#3 Niks anders dan liefde.

Die nacht slapen we haast niet, als ik dan in slaap ben gevallen schiet ik na 20 minuten paniekerig wakker met een hand op mijn buik. Ik praat in gedachten tegen de baby, ik smeek om een wonder of om hoop, ik denk aan dingen die ik moet gaan regelen. Ik denk aan bevallen en aan het kleine baby'tje wat dan sterft of die ik zal zien sterven. Mijn gedachten dwalen vaak af naar mijn dochter die veilig in haar bed ligt. Wat als ik haar ook verlies? Ik heb geen reden om te denken dat dit een mogelijkheid zal zijn, maar het verdriet en de paniek nemen soms een loopje met mijn gedachten. Ondertussen zoeken M. en ik elkaar constant op, we pakken elkaars hand of aaien elkaar door het haar of over een wang. Als de ochtend komt ben ik misselijk van de zenuwen, en we zitten ruim op tijd in de auto naar het Erasmus.

*Bzzzt* Ik kijk op mijn telefoon, een berichtje van een vriendin die ons veel succes wenst vandaag met de woorden dat zij aan ons denken. Net bevallen van een mooi gezond meisje voel ik mij haast schuldig dat zij en haar man met ons verdriet bezig zijn. Ik kijk naar mijn trillende handen die de telefoon vasthouden en ik stuur terug dat ik spaghetti benen heb. Ow Foxy Foxtrot met je elastieke benen... Voor de afspraak moesten we pasjes laten maken bij de inschrijfbalie, de vrouw die de foto nam voor op het pasje vroeg mij te lachen, en toen ik een poging waagde en zij mij het resultaat liet zien schoot ik echt in de lach. Ik lijk wel Quasimodo, met enorm dikke rode ogen, een scheve mond die een lach voor moet stellen, een knot uitgezakt naar de zijkant van mijn hoofd en een bol gezicht van een nacht wakker zijn in combinatie met huilen. "Ja is prima hoor die foto, helemaal goed" zeg ik lachend. Als ik de foto aan M. laat zien lachen we er samen om. Zo proberen we de wachttijd door te komen. Door kleine grapjes te maken en elkaar aan het lachen te krijgen.

"Mevrouw R.?" horen we plotseling hard door de wachtruimte. We staan op en ik voel direct de inmiddels bekende knoop in mijn maag en kriebels in mijn buik. Mijn gezicht verraad nu geen enkele emotie, muur en masker op en gaan. Als we opstaan en ons omdraaien staan er 2 personen op ons te wachten, de gynaecoloog en een verloskundige in opleiding. Als we in het juiste echo kamertje aankomen mogen we eerst op 2 stoelen gaan zitten. De gynaecoloog is een vrouw die ik ergens begin 40 schat, ze kijkt streng maar met vriendelijke trekken in haar gezicht. Ze praat een beetje bekakt maar goed articulerend met een fijne stem. Haar haren zijn peper-en zoutkleur en tot op de schouders gekapt. "Wat weten jullie al? Is het voor jullie duidelijk waarom jullie hier zijn en wat is er volgens eerdere echo's ontdekt?" "Gisteren is ons verteld dat de baby een Congenitale Hernia Diafragmatica heeft aan de rechterkant, dat het onduidelijk is of er longontwikkeling is, of zijn hartje gezond is en dat wij dat vandaag te horen gaan krijgen." antwoord ik.  Ik zie haar wenkbrauwen goedkeurend omhoog gaan. Dit is niet het moment voor poespas, dus daarom ben ik zo kort en bondig mogelijk, ook laat ik weg dat de gyneacoloog gisteren zei dat de kans heel groot was dat ons zoontje het niet zou halen. Eerst kijken wat deze mensen mij gaan vertellen. De gynaecoloog legt uit dat zij weer alle metingen nogmaals gaan herhalen net als de eerdere echo's maar dan super uitgebreid. Ondertussen zal alles aan ons uitgelegd worden mocht dit nodig zijn. Ze benoemt dat er straks nog een gynaecoloog aanschuift die de metingen van het hart en longen zal doen omdat zij daar in gespecialiseerd is. We vinden het prima, hoe meer informatie hoe groter de kans op hoop.

De echo duurt al 1,5 uur en ik begin mijn geduld te verliezen, het enige wat we horen is hoe "normaal en goed" alle metingen zijn en weer de bevestiging van zijn aandoening. Wat krijg ik een hekel aan het woord. Bij iedere goede meting hoor ik lichte verbazing in hun stemmen, dit hadden ze niet verwacht. Uiteindelijk komt de volgende gynaecoloog, een vrouw van halverwege de 30 met opgestoken bruin haar en een serieus maar vriendelijk gezicht, om het hartje tot in de kleinste details te bekijken. Tot op de millimeter kloppen alle vaten in en rondom het hart, en is er (nog) geen teken te bespeuren dat deze het zwaar heeft ondanks de druk. Ik moet ondertussen zo nodig plassen dat ik een beetje hijg en zachtjes lig te zuchten. Hoe serieus dit ook is ik kan alleen nog maar aan wc's, stromend water en plassen denken. Zeg maar eens tegen jezelf dat je ergens niet aan mag denken, en prompt is dat het énige wat er nog door je hoofd gaat. Na een paar minuten hoor ik haar zeggen: "Rechts kan ik geen long ontdekken, dat wil niet per se zeggen dat deze er niet is, maar we moeten daar wel rekening mee houden. Maar links zie je, hier zo, wel een long, ik ga hem opmeten en zal jullie dan na de echo de uitkomst vertellen." Ik voel iets in mijn binnenste, een sprankje, is dat hoop? Zou het? Nadat ik door de gang ben gevlogen naar het toilet keer ik terug en ga op de stoel zitten. De gynaecoloog keert ook terug. "46%" zegt ze. "En wat moet het zijn?" "46%, dus echt op het randje." antwoordt zij weer. Het sprankje wordt een vonk, hoop! "Maar ik moet eerlijk vertellen dat deze percentages ook kunnen wijken, en dat komt vaak voor naarmate de baby groeit. Dus het kan helaas naar alle waarschijnlijkheid ook slechter worden." Bam, dag vonk.

Ik kijk op en 3 personen in witte jassen kijken ons stilletjes aan. Ik kijk naar de gezichten en zie blikken die ik inmiddels begin te haten. Medelijden. Mijn kaken klemmen op elkaar en mijn gezichtsuitdrukking is zo strak dat je er niks aan kan afleiden. "De metingen zijn heel goed, er is niks te zien wat kan duiden op andere aandoeningen, maar alleen de punctie kan ons daar uitsluitsel over geven. Maar deze aandoening is wel echt heel ernstig..." Weer die verdomde stilte, waag.het.niet. "We begrijpen het volkomen als jullie deze zwangerschap niet doorzetten, en ik wijs jullie er op dat deze tot 24 weken afgebroken mag worden." Heel even ben ik in shock. Hoe kun je dat nou zeggen, ik ben al over de helft! Instinctief sla ik beschermend 1 arm over mijn buik. Maar dan voel ik een opborrelende golf van pure woede die zij in mijn ogen hebben kunnen zien flitsen als zij goed hebben opgelet. In gedachten schiet ik van mijn stoel overeind, trek haar bij haar haren over de bank die tussen ons in staat, en sis tussen mijn tanden op een paar centimeter afstand tussen haar geschrokken gezicht en de mijne dat ze met haar tengels van mijn kind af moet blijven. Als ik had kunnen grommen als een wild dier had ik het waarschijnlijk gedaan. Maar in plaats daar van wissel ik een korte blik met M. waarin ik zie wat hij denkt en geef ik aan dat wij die keuze pas maken als wij alle informatie hebben gehad en elke optie is besproken. De gynaecoloog zegt dat volledig te begrijpen en verteld dat wij maandag naar Professor T. mogen in het Sophia die ons zal vertellen wat onze zoon zijn kansen zijn. Hij schijnt heel gespecialiseerd te zijn in kinderen die geboren worden met deze aandoening en zou ons meer uitleg kunnen geven over hoe de zaken er voor staan. Ergens in mijn hoofd klinkt het: wie weet, wie weet is er echt nog wel hoop. Maar mijn hart wil er niet meer in geloven. Nog 3 dagen door te zien komen, en inmiddels overtuigd dat alle hoop is gevlogen wens ik dat de maandag niet meer bestaat. Harder dan ik wil neem ik afscheid en been de kamer uit, ik wil naar huis.

Thuis ga ik op de zakelijke tour verder. Ik zoek een goede uitvaartverzekering uit, google op baby kleertjes in maat 22 omdat ik niet wil dat mijn kindje naakt in een mandje ligt, en daarbij zoek ik uitvaart muziek op voor baby's. Ondertussen luister ik voor de zoveelste keer naar een nummer van Shirley Bassey -  If you go away. Een nummer wat mij niet meer los laat sinds de beruchte echo. Tijdens het googlen dringt de tekst plotseling weer goed tot mij door en voor de zoveelste keer (en er gaan nog zoveel keren komen) breek ik. De tranen blijven weer stromen en ik moet zo hard huilen dat ik kokhalzend op mijn bed zit. Ik denk aan de naderende bevalling, zal hij van de weeën schrikken? Zal zijn kleine lijfje vechten tegen wat komen gaat? Zal hij zich afvragen waarom? Zal hij bang zijn?  Lief kleintje in mijn buik, luister even naar mij. Je bent je nu van geen kwaad bewust hoe wreed kan het leven zijn. En het is zo zuur om te bedenken dat jij zo perfect bent, maar met zo'n oneerlijke imperfectie. We houden van je, en je bent zo gewenst. Alsjeblieft, geloof me en weet dat je niks anders als geliefd bent. Jij bent voor altijd onze zoon, voor altijd.

If you go away, on this summer day
Then you might as well take the sun away
All the birds that flew in the summer sky
When our love was new and our hearts were high
When the day was young and the night was long
And the moon stood still for the night birds' song
If you go away, if you go away, if you go away

But if you stay, I'll make you a day
Like no day has been or will be again
We'll sail the sun, we'll ride on the rain
We'll talk to the trees and worship the wind
Then if you go, I'll understand
Leave me just enough love to hold in my hand
If you go away, if you go away, if you go away