We zijn (bijna) klaar voor jou lieverd. ❤️

We wachten geduldig af op kleine broertje, die uitgerekend is op 18 april.

Aangezien kleine pruts in stuit ligt en ik geen stuitbevalling wil doen, wordt het sowieso een geplande keizersnede. De gynaecoloog wil het vastleggen op 38 weken, maar dan zal het wel met een collega zijn, want hij vertrekt dan net op vakantie. Mijn emotionele-hormonale-hoogzwangere hoofd kan maar niet wennen aan het idee dat er iemand anders mijn kindje ter wereld zal brengen, dus probeer ik met de gynaecoloog te onderhandelen. Ofwel een paar dagen vroeger, net voor zijn verlof, ofwel pas op 39 weken. Het wordt het laatste.

Maandag 11 april, dan zullen we ons tweede zoontje mogen ontmoeten.

We genieten van de laatste weken met zijn drie. Ik kan rustig alles plannen, de oppas voor Arthur wordt geregeld, de laatste spullen besteld (ja hoor, die vluchtkoffer daar ben ik weeral te laat mee).

Gelukkig staat er een dag vast, dat geeft mij echt rust in mijn hoofd. Blijkbaar zou dit ook helpen voor een sneller herstel na de keizersnede, wat na het avontuur na Arthur zeker welkom was!

Donderdag 7 april 2022: 38+3

Na een heerlijke ochtend spelen en knuffelen stop ik Arthur in zijn bed voor zijn middagdutje. Ik heb me voorgenomen om de laatste twee weken zonder pasgeboren baby in huis zo vaak mogelijk me ook te leggen als Arthur zijn dutje doet. Nog even profiteren van de mogelijkheid om midden op de dag te slapen.

Ik wordt plots wakker van een raar gevoel/geluid. Het is precies alsof je een veel te volle waterballon laat ontploffen in je hand.

Half slapend besef ik nog niet direct wat er aan de hand is, tot ik die natte golf in de zetel voel. Ik spring er direct uit en gooi de fleece dekens onder me. En daar sta ik dan. Zeker 5 minuten gewoon staan kijken van "huh wat gebeurt hier nu".

Wanneer mijn hoofd terug gewoon meewerkt begin ik rond te bellen.

Mijn man, nuja die neemt natuurlijk niet op, dus ik bel maar naar de vaste nummer van zijn bedrijf, geen idee wie er opgenomen heeft maar "of die wil zeggen dat mijn man NU naar huis moet komen".

De oppas (en peter) van Arthur. Die valt natuurlijk uit de lucht. Hij moet zijn valies nog maken en het is een dik uur rijden.

De materniteit, of ik een uurtje of twee kon wachten (mijn man werkte toen aan de zee). Nee dus.

De ene buurvrouw. Of ze even op Arthur kan passen tot de oppas er is. Gelukkig werkt zij vaak van thuis uit en is het zo een lieve schat!

En de andere buurvrouw. Of ze toevallig thuis is en me een lift kan geven. De enige auto die wij bezitten stond op die moment namelijk in Oostende. Op een kleine 2 uur rijden.

De buurvrouw die komt oppassen is er binnen de 5 minuten, en ik sta met een natte broek, een handdoek onder mijn voeten mee schuivend (het bleef er maar uit gutsen) van links naar rechts te lopen om toch vanalles in de vluchttas te steken.

Je kan het al raden.

De helft was ik (weeral) vergeten.

To be continued. ❤️