Taboe op therapie

Zo’n gebeurtenis in je leven kan meer impact op je hebben dan je denkt. Aanvankelijk dacht ik dat ik er prima mee om kon gaan. Ik miste hem soms, uitte dat ook gewoon en was daarna weer een vrolijke puber. Ik sprak over hem, vertelde hoe alles is gegaan en leefde daarna weer mijn leven. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik besefte dat er iets niet helemaal pluis was met mijn denkwijzes. Ik raakte in paniek als iemand (en dan doel ik op vriendjes) ergens heen ging zonder mij, mij niet exact op de detail vertelde wat hij had gedaan die dag en als hij vergat om 5x op een dag ‘ik hou van jou’ te zeggen. In eerste instantie dacht ik dat dit normaal was, de eerste vriendjes zijn sowieso een ontdekkingsreis. Maar gaandeweg leerde ik mijzelf meer en meer te kennen en vermoedde ik dat ik toch wel erg last had van verlatingsangst. De drang naar liefde was bij mij zó sterk, het zat alles in de weg.

Maar hoewel ik door had dat er iets niet pluis zat, besloot ik er niks aan te doen. Ik was toentertijd 16 jaar en vond het allemaal wel prima. Tijd om met iemand te praten had ik écht niet (lees; ik durfde mijn vriendje niet een uurtje ‘alleen’ te laten zonder enige vorm van controle). Nadat deze relatie uit ging besloot ik voor mezelf iets harder te worden. Echt verliefd werd ik niet meer, ik liet niemand meer toe. Ik nam genoegen met een jongen die niet 100% voor mij wilde gaan en cijferde mezelf weg. Tot ik een paar maanden na dat dit over was toch verliefd werd. Hij was echt mijn grote liefde, ik wilde weer elke seconde alles weten wat er gebeurde, wat hij deed. Ik raakte weer in paniek als ik hem langer dan een uur niet sprak. En dit beklemde hem extreem. Hij maakte het uit na 4 maanden en ik was volledig de weg kwijt. 

Wederom besloot ik om voor mezelf de makkelijke weg te kiezen. Niet alleen was ik niet verliefd, ook raakte ik zwanger. Op dat moment ging er een knop om. Ik zou mijzelf verbeteren en zorgen dat ik een goede voorbeeld zou worden voor mijn dochter. Helaas zat het financieel niet geheel mee en schoof ik therapie op de lange baan. Ik moest op dat moment alle dubbeltjes 3x omdraaien. (Sidenote; ik wist niet dat er ook een maatschappelijk werker bestond!).

Toen mijn dochter 3 maanden oud was en wij met z’n tweeën op een flatje woonden, ontmoette ik mijn huidige vriend. Mijn grote liefde, de man die door vuur gaat voor mij én mijn dochtertje. We besloten al snel samen een echt gezinnetje te vormen en onze tweede dochter werd geboren. Hoewel ons geluk niet op kon, begonnen er toch meerdere gebreken aan het licht te komen in onze relatie. Hij voelde zich verstikt, ik was continue gestresst. Dit kon zo niet langer en dus zocht ik toch hulp. 

Na een fijn gesprek met mijn zus besloot ik de huisarts te bellen en mijn problemen voor te schotelen. Hij regelde een afspraak met een maatschappelijk werker voor mij en ik heb daar 3x een uur lang alleen maar gehuild. Hij begreep mijn probleem, hij erkende dat het niet aan mij lag en dat wat er is gebeurd heel heftig is. Dit was zo fijn om te horen dat mijn knop al een tikje draaide. Ik besefte dat alleen ik verandering kon maken, al heb ik de beste therapie die er bestaat. Maar samen met de maatschappelijk werker besloot ik naar een psycholoog te gaan. Mijn problemen zijn groter dan hij verholpen kon en hij zorgde dat ik terecht kon bij een praktijk. Hij vertelde mij dat ik een zogehete ‘schematherapie’ ga krijgen. Dit houdt in dat mijn hoofd per direct reageert op een gebeurtenis zoals ik dit heb gevormd. Voorbeeld; je vriend gaat vreemd, je denkt dat alle mannen vreemd gaan. Omdat dit zo in het verleden is gebeurd, gebeurd dat nu ook. En die schema’s doorbreken is heel lastig. 

Aankomende maandag heb in mijn eerste gesprek bij de psycholoog. Ik ben best zenuwachtig maar weet zeker dat zij mij de handvaten kan geven om mijzelf een fijner leven te geven. Elke dag in de stress zitten is namelijk best wel vermoeiend. Het breekt je op.

Waarom ik dit hele verhaal vertel? Omdat ik het zelf ook fijn vind om dit soort verhalen te lezen. Om te weten dat ik écht niet gek ben, dat het oke is om aan jezelf te werken. Dat gebeurtenissen kunnen leiden tot een verkeerde denkwijze. Het is niet erg. Het is oke om met iemand te praten!