Liefste (overgroot)opa

Dit verhaal heeft een tijdje op zich laten wachten, omdat het zo pijnlijk is. Ik kreeg de woorden gewoonweg niet op papier.

De geboorte van onze eerste zoon brengt heel wat teweeg bij mijn familie, het eerste baby'tje in lange tijd (bijna 16 jaar!). Voor "pépé en mémé" zijn ze nog niet klaar, maar mijn oma & opa kijken er naar uit om voor het eerst overgrootouders te worden.

Na elke echo zit oma te wachten op een telefoontje, en sturen we de foto's door.

Door corona kunnen we het grootste deel van de zwangerschap enkel delen via de telefoon, omdat er niet mag samengekomen worden en we zeker geen risico wouden nemen bij mijn grootouders, die toch al op leeftijd waren.

Ook na de bevalling en tijdens de kraamperiode mocht er geen bezoek zijn. Langs de ene kant was het heerlijk in onze kleine bubbel met onze baby, langs de andere kant wou ik hem natuurlijk aan iedereen gaan tonen. Maar goed, dat kwam wel nog. We hadden immers alle tijd van de wereld om onze schat te gaan delen met vrienden en familie.

En dan kwam het vreselijke telefoontje.

"Opa ligt in het ziekenhuis".

Arthurke was toen 16 dagen oud.

Opa had blijkbaar al een tijdje last van zijn maag maar wou door corona niet naar het ziekenhuis voor onderzoeken. Op een avond ging het echt niet meer goed, en besliste de huisarts dat opa toch echt moest gaan om te kijken wat er aan de hand was.

In de dagen erna wordt duidelijk dat hij kanker heeft, uitgezaaid, geen herstel meer mogelijk.

In plaats van plannen voor de toekomst, behandelingen bekijken, samen vechten, werd het plots loslaten en afscheid gaan nemen in het ziekenhuis.

Per dag mochten er 2 mensen op bezoek, dus gingen we elkaar afwisselen. Eerst tante & nonkel, de dag erna de neefjes, en dinsdag 15 december was het mijn beurt. Ik zou Arthur gaan voorstellen en tegelijk afscheid nemen van opa. Ergens haalde ik er wel troost uit dat opa onze allergrootste schat nog zou leren kennen, al was het maar voor een uurtje.

De nacht van maandag op dinsdag rond 3u word ik wakker gemaakt door Arthur, hij heeft honger. Ik leg hem snel bij mij om melkje te drinken. Zoals altijd kijk ik even op mijn gsm, mijn man werkt namelijk de vaste nacht, dus tijdens de voedingen antwoord ik vaak op berichtjes van hem.

"1 gemiste oproep: oma & opa".

Nee... Dit kan niet... Het zal toch niet... Alsjeblieft laat het niet...

"Beluister voicemail"

Met een bang hartje duw ik het nummer voor voicemail in, terwijl Arthurke half slapend ligt te drinken.

"Kim, het is oma hier. Ik ben daarnet opgebeld door het ziekenhuis. Opa is in zijn slaap overleden."

Nee. Fuck. Nee.

De rest van de nacht is een waas. Ik weet nog dat ik ben opgestaan en beneden heb gedoold tot mijn man thuis kwam van zijn werk om 8u. En toen kwam de emotionele crash, de stortvloed aan tranen.

Verdorie, 12 uur later ging ik bij hem zijn. 12 uur langer en hij zou Arthur nog leren kennen hebben. 12 uur langer en ik zou nog kunnen afscheid nemen hebben. 12 uur later en ik had je nog een laatste keer heel goed kunnen vastpakken, een laatste keer je gezicht zien, een laatste keer "dag opa".

Fuck.

Opa,

Je staat bij ons in de kast. Je bent er altijd bij. Ook in de drukke dagen, sta ik af en toe eens stil bij jouw potje as. Ik kijk vaak naar je foto en vraag me af wat jij zou gezegd hebben in een bepaalde situatie.

Het is nu al meer dan 2 jaar geleden, we zijn al 3 keer het nieuwe jaar ingegaan zonder jou en de rauwste rouw is naar de achtergrond gegaan. Oma heeft haar draai terug gevonden, we kunnen met liefde en plezier over jou praten, het leven gaat verder.

Maar één ding zal ik nooit kunnen loslaten: 

12 uur later was ik bij jou geweest. 💔