1 jaar geleden
Een spannende periode vol onderzoeken in het COS
Wat een heftige week. Een confronterende week.
Woensdag hadden we de eerste afspraak in het cos, om Arthur te testen op autisme.
Wij hebben al langer het gevoel dat er iets "anders" is. Hij was fysiek heel erg voor op alles, maar zijn woorden bleven uit. Hij loopt vaak op zijn tenen, en loopt vooral veel, overal rond, van 's morgens tot 's avonds. Zijn humeur kan zo omslaan, van lachen en spelen naar plots zonder aanleiding (die we zien) zijn handjes op zijn oren houden en zijn hoofd op de grond bonken. Hij kent ook totaal geen schrik, hij kruipt overal op, valt overal af en doet het gewoon zo opnieuw, zonder aarzelen.
De laatste maanden kregen we ook de vraag van meerdere buitenstaanders. De kinderarts, de begeleiders bij wiegwijs, kind&gezin,...
En zo kwamen we bij het cos terecht. Daar hebben ze ons aangeraden om de onderzoeken op te starten, aangezien hij nog zo jong is is de wachttijd kort. Van zodra de kinderen 3 jaar zijn kan de wachttijd tot 2 jaar oplopen voor de eerste testen kunnen opstarten.
In september hebben we de aanmelding gedaan, en door een annulering konden we woensdag al terecht. 2 maand in plaats van 2 jaar.
Arthur had geen idee wat we gingen doen, maar ik had die nacht amper geslapen.
Het eerste deel mocht Arthur gewoon spelen en rondlopen terwijl wij een gesprek hadden met de psycholoog. Hij liep constant rondjes in de kamer, is zeker 10 keer over hetzelfde pootje gevallen en evenveel keer tegen de tafel gelopen. De "testen" daarna waren op spelende wijze onderzoeken wat hij al kan, hoe hij reageert, enzovoort.
Ik kon mijn ogen niet geloven. Arthur zat op een trip trap, rustig aan tafel de oefeningen te doen. Tussendoor kwam hij er eens af, liep een toertje rond de tafel en kwam dan terug zitten.
De tranen liepen over mijn wangen. Waarom kan dit hier wel en is het thuis zo een gevecht. Waarom is hij hier nu zo kalm en kan hij thuis geen seconde stil zitten. Waarom kan een onbekende psychologe hem meer geven dan ik thuis kan.
Mijn grootste schrik is dat het gewoon aan mij ligt.
De psycholoog kan nog niets zeggen natuurlijk, aangezien de testen nog niet afgerond zijn, maar ze stelt me wel al gerust, er valt ook haar iets op. Ze heeft al heel wat tips meegegeven over hoe we beter tot hem kunnen doordringen, hoe we beter tot spel kunnen komen met hem, zijn aandacht houden en zijn concentratie minder laten "afdwalen".
Nu is het wachten tot het volgende onderzoek, nog 3 weken en dan weten we hopelijk meer.
