Papa word zo gemist

Wat breekt m'n moederhart telkens weer,

Het is nu al een paar keer gebeurd. Laatst haalde ik haar op van het kinderdagverblijf. Zo gaan we lekker naar huis, ja naar papa toe. Waarop ik haar uitlegde dat papa in het ziekenhuis is. Het ziekenhuis is voor ons makkelijker om uit te leggen. Ze snapt goed dat papa daar moet blijven maar soms vergeet ze het. Soms hoopt ze het natuurlijk anders. Zo zette ik laats Lucas op de grond voor haar deur en wilde hem naar binnen laten kruipen om haar wakker te maken. Ze werd al wakker toen de deur open ging maar ze zag niets. Papa? Mijn moederhart breekt, nee meisje ik ben het mama.

Zaterdag zijn we gezellig met papa wezen zwemmen, ze vond het super om hem te zien en ze raakt er nu nog niet over uit gesproken. Bij het afscheid legde we uit dat papa nog in het ziekenhuis moet blijven. Nee hoor, Anna weet het wel. Papa hoeft helemaal niet te blijven hij gaat gewoon mee naar huis. Maar met de gedachte dat papa over een paar nachtjes slapen een dagje thuis komt heeft ze er vrede mee.

Toch blijft Anna onrustig, ze word vaak huilend wakker en ze is ook nog eens ziek geweest. Wat heeft ze vaak om haar papa gevraagd, we hebben daarom veel gebeld maar toch is dat anders. Zodra ik op haar mopper gooit ze papa meteen in de strijd.

Vanavond was het weer zo ver, met koorts naar bed dus ik was er al vanuit gegaan. Even later word ze zwetend wakker en wilt ze niet meer slapen. Gelukkig kan ik haar blij maken met het bed van mama, en tevreden valt ze in slaap. Ook Lucas was flink aan het spoken dus zodra Anna slaapt breng ik hem naar boven. Ze ligt midden in bed te slapen en ik sluip de kamer van Lucas in om hem de fles te geven. Weer hoor ik Anna...... Papa?

Weer breekt mijn hart, mijn arme meisje en het duurt nog zes weken voor papa weer thuis is. Ze mist hem zo, Lucas mist hem zo, ik mis hem zo. Morgen dinsdag, Bijna zaterdag.