De eerste week is voorbij

We zijn nu een week verder en ik merk dat m'n dagen wisselend zijn. M'n emoties nemen de overhand zodra ik moe word. Het is zwaar, en m'n kinderen hebben het zwaar. Daardoor hangen ze enorm aan mij. En heeft Lucas plotseling last van verlatingsangst. Dat terwijl het altijd een makkelijk mannetje was. k krijg geen tijd om bij te komen, geen tijd om m'n emoties te verwerken. Voor intensieve therapie is geen ruimte want daarvoor heb ik rust nodig en dat krijg ik niet. We hebben bij de gemeente aangeklopt voor extra opvang voor Lucas maar die krijgen we niet. Gelukkig is hij me niet to last maar het vergt heel veel op dit moment. Anna gaat 5 dagdelen, en Lucas maar 2 en daardoor moet ik vaak op en neer. Lucas mee op sleeptouw waardoor ook zijn ritme verstoord word. Vaak moet ik hem wakker maken omdat hij naar de opvang moet. Maar ze zien de noodzaak niet om het uit te bereiden.

De noodzaak niet :( ik word gek. Ik heb nog geen avond rust gehad, ik heb 1 middag in de week voor me zelf de andere dag moet ik naar therapie. De vrije tijd die ik heb vul ik met het huishouden, en zo waar 1 uurtje voor m'n hobby. Waar blijft mijn tijd, ik ben op. Ik laat mijn jongste z'n longen uit z'n lijfje huilen terwijl ik zelf in tranen op bed zit en bezig ben me te herpakken. Waarna ik vol schuldgevoel m'n zoontje tegen me aan houd om hem te troosten. Ik mis een arm om m'n schouders, ik mis het om weg te lopen en te weten dat mijn man me aflost. Ik mis het om samen te genieten. Samen te lachen en samen te vechten.

Ze zien de noodzaak voor de kinderen niet, nee nog niet. Ik ben ook maar een mens, ik moet sterk en stabiel blijven voor mijn kinderen. Moet het dan fout gaan, maar dan halen ze straks m'n kinderen bij me weg. Voor de kinderen is het kinderdagverblijf gestructureerd, en stabiel. Op kort termijn is er een gesprek met alle betrokken partijen en tot die tijd kan ik niets anders doen dan af en toe vloeken, flink huilen en vooral vol houden.

Mijn kinderen houden mij op dit moment echt overeind, mijn kleine meisje kruipt bij mij op schoot en troost me als ik in tranen ben. Ze heeft t van de beste geleerd ;-) Mijn kleine binkie zet z'n groottste lach op als ik tegen hem praat. En die momenten laten me zien waar ik voor vecht, waar ik het allemaal voor doe. De liefde die ik aan mijn kinderen geef, geven mijn kinderen mij weer terug.