Gouden lepels.

Ik weet dat de uitdrukking eigenlijk is: geboren worden met een zilveren lepel in de mond. Maar ik houd niet van zilver, wél van goud, en dat is al direct een perfect voorbeeld van mijn probleem. Ik heb een dure smaak. Ik durf het nu inmiddels gewoon toe te geven. Lang geleden, op de Havo, liet een vriendin een aantal koopjes zien die zij had gescoord in de stad dat afgelopen weekend. Ze was dolenthousiast en de prijzen waren inderdaad absurd laag. Toen zij mij daarna vroeg het komende weekend met haar mee te gaan naar de stad zodat ik deze verborgen schatten niet mis zou lopen, antwoordde ik dat we best naar de stad konden, maar níet voor dezelfde aanwinsten. Toen zij mij daarna vroeg waarom vertelde ik haar eerlijk dat ik haar zojuist gekochte spullen niet mooi vond, waarop zij antwoordde met; “Ja, maar jij hebt ook een dure smaak.”

Woest was ik, ik ging echt volledig uit mijn dak, beweerde ze nou dat ik uit de hoogte was? Ik? Het meisje van 2-hoog-achter op de flat? Er ontstond toen een pittige discussie, die (zoals dat in die tijd ging) natuurlijk met een halve schooldag alweer vergeven en vergeten was. Inmiddels begrijp ik dat deze opmerking helemaal niet bedoelt is zoals ik hem toentertijd heb opgevat, sterker nog, ze had hartstikke gelijk! Stuur mij namelijk een willekeurige winkel in en alles wat ik aanwijs met de woorden “oooh, kijk nou!” is steevast het duurste wat er te vinden valt. En dat doe ik dus al echt vanaf kind af aan, mijn arme ouders… Ik zie ze nog zuchten bij het omdraaien van het prijskaartje, ter voorbereiding op het ‘dit-is-te-duur-en-gaan-we-dus-niet-kopen-gesprek’.

Ik kom niet uit een, zoals je dat zo mooi kan noemen, welgesteld gezin. Wij waren rijk in liefde, maar niet in de portemonnee. Bij ons geen scooter op ons 16e verjaardag, een rijbewijs voor ons 18e, een leuk zakcentje voor onze opleiding en/of eerste huis op ons 21e, geen dure sporten of hobby’s, merkkleding of het nieuwste rage speelgoed (geen Furby’s bij ons thuis). We kregen wel op onze verjaardag altijd een cadeautje, er was taart, familie en vrienden, we mochten kiezen wat we wilden eten of waar we gingen eten en de woonkamer was altijd versierd. We mochten ons kinderfeestje vieren en uitdelen op school. We hadden ook allebei een eigen kamer, in een heel klein appartementje, op de 2e etage van een flat mét 2 balkonnetjes. Al die dingen bij elkaar genomen hadden wij het toen al beter dan veel gezinnen nu in 2020.

Die dure smaak kan ik dus niks aan doen, hij is aangeboren en niet aangeleerd zoals je zojuist hebt kunnen lezen. Ik ben geboren in het verkeerde nest zou mijn moeder zeggen. Ik droom van die enorm dikke auto, zo’n auto waarvan mensen zouden zeggen “Die heeft ze vast van haar rijke man gehad.” Zodat ik kan antwoorden; “Ik bén de rijke man” a la Cher. Ik fantaseer over een groot zelfgebouwd en ontworpen huis met enorme tuin, kaarsrechte buxushaag en natuurlijk een plaatje van een zwembad. Ik visualiseer mezelf plus gezin in verre oorden met witte stranden, helder blauwe zee en dinertjes in de beste restaurants. Ik zeg wel eens grappend, later als ik rijk ben…

Moeilijk vind ik de hedendaagse “influencer-lifestyle” waar we mee om onze oren worden geslagen, als ik bezig ben met mijn gebruikelijke scrollrondje door Instagram wordt het verdomd lastig om m’n eigen leven niet te vergelijken met dat van een ander. Ik bekijk hier en daar wel eens een vlog van een aantal bekende influencers/vloggers, en kan me dan met hartkloppingen beseffen dat ik dus nog nooit een bindweefsel massage heb laten doen, of mijn wimpers laten liften, een tattoo weg laten laseren, een vitamine-infuus laten plaatsen of m’n vet heb laten bevriezen, en zou dat dan niet eens heel snel tijd worden? Elke maand een nieuwe garderobe, gekocht bij een webshop waar ik de naam niet eens van uit kan spreken? Kaarsrechte, spierwitte tanden en volle lange haren op het hoofd? En diezelfde prachtige manen worden wekelijks in model geföhnd door die ene hippe kapper? Help! Hoe en vooral wanneer heb ik gemist dat dit hét leven is? Ik moet dringend op zoek naar een 2e baan óf naar een (natuurlijk heel knappe en niet te oude) sugardaddy! Want blijkbaar gaat men minimaal 3x per week uit eten in een van de beste restaurants of zijn hun dagen gevuld met alleen maar hele leuke uitjes. Ik vind het tegenwoordig al een avontuur om in de avonduren nog een bakkie te doen bij een vriendin. 

Dit schrijf ik natuurlijk allemaal met een hele dikke knipoog, ik weet ook wel dat bijna alles wat je ziet op de sociale media wordt gesponsord én breed wordt uitgemeten. Ik maak me soms zorgen om de jonge meiden, de pubers of beïnvloedbare jong volwassenen. Zij die zich vele uren per dag vergapen aan al dat moois en misschien zelfs wel denken dat dit de normale gang van zaken is als je “later groot” bent (zou natuurlijk heus kunnen, met een supergoedbetaalde baan). Of ik vind dat we de influencers dan maar moeten verplichten te stoppen met deze vorm van reclame maken (want dat is het natuurlijk ook)? Nee. Ik blader van jongs af aan namelijk al in tijdschriften en eigenlijk gebeurde daar vroeger al precies hetzelfde in, je had it-girls en hotspots, pagina’s vol met mooie huizen en prachtige spullen waar je over kon dromen. Het verschil is dat we een tijdschrift moeten kopen, waar we nu ook online gratis en op ieder moment van de dag kunnen gluren bij anderen.

Terug naar mijn toekomstdroom met mijn dure smaak. Stel nou dat ik zoveel geld had dat ik álles zou kunnen doen waar ik van droom, wat valt er dan nog te dromen? Als alles binnen handbereik ligt, niets nog een uitdaging is, zou dat niet vreselijk saai worden? Op materieel gebied dan. Ik droom van een bepaalde luxe, maar vooral voor mijn kinderen. Dat zij zich in kunnen schrijven voor een studie naar keuze, zonder gigantische financiële achterstand door een lening. Leuke dingen kunnen blijven doen als gezin, zodat zij mee kunnen praten tijdens het kringgesprek. Een stabiele, gezellige, liefdevolle jeugd. Met schone, passende en leuke kleding, zonder knellende schoenen. Ik zal daar keihard voor blijven werken en vechten, en wat er dan allemaal nog bijkomt? Dat is dan mooi meegenomen. Mijn ultieme wens is natuurlijk een lang en gezond leven voor iedereen die ik lief heb, maar dat kun je helaas niet kopen. Die gouden lepels heb ik in ieder geval wel al, goudkleurig dan. En van De Blokker, dat dan weer wel.