#7 Grenzen verleggen.

Ik had eerlijk gezegd niet verwacht nog een blog te schrijven voor ik zou gaan bevallen, maar toch zit ik hier nu te tikken. Ik moet het kwijt, ruimte maken. Ik wil zo graag Miss Positive zijn, zoals altijd weglachen en grapjes maken, maar mijn laatste ziekenhuisafspraak maakt het ons niet makkelijk.

Het is woensdagmiddag als ik met mijn zus en lieve peuterpuber van 2 het Sophia Rotterdam binnenloop. Ik heb een afspraak bij de anesthesie voor een gesprekje naar aanleiding van de keizersnede die gepland staat. En daarna volgt een controle afspraak in het Erasmus voor een groei echo. Als we om ons heen kijken is het een grote drukte, de mensen van stichting Doe een wens zijn aanwezig met activiteiten voor de kindjes. Ze kunnen onder andere cupcakes versieren en er staat een jongeman met een virtual reality bril die de kinderen mogen proberen. Ik zie rolstoeltjes en bedden staan, en zieke kinderen die enthousiast heen en weer lopen of gereden worden. Het is confronterend en elk kind wat ik zie zou ik beet willen pakken om te knuffelen en wil ik vertellen hoe moedig ze zijn. Ik zie de gezichten van hun ouders, ze stralen liefde uit maar met verborgen verdriet en zorgen in hun ogen. Je zou dit als ouders zijnde maar mee moeten maken, denk ik bij mezelf als ik langs loop. En dan komt het binnen als een mokerslag; over iets meer als een week zíjn wij ouders die dit mee moeten maken. Ik gooi die gedachte snel weer in de hoek ergens in dat overvolle brein van mij en we lopen vlug door naar de juiste poli. Ik moet eerst een vragenlijst invullen over eventuele aandoeningen en mijn vorige bevalling. Gelukkig kan ik op bijna alle vragen 'nee' antwoorden en probeer ik de situatie van de geboorte van mijn dochter zo goed maar bondig mogelijk op te schrijven. Na zeker 40 minuten uitloop worden we eindelijk geroepen door een vrouw met blonde krullen. Ze is van middelbare leeftijd en heeft een pittige uitstraling en manier van praten die ik wel kan waarderen. "Vertel, waarom dit keer een keizersnede, wat is het trauma?" Even ben ik van m'n stuk gebracht. Trauma? Zo zou ik het zelf niet omschrijven. Maar als ik vlug terug denk aan die laatste momenten van de bevalling en uren daarna kan ik me voorstellen waarom zij dit naar aanleiding van mijn dossier aan mij vraagt. "Mijn dochter is met behulp van de vacuüm pomp geboren naar aanleiding van plotselinge foetale nood. Ze had geen zuurstof meer, kwam stil ter wereld en de kamer stond helemaal vol met artsen en verpleegkundigen. Ze moest beademd worden en heeft flink moeten knokken. Ik had een totaal ruptuur en ben vlak na de bevalling zo'n 1,5uur lang gehecht onder narcose op de O.K. terwijl ik niet wist hoe de gezondheid van mijn dochter zou zijn als ik weer wakker zou worden. Maar ze heeft er godzijdank niets aan over gehouden en doet het prima. Mij is verteld dat ik niet nogmaals mocht scheuren. Het risico durf ik met deze zwangerschap niet te nemen." "Oh nee. Ik snap het helemaal, dan gaan we inderdaad voor een keizersnede je hebt groot gelijk." Waar was jij al die tijd, vraag ik me af als ik denk aan de tegengas die ik kreeg van de gynaecologen. "Maar deze baby mankeert wel wat zag ik ergens in je dossier?" Ik leg vlug uit wat de situatie is en dat niemand mij inmiddels nog kan vertellen want ons te wachten staat als ze vraagt wat zijn kansen zijn. Ik zie haar gezicht betrekken terwijl ik vertel en zie de zorgen in haar ogen. "Mag ik je een goede raad geven?" "Ja tuurlijk" antwoord ik. "Bespreek heel goed met je partner hoe ver jullie willen gaan straks." Ik heb inmiddels liever de echte klap in mijn gezicht dan deze onverwachte uitspraken. "Ik heb al een tijdje een grens in mijn hoofd met hoe ver ik wil gaan." "Dat snap ik, maar geloof me meid, grenzen gaan verlegd worden. Onthoud dat jullie baby'tje puntgaaf ter wereld komt straks.." Ze kijkt me veelbetekenend aan. "Bespreek dit thuis goed, oké?" Ik knik, nog steeds van mijn stuk gebracht. "Doen we." M. zegt thuis na mijn verhaal al direct: "Nou, alles wat nodig is. Toch?" Ik ben voorzichtiger met die gedachte en vertel dat ik niet wil dat ons kind een proefkonijntje wordt vol pijnlijke behandelingen om te zien of het werkt. Hij geeft aan het te begrijpen, het mag niet onmenselijk worden.

Na een snelle wandeling lig ik op de bank voor een echo bij het Erasmus. We gaan kijken hoeveel onze jongen weegt zodat de artsen daar rekening mee kunnen houden in verband met medicatie na de geboorte. De vrouwelijke verloskundige die ik nog niet eerder had ontmoet doet lekker luchtig en gezellig terwijl ze metingen uitvoert. Heel erg fijn na al dat serieuze gedoe. Als ze uiteindelijk de omtrek van zijn buikje meet merk ik de inmiddels welbekende verandering in haar gedrag. Ze blijft de omtrek meten en ik zie een frons tussen haar wenkbrauwen. Als ik meegluur op haar scherm zie ik een getal staan waarvan ik denk; dat kan niet. "Als het kan, zou je dan op je linkerzij willen liggen, misschien krijg ik het dan beter te zien vanuit een andere hoek." Rustig draai ik me om en zij gaat weer aan de slag. Ik hoor achter me hoe ze blijft tikken en klikken op de apparatuur en weet eigenlijk al dat het haar nog steeds tegenvalt. "Ik ga heel even overleggen met de gynaecoloog hoor, klein momentje." Als ze snel weer terugkeert pakt ze weer de echo apparatuur erbij en begint met het meten van de doorbloeding in de navelstreng. Als ze daarna ook nog is de doorbloeding opmeet in zijn hersentjes krijg ik het warm en benauwd tegelijk. Ga me nu niet zeggen dat er toch ook iets mis is met zijn hersentjes. "Oké, dat ziet er gelukkig keurig uit, ook geen vocht te zien rond de organen of onder de huid dus dat is ook mooi. Loop maar even mee naar mijn bureau." Als ze mij de grafiek laat zien van zijn groei schrik ik. "Hij weegt momenteel 2,4kg, en dat gewicht is erg laag met dit termijn." Hij woog zo'n 6 weken geleden al ruim 2kg, wat is er in godsnaam gebeurd in de tussentijd? Vraag ik mezelf af. "De kilo's zijn opzich het probleem niet echt, maar wel dat hij echt flink van zijn groeicurve is afgeweken. Hij zit nu onder de onderste lijn en dat kan betekenen dat hij het momenteel toch niet goed heeft in je buik, en dat er iets mis gaat met zijn hartje. Daarom gaan we nu een CTG maken om te kijken of er iets aan de hand is." Voor ik het weet loop ik door de gang naar de CTG kamer met een bezorgde zus inclusief peutertje achter me aan. Vanbinnen sta ik op het punt van doordraaien en slik ik mijn tranen weg. Als ik eenmaal lig breng ik snel M. en mijn ouders op de hoogte. Ze schrikken zich wezenloos en maken ondertussen al plannen om onze kant op te komen mocht het nodig blijken. De verpleegkundige die meekijkt komt naast me zitten, ze is super lief en zegt me heel voorzichtig dat het mogelijk is dat ik niet meer naar huis ga. Ze vertelt me dat hij het goed doet maar dat zijn bewegingen niet zoveel zijn als ze hopen en dat zijn hartslag minstens 120 slagen per minuut moeten zijn, maar dat hij daar wel regelmatig onder zit. De verloskundige zal uiteindelijk beslissen wat er gaat gebeuren na een half uurtje CTG. Na het half uur komt de verloskundige binnen en zegt godzijdank dat het er goed genoeg uitziet om naar huis te mogen. Wel moet ik meerdere keren beloven dat als ik voel dat hij minder beweegt als normaal we direct bellen en komen. Wel moet ik voor de bevalling nog een keer terugkomen voor een CTG, laat deze asjeblieft positiever zijn zodat ik iets minder bang ben tijdens de keizersnede. Opgelucht breng ik iedereen weer op de hoogte en begeven we ons naar de parkeergarage, ik wil zo graag naar huis. In de parkeergarage voel ik dat de stress van alles bij elkaar mij te veel word en tot 2x toe binnen een paar meter val ik bijna flauw. Ik moet tegen een pilaar aanhangen om op mijn benen te blijven staan. Na het eten en drinken van zoete troep voel ik me stabiel genoeg om het stuk naar huis te rijden, maar in de auto en de hele avond blijft mijn hoofd maar malen en lijkt het of mijn hartslag continu versneld.

Ook 's nachts kan ik de gebeurtenissen niet loslaten en denk ik maar aan die 2,4kg. Wat is er toch met je aan de hand mannetje? Waarom kom je zo weinig aan? Ben je wel sterk genoeg voor de operatie die je staat te wachten? Waarom lijkt alles zo tegen te zitten? Waar ligt precies onze grens, hoe ver willen we eigenlijk gaan? En als de tijd komt, zijn we dan nog wel sterk genoeg om bij onze grens te blijven, of gaan wij deze uit angst toch verleggen? Ik troost mezelf met de gedachte dat na alle tegenslagen, de toekomst er alleen maar beter uit kan zien.

Ik hou van jou ventje, nog steeds geloven we in jou. Ik zie je snel mooie jongen, we zijn toch ook zo benieuwd naar je.