"Binnen 5 jaar ligt jullie gevel op straat"

Een maand voor de geboorte van Arthur zijn we in ons nieuwe huisje getrokken.

Een mooi huisje, echt onze "fermette" stijl, grote tuin, veel mogelijkheden, geïsoleerd, vernieuwd,...

Een aantal dingen moesten vernieuwd worden, de keuken was niet ons ding, de badkamer nogal blauw (inclusief blauw bad) en er stond een dikke houten paal in de living die weg moest.

Na een paar maanden puur genieten van ons gezinnetje beginnen we aan de voorbereidingen van de werken die we willen doen.

Die rare paal in de living blijkt een verrotte houten draagbalk omhoog te houden. Door de lengte beslissen we dit werkje toch uit te besteden om een poutrel te laten steken.

Voor we kunnen beginnen komt er een stabiliteitsingenieur kijken, om te bepalen welke draagbalk we moeten gebruiken.

Hij bekijkt elk detail van ons huis, vraagt om op bepaalde plekken wat gyproc weg te halen, gaat tot op zolder kijken,... Ik heb hier geen goed gevoel bij.

En dan komt het "ik ga er geen doekjes om winden, binnen de 5 jaar ligt jullie gevel op straat, jullie huis staat op instorten"

En met die woorden ook even ons leven.

In paniek beginnen we alles te controleren, achter de "nieuwe" gyproc zit 1cm isomo als isolatie, schimmel op de muren tot aan het plafond, electriciteitsdraden met een beetje plamuursel gewoon weggestopt,... Dit huis is één groot brandgevaar. En nu weten we ook waarom onze pruts constant last heeft van een hoest.

ALLES. MOET. ERUIT.

Echt alles. Het enige dat kan blijven staan zijn de 4 buitenmuren en 1 binnenmuur.

Hier zitten we dan, een kleine baby, en een huis dat praktisch onbewoonbaar is.

Wat hierna volgt zijn 10 zware maanden.

We beginnen met een caravan in de tuin, om de periode te overbruggen waarbij onze vloer 35cm uitgeschept wordt, de fundering verstevigd wordt en een nieuwe betonvloer gelegd wordt met isolatie en chape.

Arthur vind die caravan wel leuk, het is midden in de zomer, met tropische temperaturen in de caravan. Hij zit bijna altijd in zijn pamper te spelen, of in een schelpje met water.

Wij vinden het iets minder leuk, de caravan is niet echt veilig voor een actieve kruiper, douchen is in de tuin met zwemkleren aan ("hallo buurman, mooi weer vandaag he"),...

Van zodra ons huis weer "beloopbaar" is verhuizen we alles naar boven, waar we een kamer van 20 vierkante meter inrichten om zowel te slapen, koken, eten, spelen, wassen,... Om te (over)leven dus. Koken doen we op een campingvuurtje, met een airfryer en microgolf. Stromend water is er enkel beneden van de tuinslang, lege flessen water vullen en naar boven brengen. Warm water maken we in de waterkoker.

Gelukkig hebben we een wasmand zonder gaten, uit de ikea. Dit vullen we met warm water, zodat Arthur lekker in bad kan.

1x in de week kunnen we bij familie langsgaan en kruipen we alledrie in een heerlijk warm bad.

Nooit gedacht dat stromend (warm) water zo een luxe kon zijn.

We hebben een tijdlijn van 4 à 6 maand voor onszelf gesteld. Maar na een maand of 3 (begin augustus) wordt pijnlijk duidelijk dat we dit nooit zullen halen.

Al zullen we ons toch een beetje moeten haasten om het leefbaar te maken.

Begin april krijgt Arthur er een broertje bij.. 

Leestip: Chronisch ziek en moeder: 'Zo doe ik dat!'