Ik heb er niet lang over na gedacht hoor. Het spookte wel eens door mijn hoofd, maar ik kreeg er gelijk een onprettig gevoel bij. Een soort verstikking, benauwdheid. Niet dat ik er geen respect voor hebben als moeders er voor kiezen. Niet dat ik je scheef zou aankijken. Niet dat ik niet weet dat de natuur zo is bedoeld. Maar gewoon, omdat mijn gevoel anders is. Ondanks dat mijn keuze duidelijk was, werd ik toch wankel gemaakt. Er kwam een stortvloed aan reacties mijn kant op. ‘Weet je het zeker?’, ‘ik zou er nog even over nadenken’, ‘je moet echt even toelichten waarom je geen borstvoeding wilt geven’ en ‘maar borstvoeding is écht beter, zeker gezien jouw weerstand’. Alsof ik mijn dochter te kort doe, haar niet mijn alles wil geven. Alsof ik haar niet al negen maanden draag, elke nacht op sta om haar te voeden en elke luier vervang. Alsof ik niet al mijn liefde in haar stop, ik niet bij de dokter zit als ze pijn heeft of juist als ik niet weet wat er met haar is. Ik moet mij verantwoorden. Mijn liefde voor haar zal het zelfde zijn, hoe ik haar ook voed. En ook onze connectie zal het zelfde blijven, hoe ik haar ook voed. Want ondanks dat ik in de nacht naar beneden ga om een flesje te maken, hebben wij dat speciale momentje samen. Zij is mijn dochter en ik ben haar moeder.

Zelf ben ik ‘officieel’ een half-zusje van twee broers en een zus. Daarnaast heb ik nog een stiefbroer en een stiefzus, heeft mijn oudste dochter een bonuspapa en zijn mijn dochters halfzusjes van elkaar. Ja, je leest het goed. Ik gebruik het woord half, stief en bonus. Alle woorden die blijkbaar tegenwoordig verboden zijn want owee als je dat zegt! Schandalig! Bonus is van de Albert Heijn en is dan je bovenste of onderste helft een zus?

Ik was een normale tiener. Mijn tijd bracht ik door met vriendinnen, huiswerk-ontwijkend gedrag, sport en een paar uur in de week als serveerster bij een Chinees restaurant. De middelbare schooljaren bracht ik door op de havo en elk jaar ging ik ‘met hakken over de sloot’ over. Drugs, roken en drank stonden niet op mijn lijstje en jongens vond ik doodeng. Op mijn 16e kreeg ik ‘echte’ verkering voor 1,5 jaar lang. Hij woonde een eindje verderop, maar elk weekend kwamen we braaf samen bij mijn of zijn ouderlijk huis. De relatie ging uit omdat ik het verschrikkelijk vond hoe veel hij naar de kroeg ging. Ik was dus echt zo’n brave puber.

Het was de zomer van 2010. 3 weken lang trok ik samen met mijn moeder, stiefvader en stiefbroer door Amerika. Toentertijd had ik nauwelijks contact met de buitenwereld, ik was immers net 14 en een telefoon met internet, helemaal in Amerika had ik niet. Ik moest het doen met af en toe internet bij een internetcafé, zodat ik een update kon plaatsen op mijn Hyves. Mensen bleven op de hoogte van mij en ik kon even kijken hoe het in Nederland was.

Het was kerstavond, 2016. Het klinkt als het liedje van Youp van t Hek, maar mijn verhaal verliep toch wat anders. Na een lange dag gewerkt te hebben, werd ik overgehaald om naar de kroeg te gaan. ‘Tuurlijk’, dacht ik, en ik ging. Met mijn haar nog in een slordige knot, de trui die ik al 6 dagen achter elkaar aan had en geen één intentie om iemand te versieren, begon ik aan de drankjes. De avond liep goed, gezellig. Ik ontmoette een jongen, maar ook hier had ik geen intenties mee. Tot ik ineens, met een bezopen hoofd, zijn nummer in mijn telefoon noteerde en ik mijn weg naar huis begon.

Er zat dus niet echt schot in de zaak. Hoewel ze nog hartstikke jong is, vond ik het toch wel tijd dat de luier de deur werd gewezen. Laten we eerlijk zijn, kosten zijn hoog en het gedoe is groot. Ze vond zichzelf te groot om de luier te verschonen maar te klein om zonder te lopen. Lekker ingewikkeld dus. 

Zo’n gebeurtenis in je leven kan meer impact op je hebben dan je denkt. Aanvankelijk dacht ik dat ik er prima mee om kon gaan. Ik miste hem soms, uitte dat ook gewoon en was daarna weer een vrolijke puber. Ik sprak over hem, vertelde hoe alles is gegaan en leefde daarna weer mijn leven. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik besefte dat er iets niet helemaal pluis was met mijn denkwijzes. Ik raakte in paniek als iemand (en dan doel ik op vriendjes) ergens heen ging zonder mij, mij niet exact op de detail vertelde wat hij had gedaan die dag en als hij vergat om 5x op een dag ‘ik hou van jou’ te zeggen. In eerste instantie dacht ik dat dit normaal was, de eerste vriendjes zijn sowieso een ontdekkingsreis. Maar gaandeweg leerde ik mijzelf meer en meer te kennen en vermoedde ik dat ik toch wel erg last had van verlatingsangst. De drang naar liefde was bij mij zó sterk, het zat alles in de weg.

Dag 1. 

Ze viel op een dinsdagmiddag terwijl er heel veel mensen boodschappen aan het doen waren. Midden op het pad gebeurde het, terwijl ik met haar zusje in de kinderwagen én een grote mand, die ik net had gekocht, liep. Gelukkig zat de winkel van mijn vriend op nog geen 50 meter verderop. Het eerste wat ik dacht was; hoe krijg ik haar naar de winkel. Maar zonder er langer bij over na te denken greep ik alles wat ik kon en rende ik zo snel mogelijk met een een krijsend meisje naar mijn vriend. Hoewel de winkel vol stond, zei hij gelijk dat hij mee ging naar de overkant; een huisarts. Dat was nog geen seconde door mijn hoofd geschoten maar ik was zó dankbaar dat hij daar aan dacht. Er was ook een klant in de winkel die wij goed kenden en hij stelde voor om op Lizzy (onze andere dochter) te passen. Zo snel als ik kon rende ik naar boven, naar de huisarts.