Opstart van de thuisbegeleiding.

Vandaag kwam de thuisbegeleidster voor het eerst langs, om kennis te maken en de werking uit te leggen. Ik was al nerveus op voorhand, en dan staan ze plots met 3 aan de deur, want er zouden 2 “in opleiding” meevolgen.

“Waarom hebben jullie thuisbegeleiding aangevraagd?”
- “Omdat ons dat werd aangeraden voor als we vastzitten, tips of hulp nodig hebben. Voor nu zijn er een aantal kleine dingen waar we ons geen raad mee weten, maar we hebben vnl schrik voor de schoolstart.”

“En waar gaat hij naar revalidatie?”
- “Euh, dat doet hij niet.”

“En ga je bij een kinderpsychiater?”
- “Euh, nee. We hebben sinds de diagnose niemand meer gezien.”

“Heb je alles al aangegeven bij de kinderbijslag?”
- “Euh, nee. Moest dat dan?”

Het voelt alsof we sinds de diagnose alleen maar ter plaatse zijn blijven trappelen. Het is al 8 maanden geleden, maar we hebben nog geen grote stappen vooruit gezet.

Het gesprek gaat verder. Om een goed beeld te krijgen van Arthur gaat ze nu enkele vragen overlopen.

“Slaapt hij goed?”
- “Redelijk. Nuja, wel bij ons in bed. En we moeten er wel elke avond bij blijven liggen tot hij in slaap ligt. En hij wordt ook wel enkele keren per nacht wakker.”

“En eet hij goed?”
- “Ja hoor. De dingen die hij graag eet. Dit, dit en dit van warm eten. Boterhammen enkel met choco of speculoospasta, en altijd met hagelslag. Oh ja, en koekjes. Dat eet hij wel graag.”
“Dus hij is superselectief op zijn eten. Maar eet wel koekjes in alle vormen en maten, zacht en hard, met of zonder chocolade. Hmmm.”

“Speelt hij zelfstandig?”
- “Ja hoor. Nuja, soms. Niet lang. Niet echt spelen spelen, meer praktische dingen zoals bouwen of sorteren.” 

En zo gaat het nog wel even door. De kids worden met de minuut drukker, ik wordt met de minuut meer en meer overrompeld.
We leggen een datum vast voor de volgende afspraak, een observatiemoment thuis.

“Heb je nog vragen voor mij?”
(JA, een miljoen vragen, een hoofd vol vragen. Maar ook een overrompeld hoofd.)
- “Euh, nee hoor.”

Ik. Voel. Me. Gefaald.

Als moeder, als opvoeder, als vrouw en als mens.
Het is teveel.
Mijn hoofd en lichaam kunnen even niet meer aan wat mijn hart voelt dat wij (en Arthur vnl) nodig heeft.

De mallemolen is al de hele avond aan het draaien.
Heb ik op dat of dat moment verkeerd gehandeld? Had ik dit of dat anders kunnen aanpakken? Moesten we andere grenzen stellen? Zijn we soms te los geweest? Of juist te streng? Voelt hij zich niet veilig bij ons? Was er iets dat we anders konden doen? ….
Heb ik het verpest? 

Mijn moederhart heeft even nodig om terug te hergroeperen. Vandaag sta ik mezelf toe om me te wentelen in dit emo-gevoel.

Morgen is er weer een nieuwe dag..