#6 De tijd zal het leren.

Na het nieuws dat de longmassa flink achter uit is gegaan zul je waarschijnlijk denken: En nu? Nou, nu niks. Dat is misschien nog het vervelendste aan deze hele situatie, je bent machteloos en je kan alleen maar afwachten en het in handen laten van.. ja van wie of wat eigenlijk? Van God? Van het lot? Van de artsen? Je wilt overal in geloven als je vaak wanhopig bent. Hopen, geloven en wachten. Dat is ook wat er bij ieder ziekenhuisbezoek wordt gezegd. "We bekijken het per echo, we weten helaas niet wat ons staat te wachten, na de geboorte weten we pas echt hoe we het aan gaan pakken en hoe de zaken er voor staan. Zolang hij in de buik het goed blijft doen, kan hij zo lang mogelijk blijven zitten." Dus dat is precies wat er ondertussen is gebeurd, hij zit nog lekker bij mij in de buik.

Hier zit ik dan, momenteel precies 36 weken zwanger. Ik zit in de kleermakerszit met een hele grote zwangere buik tussen de laptop en mij in. De buik schudt af en toe woest heen en weer waardoor ik soms wat gekke gezichten trek en een iets andere houding aan moet nemen. Pijnlijk maar vooral heerlijk tegelijk. De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen, en het bloggen heeft er voor gezorgd dat er steeds een pietsie beetje ruimte in mijn hoofd bij kwam. Die ruimte kon ik benutten om wat meer te genieten van mijn zwangerschap. Misschien is genieten niet echt het goede woord, maar ik ben in ieder geval wel dankbaar dat ik nog een keer in verwachting mocht zijn. Het blijft toch een wonder. Ik zal echter niet lang meer zwanger zijn want de bevalling staat inmiddels vast, binnenkort ben ik gewoon moeder van 2 kinderen.. Bizar! Dat zal ongeacht de afloop ook niet veranderen en dat is een troostende gedachte op misschien een vreemde manier. Na de bevalling blog ik door, ik denk dat het ook dan fijn zal zijn om een uitlaatklep te hebben. Ik ben niet alleen gaan bloggen zodat er ruimte ontstond in mijn hoofd, maar ook om mensen bewust te maken dat niks je is beloofd in het leven. Een gezond kind is een zegen, het belangrijkste, het klinkt cliché maar het is zo waar. Hier wil je als ouders echt niet doorheen, geloof me maar, al snap ik heus dat men een voorkeur kan hebben kwa geslacht. Knuffel je kindje en sta soms eventjes stil bij het feit dat hij of zij er is. Ik wil deze blog ook gebruiken om een hele hoop mensen te bedanken, want jeetje, 227 volgers op Mamaplaats! Allemaal ontzettend bedankt dat jullie de tijd nemen om ons verhaal te lezen. En iedereen die berichtjes heeft achtergelaten, op de site of op Facebook: Ik heb ze echt allemaal gelezen, ook jullie onwijs bedankt voor alle mooie woorden en wensen. Door veel reacties ben ik ook enorm geraakt; van lotgenoten, ouders die dezelfde haast onmogelijke keuze hebben moeten maken om wat voor reden dan ook, ouders van kinderen met een goede afloop, ouders die zó enorm dapper waren om hun kindje te laten gaan, ouders die bleven strijden en toch hun kind verloren. Ik leef echt met jullie mee, het spijt me dat jullie hier doorheen moesten. Elke keuze die je maakt uit liefde voor je kind(eren) heeft een ander te respecteren. Er zijn een aantal mensen die mij dapper, sterk of moedig hebben genoemd. Onwijs lief en bedankt daarvoor, het voelt namelijk lang niet altijd zo maar meer alsof ik doe alsof. Heel soms durf ik te denken: Ja, ik bén sterk. We moeten wel door want na onze keuze was er geen andere optie meer. Het beschrijven van mijn emoties en daarbij een stukje van het achterste van mijn tong laten zien was een enorme grens om overheen te gaan. Voor mij iets doodengs. Mensen kunnen namelijk keihard zijn en wat was ik bang dat mijn verhaal gezien zou worden als een manier om medeliijden/aandacht te krijgen. Maar wat mij is opgevallen is dat de mensen die ik niet goed/lang ken, of zelfs helemaal niet ken, veel meer met ons meeleven en interesse in onze jongen tonen dan degenen van wie ik steun had verwacht, nouja op had gehoopt misschien. Er zijn er een flink aantal die het af hebben laten weten in de afgelopen tijd (niet allemaal gelukkig), zelfs bewust op mijn ziel hebben getrapt, ik ga er maar geen woorden aan vuil maken. Wij houden evenveel van onze nu nog ongeboren zoon als van onze heerlijke dochter, en dat is het allerbelangrijkste.

Hoe dichterbij we bij de bevalling komen hoe meer ik mij besef dat dit een verhaal is wat voor mij nooit écht zal eindigen, deze ervaring heeft iets met mij gedaan. Altijd zal ik dit bij me dragen, er aan herinnert worden, in (dag)dromen opnieuw beleven. Er zijn fragmentjes die ik regelmatig voorbij zal zien komen, zoals de gynaecoloog die na een mooie echo zei dat hij verplicht was om te melden dat zo'n 30% van kinderen geboren met deze aandoening alsnog kwamen te overlijden. Wat ik moest met dat gegeven weet ik niet maar ik antwoordde bijna heel kinderachtig met 'Fuck You'. Nu weet ik inmiddels dat percentages en overlevingskansen niks zeggen met een Congenitale Hernia Diafragmatica, zo grillig als deze aandoening is. Ze wisselen namelijk nog wel eens gedurende een zwangerschap en de tijd er na, de slopende onzekerheid krijg je erbij. Er was ook iemand die blijkbaar niks snapt van termijnen in een zwangerschap en mij vroeg waarom ik "het niet gewoon weg liet halen en het later nog een keer probeerde". Tuurlijk, we maken wel gewoon een nieuwe want we komen er wel overheen joh. Diegene vroeg het, maar er zijn er genoeg die het stiekem denken maar dan anders geformuleerd. Het is vast moeilijk te begrijpen als je niet in onze schoenen staat. Er waren ook een aantal mensen die mij tegenkwamen en zeiden in de weken na de uitslagen van de vruchtwaterpunctie: "Wat fijn dat het toch allemaal goed blijkt te zijn hè met jullie baby?!" En dan vertellen dat Pietje zijn zus namelijk wél het kindje moest aborteren omdat 'het niet goed bleek te zijn'. Ik kan het ze niet kwalijk nemen want een miscommunicatie is snel gemaakt, maar wat was het soms pijnlijk om opnieuw uit te moeten leggen hoe de vork in de steel steekt. En daardoor kreeg ik het gevoel dat ik maar dankbaar moest zijn voor onze situatie, want ja, onze baby kreeg tenminste nog een kans.. Ik heb zoveel liever dat je me vraagt hoe het zit dan dat je ergens van uit gaat. Niet alleen de dingen die we hebben meegemaakt en gehoord hebben hun sporen nagelaten, maar ook het vooruitzicht is moeilijk. Wat moeten we straks allemaal aan zien, de donkerste gedachten gaan door je hoofd.

Huilen is iets wat gelukkig niet elke dag meer voorkomt, op een paar verdwaalde tranen na als die stomme zwarte donderwolk te dichtbij komt. En soms in de auto als ik geraakt wordt door een liedje. Ik heb er zo'n hekel aan, ik wil ook nog steeds niet dat iemand ze ziet. Alleen al toegeven dat ik om deze hele situatie huil is voor mij moeilijk. Maar samen, M. en ik, mijn familie en ik, slaan we ons er doorheen. We lachen om de drukte in mijn buik en hebben het voorzichtig over de toekomst. Hoe onze draken mij samen zullen terroriseren en dat M. mij dan vastgetapet op een stoel aantreft na zijn werk terwijl de kinderen met indianengeluiden rondjes om mij heen rennen, met gieters op hun hoofd. Hoe onze dochter besluit wel even te gaan moederen en haar arme broertje dus regelmatig in de veel te kleine poppenbuggy beland. En de mooiste van mijn dagdromen die ik zal delen en waar we voor gaan; een klein bol jochie met donkerblonde haren en grote blauwe ogen, tegen een kussen leunend op een speelkleed op de grond. Mijn dochter die giegelend gekke capriolen uitvoert om hem heen, en hij schatert en kirt het uit. Kwijl druipt in slierten uit zijn lachende mondje en zijn shirtje is inmiddels nat. Ik vind het op dat moment het meest aandoenlijke wat ik ooit heb gezien. Verliefd kijkt hij naar zijn grote zus met grote ogen die elke beweging van haar volgen, en ik kijk verliefd naar mijn kinderen met een hart wat uit elkaar barst van geluk.

Er komen nu geen nieuwe onderzoeken meer, de longmetingen zullen met dit termijn te onbetrouwbaar zijn volgens de artsen, dus we moeten het doen met 37%. Vorige week weer geen teken van vocht rondom zijn hart of longen, en het hartje is zo sterk. Iedere keer is dat een opluchting. Er volgt alleen nog een groeiecho om te kijken hoe zwaar hij ongeveer zal zijn met de geboorte in verband met de medicatie die hij direct krijgt toegediend. En dan volgt waar we toch ook naar uitkijken: de komst van nog een liefde in ons leven. Wat ben ik bang.