#2 Morgen als ik wakker word.

Ondanks alle moeite die de assistentes voor ons doen, kunnen wij pas 2 dagen later terecht voor de echo. Veel kan ik mij van de tussenliggende dag niet herinneren, ik weet dat ik ben gaan werken en dat ik soms stijf stond van de zenuwen, maar veel verder kom ik niet. .

Daar zitten we dan, in de wachtkamer van het ziekenhuis. Het is halverwege de ochtend en druk. De wachtkamer zit aardig vol, en we kunnen op het scherm zien dat de afspraken bij de gyneacoloog waar wij een afspraak hebben uitlopen. "Ze zal het wel niet goed gezien hebben, wedden dat ze zometeen zegt: Ik weet niet wat de echoscopiste heeft gezien hoor, maar alles ziet er gewoon keurig uit." zeg ik zachtjes tegen M. "Denk ik ook, de echobeelden waren zo onduidelijk, het komt vast wel goed. En bij die een na laatste echo is toch ook niets gezien?" "Nee daarom, nou ik hoop dat we snel aan de beurt zijn, en als alles goed is gaan we het vieren hoor met gebak, want dat is nu wel een feestje waard." Ondertussen voel ik weer de vertrouwde trapjes in mijn buik, en ik bedenk me dat ik hoop dat ik hierna eindelijk kan genieten van mijn zwangerschap. Tot nu toe is dat namelijk nog niet echt gelukt, daar voelde ik me schuldig over, bang dat ik niet evenveel van dit kindje kon houden als van mijn dochter. Mijn mooie, lieve, ondeugende dochter. Met haar blonde krullen en grote blauwe ogen, een zonnestraaltje met een pittig eigen karaktertje. Altijd als ik ergens ben en aan haar denk mis ik haar direct, als we haar straks ophalen dan gaan we gezellig... 'PLING' Er verschijnt een melding op het scherm in de wachtkamer met ons oproepnummer erbij. "Ah gelukkig, we moeten naar kamer 15, het moment van de waarheid." zeg ik dramatisch met een lach. Bij de kamer staat de gyneacoloog ons al op te wachten, ze is ongeveer even groot als ik, bruin haar in een staart en een zacht en lief gezicht met wat sproetjes. Ik schat haar hooguit begin 30. Ze heeft de bekende lange witte jas aan waar een identificatie kaartje aan hangt en geeft mij een goede handdruk. Dat is beter. Achter haar staat een jongere vrouw met blond haar, ze kijkt me glimlachend aan en stelt zich voor als een stagiaire. Ze vraagt of wij het goed vinden dat zij met de echo meekijkt voor studiedoeleinden en af en toe wat aantekeningen maakt. Ik zeg dat het wat mij betreft geen probleem is, en M. antwoord bevestigend.

"We gaan de volledige 20-weken echo herhalen en alles nogmaals uitgebreid nalopen, ook om te kijken of er eventueel meerdere dingen te zien zijn die kunnen duiden op afwijkingen of syndromen. Daarna ga ik kijken naar het middenrif van de baby om te zien of er inderdaad een gat in te zien is." Rustig en met haarscherpe beelden gaat zij het lijstje af. Normale stand van de voetjes, normale stand van handjes, 5 teentjes/vingertjes per voet/hand, normale lengte van beentjes, goed uitziende hersentjes, normale vorm van hoofd, normale hoeveelheid vruchtwater... Elke keer als ik het woord "normaal" hoor gaat er een zuchtje van opluchting door ons heen, maar toch blijven we stil. Ik blijf zodra de kans het toelaat maar naar zijn hartje kijken die helemaal links in zijn borstkastje ligt. Ik zie zelf zonder uitgebreide medische kennis dat dit niet "normaal" kan zijn. "Ik zal nu even naar het middenrif gaan kijken, ik zie namelijk ook dat het hartje van de baby echt volledig naar links gedrukt lijkt." De beweegt het echoapparaat over mijn buik en we zien op het beeld vanaf de linkerkant onder de ribbetjes van onze zoon een wit lijntje verschijnen. Het middenrif. Maar in het midden van zijn romp houd deze plotseling op. De gyneacoloog wendt zich tot de stagiaire en vraagt haar even van dichtbij mee te komen kijken. De stagiaire knikt, gaat weer zitten op haar stoel en ik zie een zweem van enthousiasme over haar gezicht gaan terwijl zij driftig schrijft in haar collegeblok. De gyneacoloog wendt zich nu tot ons en ik zie haar blik terwijl zij mij in mijn ogen aankijkt. Mijn hartslag versneld en ik voel het bloed al uit mijn gezicht wegtrekken, je hoeft geen psycholoog te zijn om te snappen wat deze blik zegt, dit is hele foute shit. "Jullie zoontje heeft inderdaad een ernstige, heel ernstige afwijking genaamd Congenitale Hernia Diafragmatica aan de rechterzijde. Dit houd in dat de middenrifspier die de organen in buik- en borstholte op zijn plek houdt aan de rechterkant ontbreekt. Deze afwijking komt in 80% van de gevallen aan de linkerkant voor, waardoor het hartje dan juist meer in het midden zit en er een deel darmen en de maag zich heeft verplaatst naar de borst. De afwijking is aan de linkerkant gunstiger dan rechts omdat maag en darmen "flexibel" zijn waardoor de longetjes meer ruimte hebben voor ontwikkeling. Bij jullie zoon bevindt zich nu namelijk de lever in de borst in plaats van in de buik, samen met een deel van de darmen. De lever is stug en zal amper kunnen wijken. Jullie baby heeft niet alleen een hartje dat verdrukt wordt, maar ook hoogstwaarschijnlijk bijna geen longontwikkeling...". Het is stil in de kamer, en ik blijf haar strak aankijken. Ik zie dat ze moed verzamelt om de woorden uit te spreken die geen enkele ouder wilt horen. Nee, asjeblieft. Niet doen. Zeg het ons niet. "De kans is heel erg groot dat jullie kindje het niet gaat overleven."

De wereld onder mij komt piepend, krakend en schurend tot stilstand. Alles lijkt te stoppen, als een film die je op pauze zet of een toneelstuk waarin acteurs zogenaamd bevriezen. Een sneltrein vol onvoorwaardelijke liefde dendert razendsnel door mijn lijf na deze woorden. Wauw, ik hou écht evenveel van dit kindje als van mijn dochter. Tegelijkertijd voel ik een pijn in mijn hart die mij de adem beneemt. Elke vezel in mijn lijf protesteert tegen deze woorden. Ik kijk naar het scherm voor mij en zie mijn kind, mijn vlees en bloed, zich van geen kwaad bewust lekker bewegen. Pure onschuld in zwart/wit.  Ik sla mijn handen voor mijn gezicht om mijn tranen te verbergen en het geluid wat uit mijn keel komt te smoren. Niet hier N. Niet hier. De gyneacoloog wrijft ondertussen met sussende geluiden over mijn arm. Ik verman mezelf en ik kijk naar M. en zie ter plekke zijn hart breken, zijn gezicht is bleker dan ooit en het verdriet in zijn ogen voelen als messteken door mijn ziel. Verslagen blijft hij naar het scherm staren. "Heeft hij pijn?" vraag ik met mijn zakelijke stem. "Nee, hij voelt zich zo te zien nu helemaal goed. We moeten er wel rekening mee houden dat er meer aan de hand is dan alleen deze afwijking. Het komt namelijk bijna altijd voor dat er meer speelt, ook al kan ik op de echo verder geen aanwijzingen daarvoor ontdekken. We zullen een vruchtwaterpunctie uit moeten voeren om dat uit te zoeken." "Ondertussen gaan wij nu even een afspraak voor jullie maken bij het Erasmus in Rotterdam, daar zitten beste specialisten die aan de hand van een echo uit gaan zoeken hoe het nu verder moet. Jullie hebben alle recht om tot 24 weken de zwangerschap te beëindigen..Oh kijk, nu zie je heel scherp zijn voetjes." Ik kijk naar de kleine voetjes op de beelden, voetjes die nooit zullen lopen, die ik nooit zal kussen, die ik nooit zal kietelen. Ik voel je trappelen met deze voetjes, ik zie je op je handje sabbelen. Hoe wreed kan het leven zijn. Als de gyneacoloog de kamer heeft verlaten kijk ik naar M. "Het is een vechter." zegt hij terwijl hij me gebroken aankijkt. Ik antwoord niet, ik wil hier weg. Als we uiteindelijk met een afspraak voor de volgende dag in het Erasmus in onze handen de kamer verlaten voel ik dat mijn muurtje begint te wankelen. Terwijl ik door de lange gang loop zie ik overal vrouwen met dikke buiken of vrouwen met een baby. Halverwege stromen de tranen dan toch over mijn wangen, en terwijl ik mijn hand voor mijn mond sla om geen geluid te kunnen maken loop ik met opgeheven hoofd door. M. slaat zijn arm om mijn schouders, en ik zie de mensen om ons heen stilvallen, de assistentes achter de balie kijken ons stil en vol medelijden na. Ik moet hier weg. Wonderbaarlijk genoeg red ik het tot de auto. Wanneer ik instap en de deur heb dichtgetrokken sla ik mijn handen voor mijn gezicht en huil heel hard, als een kind, met hete dikke tranen. Het geluid wat af en toe uit mijn keel ontsnapt lijkt soms haast dierlijk. Alles in mijn lijf doet zoveel pijn, ik voel het verdriet in elke cel van mijn lichaam en de wereld staat nog steeds stil. Ik kijk naast me naar M. Daar zit hij met zijn hoofd van mij afgewend tegen het raam, 2 vingers voor zijn ogen en zachtjes schokken zijn schouders heen en weer. Ik pak zijn hand maar we zwijgen, hem zo verdrietig zien is ook iets wat ik nooit meer zal kunnen vergeten.

Als we 's avonds in bed liggen houden we elkaar continu vast. Terwijl de tranen maar blijven stromen en mijn lichaam schokt van de pijn, ons zoontje driftig trappelt in mijn buik stormt er een wervelwind aan gedachten door mijn hoofd. Mijn kind gaat dood, ik ben 25 en ik moet het afscheid regelen van mijn kind, hij mag niet lijden, ik ga binnenkort bevallen, ik ben al 21 weken zwanger, hoe kan ik jou nu gaan missen, dit is gewoon een nachtmerrie, ik hou van jou, ik hou van jou, IK HOU VAN JOU.

Morgen als ik wakker wordt, is alles weer normaal.