belastend want ik heb het gevoel dat ik te veel vraag van de gene die dit voor ons doet. Maar het geeft ook zeker rust.

Tijdens het gesprek kreeg ik met veel moeite voor elkaar dat de kinderopvang voor mijn jongste uitgebreid zou worden, en sinds hij hele dagen weg is begint mijn lichaam het op te geven. Ik heb hele dagen pijn en ben heel moe.

Het goede nieuws is dat mijn man morgen thuis komt. Het gaat zo goed met hem dat hij eerder weg kon. En hij heeft er zo veel vertrouwen in. Daarentegen is mijn vertrouwen erg beschadigt, ik vind het spannend en merk dat ik me toch afsluit voor hem. Maar mijn man geeft aan dat hij dit maar moet accepteren en het vertrouwen terug moet winnen. Ik heb hem gevraagd mij hierin te helpen.

Ik ben blij dat hij thuis komt maar ik ben moe, en bang. Bang voor een terugval, bang voor spanningen en bang voor ruzies. Maar ik ben wel blij dat hij thuis komt. Mijn lichaam geeft het duidelijk op en toch leef ik nog op adrenaline. Ik wil het liefste alleen maar op bed liggen. Ik wil huilen maar zelfs dat kan ik niet. Maar het zal er toch een keer uit moeten komen. Gelukkig kunnen we een paar dagen uitrusten en genieten van elkaar en de kinderen. Maandag begint het nazorg traject al, we hebben nog een lange weg te gaan. Onze liefde is sterk en we komen er wel.