Mijn kinderen kennen hun oma niet

Ik probeer zoveel mogelijk te leven in het nu, te genieten van het leven zoals het is. Maar soms zijn er periodes waarin de geesten uit mijn verleden me weer achtervolgen, dag en nacht spoken in mijn hoofd, mij 's nachts wakker houden en overdag laten dwalen. Ik heb in de loop der (tiener)jaren stomme dingen gedaan, mensen verloren, deels door mijn eigen schuld (want hé in een ruzie of een breuk ben je altijd met twee!). En nu is er weer zo'n periode. Weinig slapen, veel nachtmerries, overdag piekeren, nood aan afleiding en tegelijk liever alleen zijn, in mijn veilige cocon bij mijn gezinnetje.

De grootste geest die mij achtervolgt is toch wel mijn moeder. Ooit twee handen op een buik. Waar ik was, was mijn mama en omgekeerd. Samen in de auto luidkeels meezingen met Marco, mee met haar naar de school waar ze lesgaf, ons samen inzetten voor eetfestijnen of naar de klasjes waar ze stagementor was, in de zetel naar familie kijken...

Ooit waren zij en ik één. Maar dan komt er een periode die (bijna) iedereen wel meemaakt. Een periode van puberen, je afzetten tegen alles en iedereen, en nog het meest tegen de mensen die je het liefste ziet. Je denkt dat je alleen moet vechten tegen de grote boze wereld, dat niemand je begrijpt. Een simpele discussie ontaard al snel in een heftige ruzie. Dat er van beide kanten erge dingen gezegd en gedaan zijn, dat is zeker. Het ging van kwaad naar erger. Op den duur waren mijn moeder en ik vervreemd van elkaar.

Onze allerlaatste ruzie is dan ook geëindigd in vluchten. Vluchten van thuis, op zoek naar een veilige haven.

Die vond ik na lang dwalen bij mijn man. Een thuis, een plek waar ik mezelf kan zijn, waar de toekomst mooi is en het verleden er ook mag zijn. Een plek waar ik me veilig kan voelen, waar lief en leed gedeeld wordt. Een plek waar mijn hoofd en hart rust vond. Een plek in iemands hart die ik thuis kan noemen.

Met elke mooie stap die we zetten merkte ik een periode van gemis. Gemis dat ik dit moois niet kon delen met mijn "mama". Zomaar de telefoon kunnen nemen en een uur babbelen, of in de auto springen om samen een koffietje te drinken.Mee mijn trouwjurk gaan kiezen, op onze mooie dag aanwezig zijn, onze lieve grote jongen ontmoeten, onze thuis delen, en nu onze kleine spruit leren kennen. Maar ook de pijn delen toen ik ziek werd, de moeilijke momenten, het verlies van opa... Het zijn allemaal momenten waarop een kind haar moeder nodig heeft.

Mijn man vraagt me vaak: "Wat ga je doen, geef je het nog een kans?" En als ik eerlijk ben, heb ik geen idee wat ik wil.

Laatst zei hij iets wat me wel heeft doen nadenken. "Als je binnen 30 jaar een doodsprentje in de bus krijgt, heb je er dan vrede mee of zal je spijt hebben?" Dat heeft me toch echt wel geraakt.

Mijn kinderen kennen hun "oma" niet, weten zelfs niet van haar bestaan af. Nu zijn ze nog klein, maar misschien komt er ooit een moment waarop ze vragen stellen. Ik ben bang om je toe te laten. Je hebt voor mij niet kunnen/willen vechten, niet door de zure "puber-appel" kunnen bijten. Hoe weet ik dan zeker dat je er voor mijn jongens wel altijd zal zijn? Ze weten nog niet wat ze missen, of het feit dat ze überhaupt iets missen. Maar ik wel. Ik weet hoe het had moeten zijn, hoe het had kunnen zijn.

En zolang ik de moed niet kan verzamelen om je aan te spreken, zullen ze het nooit weten.

Misschien doe ik het ooit wel, misschien ook niet. We zien wel wat de toekomst brengt. 

Lees ook: "Met 29 weken is de drieling geboren: 2 meiden en 1 jongen"