Anonimiteit bestaat niet

Vlak voor kerst vorig jaar schreef ik openhartig mijn verhaal op. Helaas was ik al snel genoodzaakt deze te verwijderen. Hoe anoniem mijn verhaal voor een ander ook is, een bekende zal het verhaal misschien wel kunnen herkennen. Ik ben behoorlijk in details getreden en het leek er even op dat het problemen op zou gaan leveren.

Het was kerstavond, vanwege de keuze voor mijn verslaafde man loop ik vaak tegen onbegrip aan. Zo ook door mijn vader en zijn vrouw, en hoe hard ik het ook probeer ze hebben hun eigen beeld en willen niet luisteren naar mijn kant. Niet elke verslaafde is het zelfde, en bij elke verslaafde past een andere methode. Maar vele mensen zijn bevoordeeld en hierdoor lopen we vaak door dichte deuren aan. Zo ben ik al meerdere vrienden verloren en heb ik nu ook ruzie met mijn broer, vader en zijn vrouw.

Maar goed het was dus kerstavond, ik besloot mijn vader een brief te sturen. Ik loop zelf bij een therapeut en mijn vader is vaak het onderwerp. Dus met alle adviezen die ik haar van haar gekregen had besloot ik een brief te sturen. Geen verwijten, geen overtuigende pogingen, gewoon het is zoals het is laten we in het nieuwe jaar een nieuwe start maken.

Ik stuurde deze brief met de gedachte dat het voor mijn vader niet fijn zou zijn zo kerst te moeten vieren. Zelf had ik er wel vrede mee, maar ik weet dat hij om me geeft dus drukte ik met veel moeite op verzenden.

Al snel kreeg ik een antwoord, niet het antwoord waar ik op hoopte. Ze vonden het prima om er zand overheen te gooien maar ze wilde wel praten want .......ik praatte slecht over mijn vader. Meteen vloeide er tranen, onbegrip. Ik baalde van me zelf, waarom zo veel moeite doen, het was zo fijn deze dag. Er werden me niet eens fijne feestdagen gewenst. De komende dagen zouden fijn moeten zijn. Vooral de vraag wie heeft dat dan gezegd hield me bezig. Ik kon me maar twee dingen bedenken, deze blog waar ik mijn hart luchtte en de enige persoon waar ik het aan had verteld. Die persoon die ik vertrouwde, waar ik direct na het conflict dat er speelt tussen mij een m'n vader aan de telefoon kreeg. Mijn man had die persoon gebeld omdat ik er helemaal doorheen zat. Heeft die gene dan gepraat? De hele kerst ben ik rond blijven lopen met die vraag. En met piekeren, want dan wil ik het best uitpraten maar wel met mijn vader alleen. En of dat gaat gebeuren, ik ben bang dat hij z'n vrouw erbij wilt hebben. Maar dat is toch iets tussen mij en mijn vader. Tot op heden heb ik niets meer van m'n vader vernomen. Ik heb zo veel stappen gezet, hij wilt toch praten waarom komt hij dan niet langs.

Inmiddels is mijn man opgenomen in een kliniek, hij heeft dat via een ander vernomen en nu zelfs belt hij niet. En constant denk ik, moet ik hem dan bellen. Maar waarom moet ik telkens de stappen zetten.

Mijn man is inmiddels opgenomen in de kliniek, daarvan is hij op de hoogte maar zelfs nu belt hij niet. Niemand belt, mijn vader niet, mijn oom niet, zijn vader niet, zijn moeder niet, vrienden niet. En weet je dat ik mijn man moet missen vind ik echt niet leuk. Dat ik de komende tijd het nodige moet gaan verwerken is een feit. Maar dat ik niet eens gebeld ben dat doet me nog het meeste verdriet. Ik blijf overeind voor mijn kindjes, en ze maken mij echt gelukkig en blij. Maar nu ik deze woorden schrijf voel ik de pijn opnieuw. En is het verdriet zo intens, dan mis ik mijn moeder die er altijd zou zijn geweest. Dan voel ik pas hoe alleen ik er nu voor sta.