Ik weet dat de uitdrukking eigenlijk is: geboren worden met een zilveren lepel in de mond. Maar ik houd niet van zilver, wél van goud, en dat is al direct een perfect voorbeeld van mijn probleem. Ik heb een dure smaak. Ik durf het nu inmiddels gewoon toe te geven. Lang geleden, op de Havo, liet een vriendin een aantal koopjes zien die zij had gescoord in de stad dat afgelopen weekend. Ze was dolenthousiast en de prijzen waren inderdaad absurd laag. Toen zij mij daarna vroeg het komende weekend met haar mee te gaan naar de stad zodat ik deze verborgen schatten niet mis zou lopen, antwoordde ik dat we best naar de stad konden, maar níet voor dezelfde aanwinsten. Toen zij mij daarna vroeg waarom vertelde ik haar eerlijk dat ik haar zojuist gekochte spullen niet mooi vond, waarop zij antwoordde met; “Ja, maar jij hebt ook een dure smaak.”

Ik weet dat er inmiddels een lange tijd is verstreken, het opschrijven van ons verhaal is iets wat gepaard gaat met liters tranen en een hele hoop energie. Ik heb ongeveer 3 jaar lang moed verzameld om verder te kunnen schrijven, oude wonden worden nu heropend om deze uiteindelijk opnieuw (met hulp) te laten helen.

Vrijdagochtend 12 mei, we zitten in de auto onderweg naar het Sophia Rotterdam. Om 10.00uur precies zullen ze beginnen met de geplande keizersnede. Ik kijk door het raampje van de auto naar de regendruppels die het glas raken en naar de grijze lucht hoog boven ons. ‘Precies hoe ik me voel.’ Denk ik bitter. Ik knijp de hele rit in de hand van M. en mijn maag knijpt zich met de meter die we rijden steeds meer samen. Mijn hartslag lijkt een eigen ritme te hebben gevonden. God wat ben ik bang. Over iets meer als een uur ontmoet ik mijn zoon en begint de hel waar we al maanden tegen op zien. Als hij maar een kans krijgt, alsjeblieft neem hem niet meteen van me af.

Ik had eerlijk gezegd niet verwacht nog een blog te schrijven voor ik zou gaan bevallen, maar toch zit ik hier nu te tikken. Ik moet het kwijt, ruimte maken. Ik wil zo graag Miss Positive zijn, zoals altijd weglachen en grapjes maken, maar mijn laatste ziekenhuisafspraak maakt het ons niet makkelijk.

Na het nieuws dat de longmassa flink achter uit is gegaan zul je waarschijnlijk denken: En nu? Nou, nu niks. Dat is misschien nog het vervelendste aan deze hele situatie, je bent machteloos en je kan alleen maar afwachten en het in handen laten van.. ja van wie of wat eigenlijk? Van God? Van het lot? Van de artsen? Je wilt overal in geloven als je vaak wanhopig bent. Hopen, geloven en wachten. Dat is ook wat er bij ieder ziekenhuisbezoek wordt gezegd. "We bekijken het per echo, we weten helaas niet wat ons staat te wachten, na de geboorte weten we pas echt hoe we het aan gaan pakken en hoe de zaken er voor staan. Zolang hij in de buik het goed blijft doen, kan hij zo lang mogelijk blijven zitten." Dus dat is precies wat er ondertussen is gebeurd, hij zit nog lekker bij mij in de buik.

Na het gesprek met de professor hebben we weer nieuwe kracht om het leven een beetje op te pakken. Huishouden, werk, familie en vrienden op de hoogte brengen.. Maar ook héél voorzichtig vooruit durven kijken, de schoppen in mijn buik koesteren, dromen over een toekomst als gezin van vier. De wereld draait gelukkig weer, al is het minimaal vanwege de naderende uitslagen. Maar we maken ons toch niet zo druk als gedacht, op de echo's konden ze helemaal niks ontdekken dat zou kunnen duiden dat er meerdere afwijkingen zouden zijn en dat geeft ons vertrouwen. De komende 3 weken hebben wij ook geen afspraak meer in het ziekenhuis. Alleen nog wachten op de uitslagen van de sneltest en dan volgen ongeveer 2 weken later de overige uitslagen van de vruchtwaterpunctie.

De dagen na die laatste echo zijn zwart. Mijn hoofd is moe van de zorgen, van het huilen en door de keuze die we zullen moeten maken. We zijn veel bezig met namen bedenken, we besluiten dat als hij op korte termijn wordt geboren hij met zijn 2e naam wordt vernoemd naar M. zodat hij iets meekrijgt van zijn papa. Ik voel de baby met de dag harder bewegen, maar het ergste is dat ik het probeer te negeren. Ik wil geen contact meer zoeken omdat het teveel zeer doet, toen ik het een van die dagen gedachtenloos toch deed toen ik in bed lag schopte hij doelgericht tegen mijn hand. In eerste instantie moest ik glimlachen van trots. Snel daarna voelde ik weer dat intense verdriet, 'waarschijnlijk voel je dit binnenkort niet meer'. Niemand kon mij natuurlijk verplichten om de zwangerschap af te breken, maar een kindje uit dragen dat geen schijn van kans had zou voor ons geen optie zijn, Het lijden is dan te groot. In die dagen concentreer ik mij zo veel mogelijk op onze dochter, we behoeden haar zo ver dat kan voor ons verdriet. Op zaterdag besluit ik zelfs met haar en met mijn zus naar Ballorig te gaan, even wat 'normaals' doen. De zondag is de zwaarste dag, we vinden steun aan elkaar, maar ik spreek dan voor het eerst uit dat ik geen hoop meer heb. Die dag kan ik mij ook amper herinneren, het enige wat ik nog weet is de paniek en de liters tranen die ik stiekem in mijn eentje huil. Als ik terug denk aan die week kan ik inmiddels benoemen hoe het voelde, we waren al in de rouw. Ons voorbereidend op het verlies.

Die nacht slapen we haast niet, als ik dan in slaap ben gevallen schiet ik na 20 minuten paniekerig wakker met een hand op mijn buik. Ik praat in gedachten tegen de baby, ik smeek om een wonder of om hoop, ik denk aan dingen die ik moet gaan regelen. Ik denk aan bevallen en aan het kleine baby'tje wat dan sterft of die ik zal zien sterven. Mijn gedachten dwalen vaak af naar mijn dochter die veilig in haar bed ligt. Wat als ik haar ook verlies? Ik heb geen reden om te denken dat dit een mogelijkheid zal zijn, maar het verdriet en de paniek nemen soms een loopje met mijn gedachten. Ondertussen zoeken M. en ik elkaar constant op, we pakken elkaars hand of aaien elkaar door het haar of over een wang. Als de ochtend komt ben ik misselijk van de zenuwen, en we zitten ruim op tijd in de auto naar het Erasmus.

Ondanks alle moeite die de assistentes voor ons doen, kunnen wij pas 2 dagen later terecht voor de echo. Veel kan ik mij van de tussenliggende dag niet herinneren, ik weet dat ik ben gaan werken en dat ik soms stijf stond van de zenuwen, maar veel verder kom ik niet. .