Hebben we die kraamzorg wel nodig? Een vreemde in huis?

De eerste dagen na de geboorte leven we in een cocon, in onze prachtige kamer in het ziekenhuis. We genieten van elkaar, van ons zoontje, de rust, de liefde, het geluk. De verpleging is superlief, en vooral met de nacht hebben we een goede klik. We zijn 's nachts vaak alle twee op en dan komt de nachtverpleegster wat babbelen, aangezien het toch kalm is in de gang. 

Bij Arthur is een hartruisje te horen, maar nader onderzoek bevestigd dat alles oké is en het tegen zijn eerste jaar volledig weg zal zijn. Ik blijf wat slapjes. Dit blijkt alleen door bloedtekort te zijn, dus krijg ik een "paar goede biefstukken" zoals de gynaecoloog het zegt. Lees: 2 zakjes bloed zodat ik snel weer de oude ben.

Zaterdagavond mogen we eindelijk naar huis, met ons drietjes. Wat een heerlijk gevoel! Na wat sukkelen met de autostoel (niet goed getest hoe die riempjes aan/uit moesten), en gevloek van mijn man terwijl ik met Arthur in de buggy sta te wachten, zijn we eindelijk op weg naar huis. Ik heb het gevoel dat ik alles aankan, ondanks de pijn. Terwijl de mannen de zetel binnen heffen help ik stiekem ook mee.

Mijn man is 2 weken in vaderschapsverlof en ik begin me af te vragen of we de kraamzorg niet beter kunnen afbellen. 

De zaterdag voor ze zou starten voel ik wat vocht uit de wond komen. Tegen 's avonds heb ik er echt last van en stuur ik de vroedvrouw een berichtje. Ze zou zondagochtend langskomen. De wond is open gegaan, de etter komt eruit en we moeten langs het ziekenhuis gaan.

Door corona kan er geen verpleegkundige langskomen, want we zaten midden in de lockdown. Mijn man moest 3x per dag de wond verzorgen, afgestorven huid met een pincet eraf halen en de ontsteking eruit duwen..

Dus ja, de kraamzorg kwam als een geschenk uit de hemel. Ze hielp ons zo goed met Arthur, het huishouden draaiend te houden, mij verplichten even me-time te nemen en zelfs de kerstboom op te zetten.

Wat zijn we haar dankbaar voor alle hulp en liefde die ze ons heeft gegeven. ❤️

Lees ook: "Mijn mama heeft het zaadje gewoon gekocht!" hoor ik mijn zoon zeggen