Machteloos staan

Ze viel op een dinsdagmiddag terwijl er heel veel mensen boodschappen aan het doen waren. Midden op het pad gebeurde het, terwijl ik met haar zusje in de kinderwagen én een grote mand, die ik net had gekocht, liep. Gelukkig zat de winkel van mijn vriend op nog geen 50 meter verderop. Het eerste wat ik dacht was; hoe krijg ik haar naar de winkel. Maar zonder er langer bij over na te denken greep ik alles wat ik kon en rende ik zo snel mogelijk met een een krijsend meisje naar mijn vriend. Hoewel de winkel vol stond, zei hij gelijk dat hij mee ging naar de overkant; een huisarts. Dat was nog geen seconde door mijn hoofd geschoten maar ik was zó dankbaar dat hij daar aan dacht. Er was ook een klant in de winkel die wij goed kenden en hij stelde voor om op Lizzy (onze andere dochter) te passen. Zo snel als ik kon rende ik naar boven, naar de huisarts. 

Daar eenmaal aangekomen was er niemand. Ik riep wat in het rond en er kwam iemand van de fysiopraktijk naar ons toe. Ze zei dat ze de huisarts er bij zou roepen. Een paar minuten later kwam er een assistente. Ik was al volledig in paniek door het gutsen van het bloed en het krijsen van m’n kind. Je kan je voorstellen dat een kindje van net 2, met een opengespleten wenkbrauw, niet wilt dat je er aan zit (om het dicht te houden etc). Ik kon niks doen, stond helemaal machteloos. Toen ik in paniek vertelde aan de assistente wat er was gebeurd, vroeg ze doodleuk; zit je huisarts hier in de buurt? Dan kan je beter daar heen gaan. Op dat moment knapte er echt iets in mij en begon ik te schreeuwen dat ze moest helpen. Ik snap het hoor, dat je niet voor elk wissewasje iemand kan helpen als ze niet bij die praktijk zitten. Maar O MIJN GOD. Een kind van 2, volledig onder het bloed (het bleef er uit stromen), een moeder helemaal overstuur en dan maar zeggen ‘ga maar ergens anders heen’ zonder überhaupt te checken of er niet iets ernstigs is?! Ze is gevallen op haar hoofd, wie weet had ze een hersenschudding?! Gelukkig kwam de huisarts af op het kabaal en sommeerde ons gelijk om binnen te komen zodat hij het kon dichten. God, wat was ik daar blij mee. Hij lijmde alles dicht en gaf ons een paar papieren die we moesten invullen voor de administratie. Want dat was het enige waarom wij daar in eerste instantie niet naar binnen mochten; de administratie!

Achteraf gezien ben ik ontzettend blij met de hulp die we wel hebben gekregen. Maar zelfs ondanks het ‘maar’ om een wond ging, heb ik er wel een klein traumaatje aan over gehouden. Je kind zó in paniek zien, het mooie hoofdje van je meisje open te zien en het allerergste detail; het bloed in haar oog. Het was zó luguber om te zien en dat wens ik echt oprecht niemand toe. Maar het aller ergste vond ik de hulp die we niet kregen. De mensen die allemaal doorliepen terwijl ze zagen dat ik stond te struggelen met alle spullen, een kinderwagen met kind en een bebloed overstuur kind. Hoe kan je dat doen?! Hoe kan je geen hulp aanbieden?! En hóé kan je als zorgpersoneel een kind wegsturen zonder te checken of alles oke is?! Ik begrijp dat er protocollen zijn en dat er bepaalde regeltjes zijn, echt. Maar ik begrijp niet dat als je als zorgpersoneel zulke regeltjes voorop stelt op zo’n moment. Dat moet echt anders kunnen. 

Disclaimer; voor ik commentaar krijg op het feit dat ik zorgpersoneel naar beneden haal, dat doe ik niet! Ik vind alleen dat er andere regels moeten komen omtrent zulke situaties (en nog ergere situaties!) zodat er geen bizarre dingen kunnen gebeuren. Wie weet had ze wel een heftige hersenschudding en nam ik haar maar ‘gewoon’ mee in de auto. Ik vind dat niet oke!