Vandaag kwam de thuisbegeleidster voor het eerst langs, om kennis te maken en de werking uit te leggen. Ik was al nerveus op voorhand, en dan staan ze plots met 3 aan de deur, want er zouden 2 “in opleiding” meevolgen.

We wachten geduldig af op kleine broertje, die uitgerekend is op 18 april.

Dit verhaal heeft een tijdje op zich laten wachten, omdat het zo pijnlijk is. Ik kreeg de woorden gewoonweg niet op papier.

Een maand voor de geboorte van Arthur zijn we in ons nieuwe huisje getrokken.

So this happened..

Wat een heftige week. Een confronterende week.

De eerste dagen na de geboorte leven we in een cocon, in onze prachtige kamer in het ziekenhuis. We genieten van elkaar, van ons zoontje, de rust, de liefde, het geluk. De verpleging is superlief, en vooral met de nacht hebben we een goede klik. We zijn 's nachts vaak alle twee op en dan komt de nachtverpleegster wat babbelen, aangezien het toch kalm is in de gang. 

Ik probeer zoveel mogelijk te leven in het nu, te genieten van het leven zoals het is. Maar soms zijn er periodes waarin de geesten uit mijn verleden me weer achtervolgen, dag en nacht spoken in mijn hoofd, mij 's nachts wakker houden en overdag laten dwalen. Ik heb in de loop der (tiener)jaren stomme dingen gedaan, mensen verloren, deels door mijn eigen schuld (want hé in een ruzie of een breuk ben je altijd met twee!). En nu is er weer zo'n periode. Weinig slapen, veel nachtmerries, overdag piekeren, nood aan afleiding en tegelijk liever alleen zijn, in mijn veilige cocon bij mijn gezinnetje.

Eens beneden aangekomen wordt ik overgedragen aan een ietwat oudere dame en een jonge man, uit het team van de operatiekamer.